Er is veel gebeurd en er gaat veel gebeuren.
We zijn nu twee maanden in Nederland in ons huis. Een eigen huis waar we kunnen doen en laten wat wij willen zonder verantwoording af te leggen bij en een huisbaas die eigenlijk alleen maar geintresseerd was in ons geld. De laatste keer dat we haar zagen was op “the moving out inspection” Ze had haar, enkel Chinees sprekende, moeder meengenomen en zij heeft flink gekeurd. Ik had eigenlijk een witte handschoen voor haar mee moeten nemen. Ieder vlekje en plekje merkte ze op. Haar ogen waren dus nog goed want er was heel grondig gepoetst in het huis en eigenlijk viel er nauwelijks iets op aan te merken. Zoals de huisbaas zei: het huis zag er nu mooier uit dan toen wij erin kwamen wonen. En dat ondanks nog meer achterstallig onderhoud. We kwamen er nog goed vanaf. Voor $130,- hebben we n beschadiging op een kastdeur kunnen afkopen. Een nieuwe deur zou $60,- hebben gekost maar ze wisten er natuurlijk weer winst uit te slaan. We hebben er maar niet moeilijk over gedaan want het viel ons nog mee dat we het meeste geld van onze borg terug gestort kregen. Ik heb wel medelijden met het slecht Engels sprekende Koreaanse, zwangere en jonge echtpaar dat nu in het huis is komen wonen.
Gelukkig verliepen onze vluchten goed wat drie dagen later niet het geval bleek te zijn met dé MH17 vlucht, daar waar een vriendin van mijn broer aan boord zat.
Wij landden in een soort van warm bad waar we ons welkom en geliefd voelden. Wat eigenlijk tegenstrijdig is met het verhaal rond Dick’s werkgever. Hij heeft te kennen gegeven dat Dick daar niet meer welkom is tenzij hij een zware baan in Saudi Arabie zou accepteren. Een baan waar hij al twee jaar “nee” tegen heeft gezegd omdat we rust willen geven aan onze kinderen die beiden op de middelbare school zitten. Dat werd telkens begrepen en er werd toegezegd dat hier aan gewerkt zou worden. Een internationale school werd als vanzelfsprekend toegezegd, daarvoor waren we al lang genoeg in het buitenland.
Nu moeten ze naar een “gewone” Nederlandse school waar ze les krijgen in twee talen, Engels en Nederlands. Ik heb gelukkig vanuit Canada dit kunnen regelen met behulp van vrienden die mij in contact hebben gebracht met een fijne directeur van deze school. We zijn apentrots op onze kinderen. Wederom niet klagen maar er gewoon weer aan gaan staan, je aanpassen en hard werken, daar waar ik nog helemaal boos ben op die werkgever die onze kinderen dit aan doen. Ze hebben Dick’s baan afgepakt en daarvoor moeten onze kinderen de rekening betalen. Het begon al met de vele uren Nederlandse les die ze krijgen en kregen. Gelukkig vinden de kinderen het tot nu toe wel leuk op school. Dit is te verklaren doordat de buurtkinderen onze kinderen op sleeptouw nemen in die grote, nieuwe school en het feit dat Dick alweer een nieuwe baan heeft gevonden waardoor de toekomst er weer rooskleuriger uitziet, en we dus weer beter kunnen slapen.
Het ziet er wel naar uit dat we vroeg of laat weer moeten verhuizen want zijn standplaats ligt twee en half uur rijden hier vandaan. Het opent ook weer perspectieven dat de kinderen eventueel toch weer naar een internationale school kunnen als het hier toch niet wil lukken. Wil het wel lukken dan blijven we misschien toch nog een tijdje hier wonen en zullen Dick en ik een weekend huwelijk krijgen.
Wat ik ga doen is nog niet duidelijk. Vorige week heb ik wel hele leuke dagen gehad met het bezoeken van vrienden en familie. Sommige had ik al die jaren in het buitenland niet gezien. Nu ben ik zoekende hoe ik zinvolle invulling ga geven aan mijn dagen. De druk om te gaan werken is natuurlijk veel minder nu Dick al zo snel weer een baan heeft gevonden. De eerste quilt is opgezet maar een leuk quilt groepje is er nog niet. Bovendien zijn we druk om de kinderen te ontlasten en te helpen waar we kunnen. Dit hebben ze echt verdiend met de onvoorwaardelijke liefde die ze aan ons geven en het vertrouwen dat ze hebben dat wij het wel weer naar een goed eind brengen. Dit geluk heeft niemand ons afgepakt. Net zoals zeven uitdagende en mooie jaren in het buitenland met temperaturen van meer dan +30 en –30.
1 Oktober gaat Dick starten met zijn nieuwe baan en verlaat hij de plastic industrie om met bestanddelen van dennenbomen te werken. Dat klinkt toch ook gezonder. Het bedrijf zit wereldwijd en is kleiner. Ik heb het gevoel dat je daardoor ook een meer persoonlijker aanpak krijgt.
Ivo is ook begonnen met voetballen. Samen met de buurjongens zit het hij in B1. Ook dit is weer wennen maar hij lijkt het ook weer leuk te vinden. Vera gaat van de week beginnen met schaatsen en ballet, maar we moeten even afwachten wat dit brengt. Kortom de uitdagingen komen vanzelf weer.
