Na de val van donderdag van Vera konden we gisteren toch ineens naar de dokter, maar nu met Ivo. We zaten na school te relaxen door “wie-is-de-mol” te kijken op de Ipad, altijd een leuk begin van het weekend. Ineens heeft Ivo glas en bloed in zijn hand en kin. Het drinkglas brak af waar hij op leunde.
O.k. actie. Vera kon terecht bij een vriendinnetje. Ivo bleef rustig zitten met een handdoek tegen zijn bloedende kin. De familiedokter had een antwoordapparaat aan dat hij open was tot 5 uur. Snel in de auto er naar toe. Daar aangekomen kreeg ik doodleuk te horen dat de waarnemend arts bezig was met de laatste patiënt en daarna geen tijd meer zou hebben. Ik kon naar de walk-in clinic beneden maar daar zou ik nog wel een half uur buiten moeten waxhten totdat deze open zou gaan om 5.30u. Dat is toch wel schrikken dat de medische zorg zo slecht is geregeld hier.
Hup, in de auto naar de volgende, nieuwe walk-in clinic achter in de pharmacy. Daar aangekomen vertelde ze eigenlijk niet te kunnen hechten want er was die avond geen verpleegster aanwezig. De receptioniste snapte mijn wanhoop. Zou ik dan toch half Edmonton door moeten rijden met een bloedende Ivo op weg naar een EHBO van een ziekenhuis? Ze zou eens vragen aan de aanwezige artsen of zij even wilde kijken. Helaas, zij waren te druk met papierwerk !!???? Haar oplossing was om te wachten op een arts die meestal rond die tijd aankomt en veel opereert dus waarschijnlijk wel Ivo zou kunnen helpen. Wat een toestand.
Gelukkig kwam hij snel en Ivo mocht als eerste. Dat scheelt dan weer een paar uur wachten. Jammer voor die jongen in de wachtkamer die een gebroken pols leek te hebben. Deze Indiase arts was snel en heeft met behulp van de receptioniste, die ter plekke werd opgeleid, twee hechtingen geplaatst.
Nu maar hopen dat het stoer wordt gevonden om van die littekens op je kin te hebben.
Vanavond hebben we een moeder van Ivo’s vriendje op bezoek, zij is Canadese en verpleegster. Misschien kan zij me eens uitleggen hoe het hier werkt in de emergency.
