KomPost

 

Tijdens de laatste dagen van Quinten’s verblijf was het hier en daar nog hard werken. Niet voor Quinten, hij vind de school erg relaxt en de schoolbus heel handig en leuk. Volgend jaar wilt hij terug komen en is van harte welkom op de school en bij ons. Nee anderen hebben hard moeten werken want hier is geen mei vakantie. Eerst waren daar de Oil Kings die in de play off speelde bij het ijshockey. Dick, Ivo en Quinten waren er getuigen van dat zij hard werkten maar flink verloren. Hoe dan ook onze gast heeft kennis gemaakt met dat belangrijke stukje Canadese cultuur, ijshockey. Het volkslied heeft hij gehoord en de vlag heeft hij mogen aanraken.

“Poetin” willen ze hier op het menu krijgen als nationaal gerecht dus moest dat ook even uitgeprobeerd worden. Dat is dus niet iets russisch maar friet met jus en oude kaas en wij vinden dat ook lekker. Quinten dus duidelijk niet. Hij vindt de Blizzards en Moolatté van DQ juist verslavend lekker.

De avond voordat “onze mannen” naar het ijshockey gingen zijn Vera en ik naar die zelfde Rexall place geweest voor Stars on Ice. Geweldig was dat. Eerst zijn we gezellig pizza wezen eten met een paar schaats vriendinnen, maar al die schaats kampioenen vlak voor je zien op het ijs met al hun kunsten was toch wel het hoogtepunt. Vera’s avond werd helemaal goed afgesloten doordat de Canadese wereldkampioen figure skater Patrick Chan “hay” tegen haar zei.

Woensdag had ik het weer druk met vrijwilligers werk voor de scholen. Eerst kreeg ik een waardering bij Vera op school in de vorm van een Appreciation Drive-thru Breakfast. Nou kun je de drive-thru niet zo makkelijk doen als je op de fiets gaat maar ja zoals gewoonlijk was ik ook weer die enige idioot op een fiets. Het was een groot succes. Leraren liepen hard met de koffie en koffiekoeken om de ouders die hun kinderen afzetten te trakteren. Aan het einde van de ochtend was ik weer bij Ivo op school om te helpen en het was leuk om te zien hoe Quinten helemaal was opgenomen in de groep. Zoals de directeur zei: we hebben gewoon een tweede Ivo erbij.

Donderdag was een spannende ochtend. Kim en ik hebben de kostuums naar school gebracht en voor het eerst mochten de acteurs deze zien en passen. Er gebeurde veel tegelijkertijd. We bleken niemand te hebben overgeslagen en de leerlingen en leraren waren blij met het resultaat. Eén meisje doet nog moeilijk. Zij denkt mee te werken aan een fashion show in plaats van een toneelproductie. Ik hoop dat de lerares het nog lukt om haar in die broek te praten want daar zat nou juist uren werk in. Toen de leerlingen ons moesten bedanken stelde Ivo voor om mij maar “Ivo`s mom” te noemen. Sta je dan als moeder van een puberzoon niet inwendig te juichen!?

Kim en ik moesten nog een paar aanvullingen kopen bij the Salvation Army en hebben daarna ons zelf beloond met een lekkere lunch op een terras in het zonnetje met meerdere vriendinnen.

De volgende dag moesten ook wij afscheid nemen van Quinten. Inchecken en de controle bij de securety liep soepeltjes en toch viel me het afscheid zwaarder dan ik had gedacht.

Gelukkig kon ik me afreageren op het golf terrein waar ik lekker met Dick 9 holes heb gelopen. Het viel niet tegen wat ik presteerde alhoewel er nog voldoende verbeterpunten zijn.

Ivo kon ook niet lang stil staan bij het gemis van zijn vriend want hij moest hard werken, samen met zijn football team the Wolverines. Zij moesten compost scheppen in zakken op vrijdagavond en verkopen voor een goed doel de gehele zaterdag. The Wolverines zouden hiervoor een geldbedrag krijgen voor hun nieuwe clubhuis. Toen ik even een kijkje kwam nemen op zaterdag waren de ouders aan het sjouwen en de jongens stonden massaal bij de bbq van de naburige supermarkt waar ze hamburgers wisten te scoren. Wat moet je daar nou van denken. Volgens Dick hebben ze veel plezier gehad met deze team building.

 

En dat alles was heel vermoeiend:

Ivo is in slaap gevallen op de zakken compost na de lunch. Het resultaat is een verbrand gezicht…

Ondertussen was Vera hard aan het werk om haar certificaat te halen voor geregistreerd babysitter. Het is haar gelukt na een 8 uur durende cursusdag. Ook voor haar zullen we maar niet meer een babysit regelen. Eigenlijk best wel een mijlpaal.

Dat ze de volgende dag even kon relaxen bij de paarden was dan ook meer dan welkom. Ze besloten een kleine trail ride te maken. Of te wel, de kinderen op het paard en de ouders er naast met een lijn  (in case of) en dan de natuur in om te wandelen, heuvel op en af. Hard werken dus voor de ouders en heel veel plezier voor de kinderen en de paarden.