‘s Ochtends om 9 uur kwam een taxibus voorgereden. Een Schipholbus die ons naar Brussel reed (?!) We hadden een grotere taxi gevraagd omdat we maar liefst 5 koffers bagage hadden. Deze bus was wel heel groot.
De achterburen kwamen ons uitzwaaien. Wat is het toch moeilijk om afscheid te nemen. Ons huis voelt toch wel echt als een thuis met al die lieve, leuke mensen om ons heen die telkens weer blij zijn als we thuiskomen. Had ik een paar weken geleden niet geschreven dat we ons niet echt thuis meer voelden in ons huis in Nederland ? Wat is het soms toch verwarrend, zo’n expatleven.
Brussel airport gaf totaal geen problemen, zelfs niet met 90 kilo aan bagage. Lang leve business class vliegen. De lounges zijn dan ook prettig.
Het eerste gedeelte naar Londen was nog niet echt bijzonder. Het speciale was de gedachten dat we Januari daar ook al waren geweest voor een nieuw expat avontuur. Bijzonder was ook dat we goed het centrum van Londen konden zien met the Eye en the Tower Bridge.
Daar in de lounge ontmoetten we een familie uit Edmonton. Erg enthousiast waren ze en ze heetten ons van harte welkom. Ze voorspellen ons een mooie toekomst.
De lange ruk van 9 uur van Londen was helemaal bijzonder aangename ervaring met stoelen waar je helemaal plat kunt liggen en als het ware je eigen cabine hebt. De kinderen konden de verleiding niet weerstaan om heel lang films te kijken vanuit een luie stoel waarbij je ook nog veel te eten krijgt.
Pas twee uur voor de landing vielen ze in slaap en moesten we ze uit een diepe slaap wakker maken voor de landing in Edmonton.
Toen werd het pas echt spannend. Zouden ze bij de douane en immigratiedienst ons werkelijk een werk permissie geven voor drie jaar ?
Vriedelijk maar serieus werden we ondervraagd bij de douane. Bij de immigratiedienst moesten we eerst lang wachten, heel lang. voor ons waren slechts vier mensen maar drie daarvan spraken geen Engels, noch Frans. Ongelooflijk om dat te zien. Eén ervan bestempelde we als een Pools bruidje de anderen kwamen gewoon op familiebezoek. Zo’n verloofde of familie wordt dan dus gebeld om als tolk te werken. Dat schiet dus niet erg op.
Bij ons hadden ze ook veel werk. Vier mensen moesten ingevoerd worden en een juiste print out krijgen in de paspoorten. Die ene brief van de advocaat van de company en het beantwoorden van een paar vragen was voldoende om de hele gang van zaken op te starten. Allemaal erg vriendelijk. Dick mag werken, ik heb een open permissie om te werken en de kinderen mogen niet werken maar mogen legaal naar school.
De vijf koffers draaiden nog op de bagageband toen we klaar waren. Dus ook dat verliep soepel. Toen nog even de juiste stempels krijgen voor het inklaren van de goederen die de verhuizers hadden opgestuurd en al waren gearriveerd in Edmonton. Deze beambte merkte even op dat we zeer goed georganiseerd waren dus dat inklaren was zo gepiept.
Zo eindelijk wij konden ook weg. De aankomsthal was bijna helemaal leeg.
Bij Avis hebben we een huurauto opgehaald. De vele koffers gingen er maar moeilijk in.
De Tom Tom bracht ons snel naar Franklins Inn in Sherwood Park. Niet super maar ook niet verkeerd. Hier zitten we nou in de suite met ons viertjes. We hadden een slechte nacht. De één had last van een jetlag de ander had te veel om over na te denken.
Straks gaan we weer op stap met Sandy die we nog kennen van de house hunting. Samen met haar gaan we de andere papieren in orde maken om verzekerd te kunnen zijn.
