Een paar uur geleden zijn we dan voor het laatst door de douane gegaan in Koeweit. We= ik met de kinderen. Dick bleef achter hij moet nog wat zaken afronden in Koeweit en hoopt daarna ook snel naar huis te komen. waarschijnlijk ligt hij nu te slapen want het was tegen drie uur ‘s ochtends dat we klaar waren met inchecken waarbij weer het wachten in rijen toch moeilijk blijkt te zijn. Het voelt toch incompleet als hij er niet bij is.
We hadden gisteren nog een laatste koffie bij een hoog zwangere vriendin, een laatste duik in het zwembad en een roerend afscheid van onze maid. Ze kwam samen met haar moeder in tranen afscheid van me nemen. Dat is toch ook bijzonder.
Momenteel wachten we in Abu Dhabi op de vlucht naar Brussel. Een omweg maar Ethihad bevalt erg goed. Daar waar United Airlines, vorige week, geen service gaf zijn ze hier zeer klantvriendelijk.
Met mijn stoel achterover heb ik tijd genoeg om drie jaar Koeweit te overdenken. Hoe ik binnen stapte en hoe ik nu weg ga is toch wel anders. We zijn een heel mooi avontuur rijker en dat niet alleen. We hebben vrienden gemaakt in verschillende nationaliteiten, we hebben ons zelf beter leren kennen en weten meer van de Arabische cultuur. Ja, ik ben verliefd geworden op het expatleven en zoals ik vaker zeg: dat is niet hetzelfde als creditcard holder, zoals sommigen helaas denken. Toch zijn we blij weg te kunnen uit Koeweit. En meneer Wilders dat heeft niets te maken met het islamitisch geloof, het is een gebrek aan respect dat me opbreekt in dit land. Ik heb te vaak mijn wenkbrauwen moeten fronzen en de kinderen moeten uitleggen dat ik ook een bepaald gedrag niet begrijp. Ik ben bang dat Koeweit veel problemen in de toekomst gaat krijgen want velen zijn toch wel erg verwend en hebben dat zelf niet door. Ik hoop voor hun dat hun olie nog lang mag vloeien want anders hebben ze echt problemen. Ik hou toch meer van een land dat groener is en denkt.
Dit zal wel mijn laatste blog zijn over Koeweit, dus ik moet de naam van mijn blog aanpassen. Voordat ik dat doe wil ik al die mensen bedanken die me hebben geinspireerd om door te gaan met schrijven. De mensen binnen en buiten Koeweit en zelfs niet Nederlands talige die mijn verhalen lezen via vertaling. Maar ook mijn man en kinderen die regelmatig zeiden: “mam/ Lien, dit wordt weer zo’n verhaal voor je blog”. Maar ook kwamen met de vraag: “mam/ Lien, wil je dit wel/ niet publiceren ?
Weer iets om even bij stil te staan met een traan in mijn ogen.
En nu vakantie !!!!!!!!
Tot ziens.
