Dinsdag ging Vera gewoon naar schaatsles zoals iedere dinsdag. Ivo speelde lekker met Pepijn ondertussen. Na afloop kwam de leidster ons vragen of we eens na willen denken om Vera op privéles te doen aangezien ze getalenteerd is. Groepslessen zouden haar ontwikkeling remmen. Ze vroeg me echt twee keer of we wel zeker wisten of Vera al niet eerder schaatsles had gehad.
Tja, wat doe je met zo’n vraag. Vera vertelde het meteen aan papa die gelukkig in de schaatswereld wat contacten heeft via een collega. Het schijnt normaal te zijn dat je gevraagd moet worden voor vervolg. Ze kennen niet een vast programma dat je telkens een stapje hoger brengt. Die collega vertelde maar eens te gaan kijken bij een laatste training voor de West Canada kampioenschappen komend weekend. Dat hebben we gedaan en wat denk je, Vera vindt het prachtig dat harde werken op het ijs. We hebben om opheldering gevraagd over vervolg voor Vera.
Woensdagavond had ik mijn cursus voor de naaimachine. Drie uur lang uitleg over de nieuwe, prachtige machine. We zijn nog maar halverwege want van de week is het vervolg. Dick moest ondertussen training geven aan het soccer team van Ivo. Dat valt nog niet mee om 15 kinderen in goede banen te leiden en dan ook nog niet de echte goede Engelse voetbaltermen te kennen.
Donderdag was een gewone schooldag en was Ivo zelfs laat uit doordat hij eerst mee moest doen aan de Safety patrol, zeg maar een klaarover.
%5B3%5D.jpg "Photo0020 (3)")
Ivo op de foto, aan de overkant, is niet helemaal scherp doordat ik natuurlijk op gepaste afstand moest blijven. Het was al erg genoeg dat ik dat zebrapad gebruikte om over te steken, werd me duidelijk gemaakt zonder woorden maar met een duidelijke blik in de ogen.
Vrijdag ben ik lekker koffie wezen drinken bij Monika, die andere expat van het bedrijf. Het is dan bijna drie kwartier rijden dus helaas kunnen we niet zo vaak elkaar ontmoeten maar als we elkaar dan zien is het heel gezellig. Meteen heb ik even bij de Nederlandse bakker wat lekkernijen kunnen inslaan zoals speculaas en krentenbollen. Echt Hollands want de Canadeze kinderen die ik uit school meekwamen vonden het helemaal niets van die rozijnen in een broodje. Nou, mijn kinderen vonden het een heerlijke traktatie.
Die vrijdag moesten ze in het rood gekleed op school komen in verband met de dodenherdenking van de gesneuvelde soldaten deze week.
Sommigen lopen alleen met een “poppy” op anderen gaan volledig in het rood gekleed. Hier zal geen kind rondlopen dat niet weet waarom je even stil moet zijn bij de dodenherdenking van 11 november.
Vera heeft het geluk om opa’s te hebben die de Canadeze soldaten hebben zien binnenkomen als de bevrijders. Opa Boor wilde daar wel een verhaaltje over schrijven, net zoals bij Ivo destijds in Koeweit. Het is voorgelezen in de klas en gewaardeerd.
Zaterdag was onze trouwdag. Ondanks dat we ons allemaal flink verkouden of grieperig voelden is het niet in stilte voorbijgegaan. Ik heb prachtige grote rode rozen van Dick gekregen. Het zijn er maar vijf want de winkel had er niet meer. Ik heb Dick een link gestuurd van Youtube want dat was nogal toepasselijk.
‘s Middags hebben we ons gangetje weer gemaakt naar Milleniumplace. Ivo en Dick voor de soccer en Vera om te oefenen op het ijs. Prachtig om te zien hoe Vera daar zingt en danst op het ijs. Ze trekt zich niets aan van al die andere mensen, zelfs niet als ze hun wenkbrouwen optrekken. Eigenlijk zou ik daarvan een video moeten plaatsen. Ivo kwam lelijk te val tegen het board van het veld. Met applaus ging hij eraf. Dat is gewoon hier als iemand geblesseerd raakt. Het ik ook even nodig want ik kon niet bij hem komen omdat er een groot net tussen het publiek en de spelers is.
Gelukkig was hij snel opgeknapt zodat hij naar het feestje van Isaac kon gaan. Ivo’s beste vriend op school. Erg leuk is dat.
Wij zijn uit eten geweest voor onze trouwdag. Als je weet waar het is, is het allemaal niet meer zo romantisch. Vera had een maaltijd gewonnen bij the Swiss Chalet, een familierestuarant dat bekend staat om zijn spare ribs. Op school worden regelmatig prijzen verloot onder de kinderen die iets goeds hebben gedaan voor andere kinderen. Onze sociale Vera helpt wel. En die gedachte maakte het een leuk diner, zeker als je bedenkt dat we 17 jaar geleden niet durfden te dromen dat we zouden eten op onze trouwdag met deze mooie dochter in Canada. Voor het eten hoef je verder niet te gaan, de spareribs zijn wel lekker.
Zondag was echt een off dag ondanks dat we een uur langer konden slapen vanwege the Day light saving hour. Oftewel ook hier is de wintertijd ingegaan. Het was een koude donkere dag en het virus heeft onze lichamen nog niet verlaten.
Vandaag kunnen we ons slecht voelen want het is vakantie. Dick moet natuurlijk gewoon werken maar de kinderen zijn thuis. Ik heb hulp(?) bij het poetsen en wassen.
