Vliegen naar onze nieuwe woonplaats is niet makkelijk vanuit Koeweit. Ten eerste een vlucht van 12 uur dan van anderhalf uur en dan nog een paar uur in een klein vliegtuigje. Dat kleine vliegtuigje heb ik alleen nog maar van de buitenkant gezien want we wachten op boarden bij de gate maar er is een uur vertraging, valt flink tegen na zo’n lange reis.
Het begin in Koeweit was ook nog spannend. Bij inchecken naar Washington misten we een zogenaamde ESTA code. Niemand die ons eigenlijk kon uitleggen waar die extra security voor nodig is maar je moet het wel hebben met een Europees paspoort op weg naar de US. Dit is pas sinds een paar weken zo en niemand die ons iets vertelde vooraf ook niet op de website dus dat hadden we niet.
Ze stelden voor dat we ter plekke via onze laptop de codes konden opvragen. Guess what? Internet werkte daar niet. Ik heb Dick nog maar zelden zo gestresst gezien, het werd dan ook wel heel eng want de incheckbalies gingen om beurten sluiten en wij mochten echt niet mee.
Gelukkig was er een aardige security man die Dick meenam naar het kantoor van United Airlines waar hij zo internet op kon. Vele vragen moest hij invullen om uiteindelijk een hele lange code te krijgen. Niemand heeft er verder nog naar gevraagd. Het lijkt nu gekoppeld te zijn aan ons paspoortnummer. Voor altijd ?
Via de fast track konden we hollen naar de gate, die nog lang niet klaar was met de zorgvuldige instap procedure. Als laatste stapten we in en hadden beroerde plaatsen gescheiden van elkaar. De stewardess was niet bereid daat iets aan te doen.Dat moesten we zelf maar regelen wat natuurlijk niet lukt als iedereen klaar zit vlak voor vertrek. Nou, de toon was gezet. Ivo voelde zich ook nog eens beroerd na het slapen. Deen it komt vaker voor na een diepe slaap in een vliegtuig en de wonderpillen bleken dus niet lang genoeg te helpen.
De kinderen zeggen openlijk het heel mooi te vinden om zoveel gras en bomen te zien. Ze geven de moed nog niet op. Dick is nu op zoek naar een café met voetbal want we willen wel weten wat het Nederlandse elftal heeft gedaan in zijn tweede wedstrijd op de wk. Zijn Blackberry weigert. Het zit nog niet mee.
Inmiddels zijn we op plaats van bestemming, weten we dat Nederland heeft gewonnen en hebben we er al een nacht op zitten. Een goede nacht in een heerlijk zacht bed in een fijn hotel.
Om drie uur zijn we allemaal wakker geweest maar zijn toch weer in slaap gevallen waardoor we nu al goed in het ritme zitten.
Even verderop hebben we een auto gehuurd en zijn we wezen sightseeën. Het duurde even voordat we door hadden waar we een auto vandaan moesten halen want de meeste verhuurbedrijven zijn op zondag dicht. Voor Vera geen probleem want die heeft zo kunnen genieten van het zwembad terwijl ik haar begeleidde door ernaast te zitten in het zonnetje met een goed boek.
Het valt niet mee om te wennen aan alle andere verkeertekens en gewoontes, want die zijn dus over het algemeen zeer anders dan in Koeweit. De stoplichten hangen bijvoorbeeld, aan de andere kant boven de kruising. Niet heel bijzonder maar je moet wel even weten waar je naar moet kijken. Zo moet ik ook weer leren dat je moet stoppen voor fietsers en voetgangers. Heel mooi natuurlijk maar ik ben het wel helemaal ontwent. En dan al die straatnummers in plaats van namen. Ik gooi ze allemaal door de war op een gegeven moment en het duurt even voordat je het systeem door hebt. Altijd even vervelend als je meteen in het verkeer wordt gegooid en je weet nog van niks maar we zijn eruit gekomen via een ouderwetse wegenkaart. Zo leer je meteen de wegen goed kennen. Inmiddels hebben we een sim kaart voor de telefoon en hebben we eindelijk geld kunnen trekken wat ons gisteren maar niet lukte.
Potentieel dorp één hebben we hulp gehad van Cheryl. Zij verhuist binnenkort naar Koeweit en ik heb haar daar leren kennen op haar house hunting en haar daar op weg geholpen. Nou, geloof maar dat ze ons geholpen heeft.
Daarna zijn we doorgereden naar het andere potentiële dorp om samen met een ander expatgezin dat hier al jaren woont pizza te eten. Heel gezellig en ook weer informatief. Toen zijn we toch wel weer heel moe geworden en hebben goed de jetlag gevoeld.
Ondanks dat Vera heel lekker heeft kunnen spelen met de jongste van het gezin zijn we toch maar snel ons bedje gaan opzoeken.
Volgens de kinderen is hun eerste indruk erg goed en dat is natuurlijk fijn.
