Charlie and the Chocolate Factory

 

Deze week was het dan zo ver, de New Horizons Charter School zou hun eerste drama productie op de planken zetten. Al jaren droomde de principal ervan om Charlie and the Chocolate Factory op te voeren. Het was niet makkelijk omdat een onervaren, jonge lerares dit oppakte, de school geen eigen theater heeft, de naast liggende school niet hun grote gymzaal beschikbaar wilde stellen waardoor we moesten improviseren in een kleine gymzaal met een te klein podium. Snel werd ingestemd met de aanschaf van een groter opvouwbaar podium dat een week geleden pas arriveerde. En dat moet dan heel precies gebeuren volgens de bylaws opgesteld door de gemeente voor de ouderraad. De verlichting kwam bijna ook nog te laat en de kinderen begrepen niet altijd even goed waar ze mee bezig waren.

Met mijn liefde voor theater, enige ervaring met andere toneel producties en wat ervaring met dit moeilijke toneelstuk van Roald Dahl heb ik geholpen waar ik kon. Ik kon niet voorkomen dat deze lerares en principal vele overuren draaiden.

Op dinsdag was daar de generale voor de andere leerlingen als publiek. Veel ging er nog fout maar dat maakte dat ze de volgende dag bij de eerste voorstelling extra hun best deden. Met de kostuums verliep eigenlijk alles wel goed, en om eerlijk te zijn liep ik wat rechterop dan normaal.

Hier zitten enkele van onze Oompa Loompaas. Kim en ik (en Patty) hebben hier heel wat uren werk in zitten. Tijdens de genereale durfde ze het nog niet aan om de gezichten geschminckt te krijgen. Bij de voorstelling hadden ze oranje gezichten en witte wenkbrauwen en dat maakte het geheel compleet. Eén van de ouders blijkt een geweldige make-up artiest te zijn.  De grade 2 lerares was in ieder geval heel blij met onze creaties. Wij waren heel blij met hun. Wat een schatjes zijn die grade 2 leerlingen en wat hadden de juffen leuke scenes gemaakt.

Hier is, voor aanvang van de generale, de chaos nog compleet. Je kunt wel goed een paar van onze ontwerpen zien. Charlie, uiterst links, in een creatie gevonden bij the Salvation Army. Zijn trui was maar liefst $1,-. Augustus met een blauw/ wit gestreepte trui die ik in de Walmart kocht. Daarnaast Willy Wonka in een oud, versierde colbert van mijn moeder die ze droeg op haar 40-ste huwelijksfeest en een geleende Ozzie Osborne hoed. De reporter rechts heeft Dick’s trenchcoat aan met een barret van Vera. Mrs. Gloop heeft een oranje jurk, waarvan Ivo zei dat hij nog nooit zo’n truttenjurk heeft gezien, maar toen wist hij niet dat deze van mij is, zijn klasgenoten wel. Oeps.

Dit is de candyman met een strik gemaakt door mij en een schort gemaakt door Kim. Opa George ernaast heeft een indoor disdasha van Dick aan met een slaapmuts die ik snel heb gemaakt van een trui die we toch niet gingen gebruiken.

De narrator die als eerste opkwam. Hij draagt Dick’s jacquet (dank je wel Patty voor het transport). Een strik waar ik constant ruzie mee had en hier nog steeds scheef zit. Een vrolijk versierde hoed die hier niet zo goed te zien is. In zijn borstzak heeft hij wat nep snoep als decoratie. Daar heb ik me heerlijk op uit kunnen leven.

Dit is grandma Georgina die een slaapmutsje op heeft gemaakt van een tafelkleed van het 50- jarig huwelijksfeest van mijn ouders.

 

En dan onze Violets. Rechts nog gewoon in een blauwe broek, gemaakt van een restje stof van de Oompa Loompaas en links in dezelfde kleren maar dan als blueberrie creatie waar ze in veranderde na het eten van de Willy Wonka kauwgom. Deze scene gaf vele vraagtekens toen we begonnen aan dit project. Hoe laat je Violet veranderen in een blueberry? Wij deden dat dus door een tweede Violet (Zoé, onze vriendin) back stage te hebben. Het gaf veel gelach. Zoé had wel ja gezegd op mijn verzoek om Violet 2 te zijn, maar we hadden erg onze twijfels of ze het wel echt leuk vond. Misschien durfde ze geen nee tegen me te zeggen. Ze kleurde tijdens de repetities meer als een tomaat. Tijdens de voorstellingen deed ze het erg goed en werd ze een stralende blueberry. Dit zijn van die leuke momenten die een kind doen groeien en waar je het voor doet.

Maar tijdens de generale wisten we dat allemaal nog niet. De lerares was een zenuwinzinking naderbij en leunde erg op mij. Ze wilde graag mijn directe aanwijzingen horen en heeft die zelfs allemaal opgevolgd. Zij is een tweede generatie Duitse dus misschien verklaart dat waarom ik bij haar  “Europees direct” kan zijn in mijn opmerkingen.

De eerste voorstelling was ik gast met Dick en Vera. Ik mocht van mijn helpende custome director en vriendin Kim niets doen. Zij kon me niet helpen tijdens de tweede voorstelling dus deed zij alleen de eerste voorstelling. Ik was bloednerveus. Zoiets uit handen geven blijkt erg moeilijk voor me te zijn. Bij binnenkomst werd ik verrast door een prachtig aangeklede gymzaal met veel decoratie rond het thema snoep en chocolade. Het licht was gedimd, het nieuwe podium had een rok gekregen waardoor het allemaal zeer sfeervol werd. Ik heb genoten van het optreden. De acteurs stegen boven zichzelf uit. Tussendoor kocht Dick ook nog een 50/50 raffle. Een Canadese tradities bij dit soort gebeurtenissen. Bij winst krijg je de helft van de totale opbrengst. Dick heeft zich ook nog verbaasd over de hoeveelheid kleren uit zijn garderobe op het toneel, maar dat verhield hem niet van het maken van foto’s.

 

Hier gaan ze in de boot de chocolade rivier af in de Willy Wonka factory. Ivo zie je als Mr. Salt in de achterste rij.

Ivo ontpopte als een geweldige Mr. Salt met een perfect Engels accent. Hij heeft die Willy Wonka eens even de waarheid gezegd voordat hij met zijn Veruca verdween onder het podium.

              

Het gaf hem extra applaus. Nog een reden om aan zoiets mee te doen.

Het ging echt goed. De volgende dag ontvingen we een bedank emails zelfs van de superintendent die in de zaal had gezeten. Hij moet verder vechten voor een hoognodig nieuw schoolgebouw. Hij is vast nog meer gemotiveerd. We hebben wederom bewezen dat we een fatsoenlijke plek nodig hebben.

Hij was niet het enige bedankje. Veel complimentjes en bedankjes kregen we. Dit waren ze niet gewend. Het was een grote teambuilding en dat is misschien wel de belangrijkste reden waarom we dit doen. O ja, we wonnen nog die raffle. We kunnen een keer uit eten. Het lijkt opzet te zijn dat ik moest winnen.

De volgende dag waren de leerlingen erg moe en werden ze wat nonchalant wat jammer was. Toch bleef het publiek enthousiast. Het helpen back stage was toch ook n leuke ervaring, je leert iedereen toch anders kennen.

Na de finale werd ik het podium opgeroepen en kreeg een prachtige bos rozen. De tranen bij de jonge lerares, toen ze me Canadees bedankte met een knuffel, gaven me nog meer voldoening. Net zoals die publieke knuffel van mijn puber zoon. De meiden er omheen smolten.

En nu ben ik druk met wassen, strijken en het opslaan van de kleren. Dat zal gebeuren in mijn huis want de school heeft daar geen plek voor. Het is niet het leukste werk. Alhoewel het is een wandeling over memory lane. Ieder kostuum geeft nu een speciale herinnering en de lach gaat maar niet van mijn gezicht.