Op thanksgiving zitten wij niet aan de turkey maar konden we genieten van een zonovergegoten dag. Koud was het nog wel, zeker toen we op een boot over het Waterton Lake voeren. De laatste dag van het jaar dat ze nog voeren dus net op tijd. Nu we niet the Crypt Hike konden lopen en de Red Rock Canyon gesloten was bleef dit eigenlijk alleen maar over. Ondanks de harde wind voer het schip uit door de mooie natuur, over de 49e breedtegraad, de Verenigde Staten in. Het douane kantoor was gesloten dus we mochten niet van boord, helaas. De crew gaf veel uitleg over wat we wel en niet zagen. In deze tijd hoopten iedereen aan boord een beer te spotten. Het werd slechts een rennende zwarte beer op afstand die alweer snel verdween in de bossen.
Op aanraden van de gids op de boot zijn we gereden naar de trail bij Crandell lake. Door de sneeuw, bewapend met de beer spray spray, liepen we door het bos naar het bergmeer.
Teruggekomen zijn we nog even terug gereden naar het Cameron meer. Het lijkt wel of de liefdes opbloeien in deze mooie natuur.
Een laatste keer reden we terug naar het dorpje waar het echt zoeken was naar een winkel die open was voor een koelkast magneet.
Op het gemak reden we al vroeg terug zodat Vera nog even tijd had om naar haar favoriete tv serie Heartland te kijken voordat we gingen eten.
Tot onze grote verbazing was ineens de slagboom bij de Red Rock Parkway naar de Canyon open. Dus nog even gingen we niet op weg naar het motel maar gingen we eindelijk eens naar de Red Rock Canyon.
Na al dit mooie rood namen we afscheid van dit bear land, maar niet voordat we nog even oog in oog stonden met een beer.
Het was een waarschuwingsbord over beren:
Voor ons thanksgivings diner konden we alleen terecht bij Subway en DQ. Cardston is zo gelovig dat de meeste winkels, restaurants etc. sluiten op zondag en zeker op Thanksginving. Je hoorde de kinderen niet klagen dat we ons moesten beperken tot deze broodjeszaak en ijsboer.
Na onze buik volgegeten te hebben kwamen we aan in het motel waar ze Heartland van vanmiddag herhaalde op tv. Vera is helemaal gelukkig.
Wij worden pas echt gelukkig als onze buren hun tv niet meer zo hard zetten als wij willen gaan slapen. Dick is gisteravond veelvuldig bezig geweest met kloppen tegen de muur om het stil te krijgen. Pas na een uur kwamen we erachter dat er niemand in de kamer aanwezig was. De aardige motel eigenares nam ook de telefoon niet op. Zij is ook gesloten voor het lange weekend en opent alleen de deur voor het ontbijt van haar gasten. Toen we iemand terug hoorde komen bij de buren hebben we eindleijk hun tv zachter kunnen krijgen. Dank je wel voor de korte nacht.
