Dat is wat je moet als je een operatie ondergaat. Ik dus ook. Het is opmerkelijk hoeveel mensen dan ineens naar koffie ruiken. Nu moest ik al om 8uur ‘s ochtends bij de rontgen zijn voor het plaatsen van een metale marker dus dat was vroeg en dan is het misschien niet zo vreemd dat mensen eerst koffie drinken voordat ze jou helpen. Overigens had ik weinig tijd om daarbij stil te staan want het was gemeen naaldenwerk die me goed pijn deed. Ik was dan ook niet blij dat ze nog geen bed bschikbaar voor me hadden bij de dagopname en ik dus moest zitten in de wachtkamer tussen mensen die met de bekende reis koffiemokken rondliepen of zelfs naast me kwamen zitten. Gelukkig kon ik me wat afleiden met de Nederlandse Libelles. Dick heeft netjes zijn ontbijt en koffie genomen toen ze met mij “bezig waren” en hij toch moest wachten om me van de rontgen naar het ziekenhuis te rijden. De dame die me eindelijk een bed aanbod rond normale koffietijd was nog niet helemaal wakker want zij verwarde mij met een andere Eveline die zo’n 20 jar ouder was en voor een andere operatie kwam. Verder was ik niet echt onder de indruk van die dagopname. Het zag er oud uit met veel bedden die slechts gescheiden werden door gordijntjes. Heerlijk dat je dan af en toe wat privacy kan hebben door Nederlands met elkaar te praten.
De operatieafdeling daarintegen was veel rustiger en kwam proffesioneler over, alhoewel ik daar even mijn twijfels over had toen we vast kwamen te zitten in de lift waarvan de deur niet open ging. Het scheen vaker te gebeuren. bij de operatiekamers vond geen verwarring van patienten plaats en moest ik zelf met een permanent marker het operatiegebied aangeven mocht het al niet duidelijk zijn met al het verband. Het leek of ik met twee tatoages liep: op de ene borst yes en op de andere no. Ik heb er samen met de chirurg maar om gelachen. Deze zijn inmiddels weg. De stift van de anaesthesist waar hij het infuus zou aanbrengen houdt beter. Ik heb nog steeds op mijn rechteronderarm een X.
Toen ik eenmaal wakker was en weer bij Dick mocht zijn bij de dagopname werd me koffie aangeboden. Toen mocht het maar wilde ik echt niet. De wereld voor mij tolde rond voor een lange tijd en dat maakt je goed ziek. Het is me toch gelukt om vlak voor sluitingstijd in een rolstoel weg te gaan. Dick aarzelde ook geen moment, zo snel als hij me uit het ziekenhuis duwde. Thuis kon ik meteen mijn bed in. Natasha had bloemen en eigen gemaakt muffins bezorgd en de kinderen had heel fijn samen thuis gezeten en eten gemaakt. Ze kunnen het dus wel.
Inmiddels zijn we 5 dagen verder en wordt het leven weer een beetje normaal. Nee koffie hoef ik nog steeds niet. Mijn maag protersteert nog flink maar verder gaat het wel goed, ik heb zelfs geen pijn. Ik vind het maar tegenvallen zoals mijn lichaam herstelt. Het mag wel wat sneller.
Ik wilde vanmorgen helpen bij Vera op school bij het pannenkoeken bakken. Zo wordt het begin van vasten ingeluid.
Met vijf moeders hebben we bijna 1000 pannenkoeken gebakken. De kinderen weten ’t erg te waarderen en we hebben best wel plezier bij het maken ervan. Morgen moet Vera nog wel even met school naar de mis om het askruisje te halen. Ik geloof dat ze de weken tot Pazen toch ook wel mag eten. We hebben, gisteravond, nog voor een paar dagen in hun voorjaarsvakantie een huisje geboekt in de bergen en daar hoort toch ook lekker eten bij. Dat is pas eind Maart, begin Maart ga ik nog eerst even met Patty naar de bergen. Ik kan niet wachten.
