Mijn laatste verhaal eindigde op het vliegvel in Edmonton en toen wist ik nog niet dat de reis meerdere hindernissen zou kennen. De afloop is goed. Met 24 uur vertraging arriveerden we bij mijn ouders in Velp.
De reis naar Chicago verliep goed maar kende een bevroren, dus verstopt, toilet voor 3 1/2 uur. In Chicago stonden we lang stil bij de gate doordat een bagagenet was vast gaan zitten in de transportband naar het vliegtuig. Dit alles nadat ik een soort van stoelendans heb moeten ondergaan in het vliegtuidgomdat mijn kinderen 9 rijen bij mij vandaan zaten op duurdere stoelen. Het (vreemde) argument dat zij daar voor betaald zouden hebben (en ik dus niet) weerhield me er niet van op toch beleefd maar standvastig de steward te overtuigen dat ik bij hun wilde zitten.
Als één van de laatste vliegtuigen mochten wij landen op Schiphol voordat deze werd gesloten in verband met het slechte weer. Echter de gates waren allemaal bezet en moesten we wachten op de landingsbaan. Dit werd uiteindelijk 2 uur lang wachten in het zicht van de haven. Ook dat zicht verdween doordat de ramen in het vliegtuig vol kwamen te zitten met sneeuw. Het blijft boeiend te zien, hoe verschillend mensen reageren op zo’n situatie. De één berust erin de ander wordt heel boos. Ivo viel wer in slaap en Vera is een praatje gaan maken in de cockpit. Toen eindelijk het vliegtuig verder mocht rijden over de glibberige landingsbaan zagen we dat er een haag van brandweer klaar stond om in te grijpen als het toestel zou slippen…
De bagageafhandeling verliep dus ook stroef. Ik kreeg tegenstelde informatie of ons toestel wel of niet werd gelost. Mijn broer die al heel lang stond te wachten op ons kreeg ook tegenstelde informatie en dat is dan toch vervelend. Telefonisch bereiken ging moeilijk want ik mag van Canada niet in het buitenland bellen omdat ik nog geen credit heb opgebouwd in dat land. Mijn Nederlandse telefoon ligt bij mijn buurvrouw in Nederland om geactiveerd te blijven. Al met al niet handig. Met geleende telefoons van vriendelijk medepassagiers kon ik hem af en toe bereiken. Overigens wat ben ik vriendelijk geholpen als alleenstaande moeder, vriendelijker dan reizen met echtgenoot. Mijn broer stond dus bij een andere uitgang te wachten dan waar mijn kinderen alvast door de douane gingen… Hij kreeg overtuigend te horen, van Schiphol, dat hij echt bij de goede uitgang stond ?!
Enfin in plaats van 9 uur ‘s ochtends viel ik mijn broer in zijn armen om 2 uur ‘s middags. Toen lag het openbaar vervoer en verkeer al helemaal stil. Gelukkig had ik een huurauto gereserveerd waardoor ik als één van de weinige toch nog weg kon komen van Schiphol. Willem heeft ons stapvoets gereden naar zijn huis om zijn vriend op te halen. Maar we zijn daar maar lekker blijven hangen en slapen want dat verlangen was groter dat nog uren te moeten rijden over onbetrouwbare wegen naar opa en oma. En eigenlijk was dat heel gezellig.
De volgende ochtend zijn we rustig verder gegaan. Wat waren mijn ouders blij dat we heelhuids aankwamen.
Mijn moeder heeft een gezellige verjaardag gehad en ook wij zijn nog overladen met kadootjes. Ach, zo’n rot reis vergeet je dan snel.
Het is veel waard om te zien dat de kinderen samen met hun grootouders de kerstboom aan het optuigen zijn.
Straks gaan we ook nog meer familie, van de andere kant, ontmoeten en dat zal ook vast fijn zijn.
