Warmte bracht warmte

 

Jawel, Patty was hier met haar roze handtas die je van ver kon herkennen. Eigenlijk was het meteen heel vertrouwd om haar hier te hebben. Ondanks dat Dick, zo nu en dan, aan twee vrouwen verantwoording had af te leggen en de kinderen hadden soms twee moeders tegen wie ze op moesten boksen.

Uit die roze handtas kwam een camera en een Iphone die Patty altijd bij zich leek te hebben. Normale zaken werden gefotograafd waardoor ik me realiseerde dat ze eigenlijk niet zo normaal zijn, maar waar ik gewoon al weer aan gewend ben. Ik kreeg een toeristische blik op mijn dagelijkse leven.

Bijvoorbeeld de schoolbus.

En de hele grote winkelwagens.

De maandag zijn we gestart met shoppen in en rond ons stadje. Van Walmart tot de meest truttige winkel waar we de achterkant voor haar quilt hebben gekocht.

‘s Middags moest ze natuurlijk gewoon mee naar school om Vera op te halen. Onze Maandag stop bij de Starbucks sloegen we niet over:

Om vervolgens verder te gaan naar Vera’s schaatsen.

Dinsdag zijn we wat verderop gegaan naar Edmonton, om onder andere over gladde paden te wandelen naar downtown.

Het was koud maar de zon straalde geweldig.

‘s Avonds werd Dick aan het werk gezet voor zalm van de bbq met corn on the cob, om het menu vooral Canadees te houden.

Woensdagochtend gingen we verder met Canadees eten: ontbijten bij Albert’s. Natasha kwam er gezellig bij. Wouw, een maaltijd met twee goede vriendinnen. Hoe rijk kun je zijn.

Zodoende had ze een goede bodem om me te helpen op Ivo’s school. We hebben haar gewoon naar binnen geschoven bij de moeilijkste klas en gezegd dat dit nu de nieuwe supervisor was. Ze waren op slag stil. Met verbazing keek Patty toe wat de kinderen voor luch te eten krijgen. Ik geef allang niet meer een gewone boterham met kaas mee.

Toen door naar Elk Island National Park die iets verderop ligt dan Ivo’s school. Zouden we een bison kunnen spotten? Nou, dat was niet moeilijk. Hij stond letterlijk midden op de weg. Hij leek de auto van dichterbij te willen bekijken maar toen heb ik gas gegeven. We waren toen ook al heel dicht bij een stekelvarken geweest.

Via een onbekende weg hebben we het park verlaten en zijn we richting Dick’s werk gereden om in de verte zijn kantoor aan te wijzen.

‘s Avonds hadden we nog wat tijd om te werken.

Donderdags werd Patty gewoon opgenomen in de quiltclub. Ze heeft heel wat meters gemaakt voor de Oompa Loompa kostuums, in een hele gezellige sfeer en onder het genot van wat eten en drinken. Als ze hier zou wonen kon ze zo mee doen met ons clubje. Alleen die wijn maakt je niet zo productief.

          

Vrijdag, op vrouwen dag, gingen we als Thelma en Louise op stap naar de bergen. Of waren we toch meer Jut en Jul?

  Hier kreeg ze een wel verdiende rust na zo’n twee honderd kilometer gereden te hebben, wat voor mij heel relaxt was.

Natuurlijk stop je voor wat wilde dieren langs de weg in Jasper National Park. Ze waren de eerste en gelijk ook de laatste beesten die we hebben gezien op een paar vliegende bold eagles na.

Met hulp van wat ijzerwerk en rubbers daalden we langs de Maligne Canyon onder een prachtig blauwe lucht. Patty in de snow pants van Dick en de snow boots van Ivo. We hebben meteen ondervonden dat de spijkertjes van ons hulpmiddel naar buiten moeten wijzen bij het lopen. Tja, het is altijd nog beter dan op bootschoenen en in koker rok te lopen zoals die ene andere toerist deed. Hij was dan ook bang geworden van de bear warnings op de borden. Je weet wel, die beesten die een winterslaap houden. De canyon was nog vol met ijs en de waterval klimmers klommen netjes omhoog toen wij daar stonden te kijken.

 

In de mooie Fairmont Jasper Lodge hebben we als twee oude besjes in de zon een lekker kopje thee gedronken.

Slapen deden we in de Marmot lodge wat prima schoon en retro was. Natuurlijk hebben we ook nog wat gewinkeld en zijn we lekker uit eten geweest. Ik heb zo ontdekt dat Elk vlees erg lekker smaakt.

 

Met een fles wijn op zak hebben we terug gewandeld naar het motel voor “say yes to the dress” en een tattoo om onze vriendschap te bezegelen:

Tijd om naar het zwembad te gaan hadden we niet. Misschien wel jammer want je krijgt erg veel mannelijke aandacht als je met twee vrouwen op stap gaat.

Na een rustige nacht hebben we heerlijk ontbeten om vervolgens bij stralend weer de Icefield highway op te draaien. Natuurlijk ga je de Atbasca falls bekijken ondanks dat het parkeerterrein was gesloten en de waterval veel ijs en  weinig water had. Het is en blijft mooi.

Meer ijs was er natuurlijk te zien bij the Colombia Icefields.

Dapper gingen we op stap naar de voet van de gletsjer. Het was erg lastig zonder snowshoes of cross country skies. We zakten vaak weg tot aan de knieen. Volgende keer neem ik ze mee, misschien dat we dan wel bij het eindpunt komen.

Patty viel nog even ter aarde:

 

 

Even later was er een hoop gerommel en weer later zagen we op de top van de gletsjer een lawine. Het werd dus steeds spectaculairder. Misschien bleven daarom mensen in hun auto zitten om een foto maken. Het raampje en schuifdakje durfden ze nog wel open te doen.

Even verderop op de highway kregen we nog een kers op de taart bij de Wheeping wall waar ze ook aan ‘t klimmen waren tegen de prachtige blauw gekleurde, bevroren watervallen.

We verlieten de bergen, gingen de nationale parken uit en de weg werd saaier. We stopten natuurlijk nog wel voor big horn sheeps, we moesten wel want ook deze liepen midden op de de weg. Patty wist ze te ontwijken.

Met etenstijd waren we thuis voor een echte hamburger met relish.

Patty zit nu in het vliegtuig en onze lange afstands vriendschap wordt morgen weer voortgezet na een gewelige week met een prachtige trip in de Rockies. Daar waar het vandaag weer sneeuwt en koud is.