Vera stond al vroeg aan ons bed want het was toch wel een heel spannende dag. Eindelijk konden ze dan eens laten zien wat ze allemaal hadden gekocht voor mij. Ik moest met ogen dicht naar balkon en zittend op een stoel mocht ik dan kijken. En ongelooflijk daar stond zomaar een groot, stevig wasrek met meer dan honderd houten wasknijpers. Teleurgesteld ? Nee, ik moest enorm lachen. Ik sta hier elk weekend te vechten met ons wasrekje dat ik op het laatste moment nog heb gekocht in Nederland en mee moest (!) in de verhuisdozen. Dick had al zo vaak gezegd: koop nou eens een nieuwe, want ook die zullen ze hier wel hebben in Koeweit. Je snapt, ik heb daar nooit aan toe willen geven, ik stond liever de stuntelen en te vloeken op dat wasrekje van de Aldi. Dick heeft gewoon zijn kans gegrepen. De kinderen hadden ook nog kado's gekocht: rustgevende badschuim van Ivo en van Vera een afgrijselijk haarspeld. Bij het kopen van die haarspeld heeft Dick ontdekt dat zij net zo koppig kan zijn als haar moeder met dat wasrekje. Ja, wijsheid komt met de jaren. Het oude wasrekje heb ik ook nog niet weggegooid.
Op de koffie had ik nog enkele moeders van school uitgenodigd en ook dat is dan gezellig ondanks (of dankzij) de zes verschillende nationaliteiten. Nederlands appeltaart weten ze te waarderen. Ik was verrast door de persoonlijke kado's die ze voor me hebben gekocht en gemaakt. Ik voelde me dus echt jarig. Maar ook de vele emails, telefoontjes en een onverwacht bezoekje gaven me dat speciale jarg-zijn gevoel. Bedankt ! Vera wilt nu ook weer jarig zijn. Met de post is slechts één kaart gekomen maar dat is misschien mijn eigen schuld. Ik had "stiekem" 1000 mg zetpillen Paracetamol in de post laten doen omdat ik die helaas heel hard nodig heb gehad de laatste tijd en ik mijn voorraad veilig wil stellen. Maar deze worden dus elke keer door de postkamer onderschept. Laten we hopen dat ik nog wel de Libelle ontvang zodat ik even Nederlands gezelligheid kan hebben.
