Vorige week stond nog steeds in het teken van winters weer. Op dagen dat de zon volop schijnt kan het prachtig zijn en is het ook niet erg dat het –30 is. Helaas zijn niet alle dagen zo mooi en als dan ook nog de weg condities slecht zijn heb ik het niet altijd makkelijk om hier te wonen. Er schijnt op één dag evenveel sneeuw gevallen te zijn als normaal op een hele maand. We werken aan onze conditie door vaak de oprit te shovelen om het in- en uitrijden mogelijk te houden.
Op parkeerplaatsen ligt er ook veel sneeuw en zijn de vaak te kleine vakken voor de grote auto`s moeilijk te zien. We gokken allemaal waar we de auto horen te parkeren en het liefst natuurlijk dicht bij het gebouw waar we moeten zijn want niemand wilt ploeteren door de sneeuw bij die lage temperaturen. Met al die vriendelijke Canadezen die zo empatisch zijn mag dat toch geen probleem zijn.
Ik had dan ook niet verwacht om dit onder de voorruit te vinden naast mijn verbogen zijspiegel.
Ook Vera snapte er helemaal niets van want we hadden geen problemen met uitstappen. Ze had nog een vriendelijk praatje gemaakt met de bestuurder van de auto aan de andere kant die even op ons wachtte om uit te stappen. Regelmatig wordt hier gezegd dat volwassenen een roll model zijn voor de kinderen. Hierbij is dus bewezen dat ook dit beeld voor alle Canadeze volwassenen bijgesteld moet worden. Ik schrok er in eerste instantie enorm van en ik had het er helemaal niet makkelijk mee. De kinderen lachen er enorm om en mijn vriendinnen zijn geschokt.
Gelukkig kon ik de dag erna me onder dompelen in een gezellige kerstsfeer bij het optuigen van `onze` kerstboom voor de school bij Festival of Trees. Iedere instelling, organisatie, school kan een boom kopen op een festival van de gemeente en deze mooi maken. De bezoekers bieden dan op de boom en de hoogste bieder wint. Dit is een leuke manier om weer wat in de fundraising pot van school te krijgen. Toen wij later een bezoek brachten aan het festival was er al $250,- op geboden. Ons thema was: we are dreaming of a green chritmas, naar het idee van de lerares die de leiding had. De decoratie was gemaakt door de leerlingen van recycle materiaal zoals wc rollen en blikjes etc. Meteen konden we zo een positief beeld geven van de `nerd`school, zoals velen ons zien.
Verder hebben Vera en ik wat kerst inkopen gedaan. Ivo was ondertussen druk bezig met weer een bottle drive om aan geld te komen voor zijn school reisje aan het einde van het jaar.
De dag ervoor hadden we ook ook wat gewinkeld maar konden we slecht slagen. Het was nog wel in zo`n mooie grote shopping mall. Dit had misschien ook alles te maken met de spanning voor Vera`s schaats competitie. We waren allen maar aan het shoppen om de tijd te doden. Het was bij Calgary dus namen we ruim de tijd om te reizen. Het had niet veel gescheeld of we waren helemaal niet aangekomen. De dag ervoor en dezelfde morgen nog was er een snow fall warning. Op de schaatsclub had ik geinformeerd wat men ervan dacht. Ik kreeg sterk de indruk dat ik de enige was die problemen had met de eventuele slechte road conditions. Misschien wonen we toch nog niet lang genoeg in Canada om je daar niet druk over te maken. De coach tekste me dat inderdaad de wegen ijzig waren tot aan Red Deer maar verder was het wel goed. We gingen toch maar op pad doordat Dick mee kon en de snow fall warning was ingetrokken vlak voor het geplande vertrek. De eerste helft was heel eng op te rijden. Er was een stuk weg dat meer leek op een ijsbaan dan op een rijbaan. De controle over de auto was bijna volledig weg. En dat was eng. Gelukkig kon Dick de auto bij lage snelheid nog net op de weg houden maar je kon zien dat vele auto`s de grote greppel naast de snelweg in waren geslipt. Dat maakte het allemaal nog enger. Toch werden we nog steeds ingehaald door auto`s op hoge snelheid. Hoe verklaar je dit? Nog betere winterbanden, toevallig een beter stuk weg of gewoon waaghalzen. Wij hadden eigenlijk spijt van onze beslissing om te gaan. Ruim vier uur duurde de reis waar we normaal twee-en-een-half uur over doen. Vera had niets door. Zij zat met haar koptelefoon op naar een voorleesboek te luisteren. Toen we ‘s avonds heelhuids arriveerden bij de schaatsbaan bleken ze flink vertraagd te zijn en zou Vera niet voor 20.30u op het ijs staan. Al met al werd het heel laat voor we weer thuis waren. Dit was het toch allemaal waard want Vera heeft er weer een hele mooie ervaring bij (en wij dus ook). Ongelooflijk hoe zij ondanks haar zenuwen zo goed weet te presteren. Zodra ze klaar staat voor de jury zet ze een knop om en maakt er iets moois van.
Het is op Youtube allemaal te zien onder Vera Verhoeven en Winterfest. Je kan zien dat haar Axel net even fout liep waardoor ze viel. Die rottige Axel krijgt ze nog slecht onder controle maar ze heeft het wel aangedurfd en ze liet zich niet van de wijs brengen door dit foutje. Gewedig trots zijn we op haar. En niet alleen wij, ook de coach. Vera kreeg dan ook een heel goed rapport van de jury en een rozet die voor zilver stond. Dit was het eerste tournooi dat de jury een rapport maakte voor alle deelnemers en dat ze geen medailles uitreikten. De winnares die een blauwe rozet kreeg en dus scoorde voor goud was er niet blij mee. Misschien had het te maken met haar Koreaanse achtergrond. Heel typisch had zij een strakke, goed technische solo neergezet maar zonder enige uitstraling.
Hier toch ook nog wat foto’s van het hele gebeuren. Ik ben namelijk ook trots op het pakje dat ik voor Vera heb gemaakt. De glitters op de kraag zijn helaas slecht te zien op de foto’s. Dit komt waarschijnlijk doordat we door een net moeten fotgraferen.
Voor de oplettende kijker. De foto’s met handschoenen aan, zijn van de warming up. De foto’s zonder is haar echte solo. Tijdens de warming up landde ze twee maal haar Axel goed! En die Axel is echt niet makkelijk.
Van het weekend heeft Dick’s voetbal team ook goed gescoord. Ze begonnen met twee tegen doelpunten achterstand en een speler die een kaart kreeg waardoor hij in het strafhoekje naast de tweede scheidsrechter moest zitten voor een paar minuten, en die speler was ook nog Ivo die een andere speler onsportief zou hebben benaderd. Ik heb het echt niet zien gebeuren. De spelers hebben zich staande gehouden en na de pauze kwam het omslagpunt en gingen ze nog beter spelen en veel scoren. Erg leuk. Vooral ook omdat Dick’s spaanse collega een kijkje kwam nemen. Vera kon zo schaatsen met hun dochtertje, verderop in het gebouw.
Een leuk einde van een vermoeiend weekend. Zaterdagavond had ik ook nog een feestje van mijn “stitch and bitch club”. We hadden lol met de recycle gifts die we elkaar gaven in een spelvorm. Hoe hilarisch is het dan dat iemand een kado terug krijgt die zij zelf een paar jaar ervoor heeft gegeven. Ik kreeg de inhoud van een minibar die iemand in Las Vegas op zijn hotelkamer had geleegd. Verder hadden we allemaal eten en ons drinken meegenomen dus we hebben flink gesmikkeld. Op de terugreis kregen we zo’n schoolreisjes gevoel. Onverwachts zaten we met alle zeven vrouwen in mijn auto op weg naar huis. Het scheelde hun echtgenoten een ritje door de nacht en rijden moest ik toch. Overigens was het geen koude nacht. Het was zowaar boven nul. De sneeuw op de weg werd hierdoor “slush” en dat maakt het rijden dan ook weer niet makkelijk.
