Na het gebruikelijk zaterdag ritueel van ballet en voetbal gingen we op bezoek bij een gewaardeerde Koeweitse collega. Overigens was ballet en voetbal toch even anders. Vera heeft ineens een andere lerares die de teugels nogal strak aantrok maar het maakte haar niets uit. Ze vond het een lieve juf en Vera had haar goed mogen helpen. Waar is de tijd dat ze toch nog even in tranen aan mijn rokken hing voordat de balletles begon ? Om precies te zijn nog maar 7 maanden geleden.
Ivo had een voetbaltoernooitje. Helaas waren de tegenstanders nogal onsportief (Fransen !) wat de pret dan toch drukt. Zelfs de coach was goed pissig maar dat weten die Engelsen erg beleefd uit te drukken.
Maar goed, wij naar die collega. Ik had nog ergens een bosje tulpen kunnen kopen zodat we een Hollandse gewoonte nog even in stand konden houden. Eigenlijk slaat het nergens op want hier kennen ze eigenlijk alleen maar hele grote bloemstukken als je al eens een bloemetje kado doet. Maar goed met lege handen wil je toch niet komen.
Het was voor ons verrassend hoe modern dat gezin was. Schoenen hoefden niet uit bij de deur en we werden verwelkomd door een lieve maar grote hond. Honden worden hier niet gewaardeerd omdat ze vies zouden zijn maar de jongste is een kindervriend dus hebben zij toch zo'n beest. En ook nog goed opgevoed. Erg leuk voor onze kinderen. Naast zo'n hond hadden ze ook nog mooie poezen en een hele leuke papegaai. De woonkamer was natuurlijk wel over-the-top gedecoreerd maar we zaten gelukkig niet gescheiden. Gelukkig hadden we van te voren er al rekening mee gehouden dat we wel eten zouden krijgen en dat was maar goed ook. Speciale Koeweitse vis met groot buffet. Gelukkig ook gewoon bestek maar eten met de handen mocht ook. Ik ben er trots op hoe onze kinderen zich dan goed weten aan te passen en dan wel goed hun bord leeg eten. Na de maaltijd heeft Ivo gespeeld met de zoon des huizes (15 jaar) en Vera met de gesluierde dochters (17 en 21). We hebben zelfs even zonder kinderen weggekund naar de ongelooflijke grote en groene tuin van zijn schoonvader. Nooit gedacht dat ik hier nog eens thuis zou komen met groene kool uit een plaatselijke moestuin. Dick heeft zelfs nog bloemen voor me moeten plukken. En wat is het toch warm om te zien hoe familie hier met elkaar omgaat. Volgens Ahmed is het dat allemaal echt heel oprecht. Dat soort dingen kunnen we hem makkelijk vragen en dat is toch wel heel leuk. Ook de standaard vragen over hoofddoekjes en trouwen zijn bij hem (en zijn vrouw) welkom . En het is echt veel moderner dan Wilders ons doet geloven. Ze willen graag ons nog eens ontmoeten maar, o help, ik kan nooit die gastvrijheid bieden die je bij hun kunt ontvangen. Ook daar zullen we maar iets creatiefs op verzinnen. Thuis gekomen heeft Dick de slingers opgehangen en doen de kinderen nog geheimzinniger over mijn verjaardag, morgen. En oh, wat vind ik dit toch leuk.
