Vanwege herdenkingsdag is er een lang weekend. Dick kwam op het goede idee om twee dagen naar Drumheller te gaan, het dinosaurus stadje in een canyon met raar gevormde bergen. Het ligt op zo’n drie uur rijden bij ons vandaan. Drie uur lang naar het zuiden over hele lange rechte wegen door de priaries, maar ineens was daar op het eind de canyon. Na de afdaling rij je bijna meteen omhoog tegen een acht verdiepingen hoge dinosaurus die je kunt beklimmen.
Zijn bek vormt het panoramadek:
Na de nodige informatie ingewonnen te hebben zijn we op pad gegaan met de auto over de Hoodoo trail.
Zo kwamen we eerst terecht bij een brug, over de (nu) half bevroren Red Deer river, die was gebruikt door mijnwerkers. De mijnen worden niet meer gebruikt. Wat rest zijn de houten constructies voor de liften en je ziet nog rook uit de bodem komen, wat wel vaker schijnt te gebeuren rond oude kolenmijnen. Kan Dick je haarfijn uitleggen.
Het was heel zonnig en een paar graad onder vriespunt dus lekker weer om te wandelen in de nieuwe winterjassen. De kinderen waren niet te stoppen, die wilde meteen al die heuvels beklimmen. Bewegwijzerde paden zoals in een nationaal park heb je niet, alleen allerlei waarschuwingsborden. We hebben toch onze eigen weg kunnen vinden.
Daarna door naar de beroemde Hoodoos; de heuvels met een hoedje op. Wat een teleustelling, ze zijn heel klein en dichtbij mochten we niet meer komen omdat vandalen te veel schade hadden aangericht. Van een afstandje werd ons toegeroepen dat wij wel langs de afzetting mochten. Er waren nauwelijks toeristen en zo’n onschuldig lijkend gezinnetje mag dat dan blijkbaar wel. Toen ontdekten we de grote hoeveelheden en zagen we pas hoe grappig ze eigenlijk zijn.
Verder naar een kolenmijn hoefden we niet te gaan die waren allemaal al dicht. Terug naar Subway voor een lunch.
Toen door naar de Horsethief canyon via een dinosaur trail. Je komt ze daar dus niet tegen, hun botten zijn hier gevonden maar dat zien we morgen in het museum.
We hadden onze twijfels of we hier konden wandelen want sommige schaduwplekken waren bedekt met een laagje ijs en een echt pad de grote diepte in was er niet. Vooruit een klein stukje dan.
Verder rijden konden we niet want het pondje over de rivier was al uit de vaart genomen. Toen heeft Dick met de kinderen één van de vele ja- knikkers (illegaal) bezocht. Ik ben op de uitkijk gebleven voor het hek.
We zijn nog wel de Horseshoe canyon afgedaald. Ook weer van die vreemd gevormde kalkzandstenen bergen.
Overnachten doen we in de “super 8”. Ik zit hier in het donker mijn verhaal te schrijven terwijl de rest al slaapt, het is nog niet eens 9 uur. De vrieskou maakt je blijkbaar moe. We zijn benieuwd hoe morgenochtend de auto eruit ziet op de parkeerplaats. Waarschijnlijk flink onder het ijs dus moeten we dan nog maar even de tijd nemen om van de waterglijbaan te gaan. Veel auto’s staan hier aangesloten op het electrische net zodat je makkelijk de auto op een afstandje kunt starten een kwartiertje voordat je daadwerkelijk weg wilt rijden. Wij nemen de gok.
