Inmiddels ben ik alweer meer dan 12 uur thuis(?) in Canada. De reis verliep soepeler dan op de heenweg en met een kleine vertraging viel Vera als eerste Dick in de armen onder het oog van vertederende medepassagiers. Omdat we met een ommetje moesten vliegen hebben we wel heel lang in vliegtuigen gezeten, maar Lufthansa en Air Canada verzorgen je goed, kan United nog wat van leren. In Calgary moest iedereen nog met bagage door de douane om het dan 200m. verder weer op een bagageband te leggen. Een heel gedoe waar je dan niet op zit te wachten. Dus aan iedereen die nog deze kant op wil komen. Kies de juiste vliegtuigmaatschappij en zorg dat Edmonton de eerste stad is waar je Canada binnenkomt zodat je niet twee keer bij een bagageband hoeft te wachten.
Zo nu genoeg gezeurd. Ik ga weer nagenieten van een hele leuke vakantie. Zo net op weg naar school zei zelfs onze introverte Ivo heel spontaan het ongelooflijk te vinden hoe twee-en-een-halve-week toch zo leuk kan zijn.
Hier een impressie met foto’s over de gezellige weken met veel lieve, leuke mensen om ons heen die blij waren ons terug te zien. Een foto met mijn oud klasgenootje van de basisschool die ik op de valreep heb ontmoet staat er niet bij. Toch was dat ook heel bijzonder.
.jpg "P1000598 (2)")
Enzovoort…
Terug in Canada kijk je ineens ook weer met andere ogen naar dat nieuwe thuisland. Het valt op dat het niet meer donker was toen we naar school gingen dus konden we ook goed zien dat er op sommige plekken hele hoge wallen met sneeuw ligt. De kinderen kregen meteen zin om na school in de sneeuw te gaan spelen.
Het buurmeisje weet dat we thuis zijn want haar hebben we enthousiast “Happy New Year” toegeroepen en we kregen een even zo leuke reactie terug, haar moeder wuifde ook even. Misschien voelt zij zich ook wel zo rot als dat ik me voel met mijn jet- lag. Een kop koffie heeft bij mij geholpen. Vera’s juf daarintegen was blij ons weer te zien en dat maakt veel goed.
Ik heb nog niet verteld dat we vanochtend ook nog triest nieuws kregen te horen toen ik belde met mijn ouders als een teken van leven. Hun hele lieve kat Sonja hadden ze net moeten weggrengen om in te laten slapen. Het beestje had een nierfalen waarbij ze pijn leed. Rationeel moet je dan de beslissing nemen om haar in te laten slapen…
Nou, Vera en ik waren genoeg labiel om er heel verdrietig over te zijn. Ivo merkte alleen wijs op dat ze een heel mooi leven heeft gehad bij opa en oma. Dick is de oprit en stoep gaan schoon maken na een nieuw pak hagelwitte sneeuw.
