Vakantie is over!

 

De laatste week in Nederland ging heel snel. Het weekend was gevuld met een bezoek aan mijn jarige broer en daarna aan mijn ouders om Vera bij hun op te halen. Ondanks dat we ons altijd incompleet voelen als ons gezin gescheiden door het leven gaat, hebben we ons nog uitstekend kunnen vermaken. Ik heb heerlijk in Utrecht gewinkeld op de lapjesmarkt en bij de Bijenkorf voordat ik ging lunchen met een oud klasgenootjes. Lekker veel vrijheid en heerlijk om eens met een electrische fiets tussen de weilanden te fietsen. Vera heeft opa en oma geholpen met het kiezen van een heel lief poesje in het asiel. Zo’n poesje dat is gevonden met haar kittens in een dichtgeplakte doos. Opa en oma hebben zo geen tijd om na te denken over ons gemis, want dat zal het toch weer zijn. Terug in ons eigen huis hadden we het weer druk met Hollandse gezelligheid. Want gezellig was het weer. De buren hebben snel uitgerekend dat we over 16 weken weer terug zijn. Dat maakte het afscheid toch een stuk makkelijker. Over 16 weken zal ons huis dan ook boven van een nieuw behangetje zijn voorzien is de planning met de schilder. Zo makkelijk als we de koffers van de mannen gepakt kregen zoveel moeite kostte het met de “dames koffers”. En toen kwam Patty ook nog afscheid nemen met twee kadootjes. Een langgezocht kroketten apparaat om ook in Canada ze rond te krijgen en een echte homemade “Berta” (zeeuws boerinnetje):

Berta hangt inmiddels op in de Hollandse wc en de kroketten vormer heeft de overtocht tussen vuile was ook overleefd.

Het vliegen duurde lang maar verliep goed op een klein incident na op Schiphol. Iedereen was klaar om in te stappen na een grondige inspectie met bodycheck toen we vast liepen voor de gate. De deur naar de gate ging niet open. Waarom? Ik zou het niet weten, ik zag alleen mensen nerveus heen en weer rennen en even later ging het open met een luid alarm. Alles bij elkaar gaf dat een half uur vertraging en met de nodige tegenwind waren we te laat voor onze vlucht in Toronto. In Toronto weten ze ook wel vertraging in te bouwen doordat je de koffers moet ophalen om ze verderop weer te dumpen en de douane doorgaans ook erg sloom gaat. Dat laatste viel mee toen ik vertelde dat we een vlucht dreigden mis te lopen en snel uit de doeken mocht doen waarom we in Canada wonen en graag door wilden gaan. Het gekke was dat we te laat waren voor onze vlucht en we zijn omgezet naar een vliegtuig met eenzelfde vluchtnummer alleen op een andere gate. Dus misschien was dit vliegtuig gewoon ook te laat. Deze laatste vier uur vliegen is wel een killer. Vera heeft wel de hele vlucht kunnen slapen.  Aangekomen krijg je alijd het mooiste moment van de reis. Vera die haar vader in de armen springt. Ik kon niet wachten om naar de auto te gaan. Ivo was meegekomen ondanks dat hij net terug was zijn zeilkamp. Hij was echter al snel in de auto in slaap gevallen. Ik heb ‘m wakker gekust. Heerlijk. Langzaam komen er wat verhalen los over het zeilen en het kamp. Het was een leuke week maar het aan de wind varen vindt hij nog steeds wel eng. Foto’s zijn er niet dus het blijft een beetje raden hoe het werkelijk was.

Aankomen in het nieuwe huis was eigenlijk helemaal niet vreemd. Onze eigen spulletjes staan erin dus dat maakt het toch weer een beetje thuis. Niet dat het uitpakken is afgelopen want de volgende dag kon ik meteen weer aan de slag met verhuisdozen en inrichten.. Tijd voor een jetlag was er niet. Ook niet voor Vera. Zij mocht alweer een koffer inpakken voor haar zomerkamp. Eerst mocht ze nog bezoekjes afleggen aan haar Collin en aan Rick. Bij de laatste heb ik ook even lekker koffie gedronken. Zou er dan toch ook hier Hollandse gezelligheid bestaan? Over Hollands gesproken. Bij mijn eerste bezoek aan de supermarkt ontmoetten we een nieuw Hollands gezin. Grappig toch.

Zondagmiddag hebben we Vera afgezet op Birch Bay waar ze haar kamp zal hebben. Een week lang zonder bekenden tussen de paarden op een boerderij met ook nog klimmuren en zipplijnen. Ze was erg opgewonden. We hebben de leuke kanten benadrukt en gezegd dat ze Nederland al weer naar school gaan. Dat hielp. Heel dapper stapte ze op een meisje af waarvan ze dacht dat ze ook alleen was, onze social butterfly. Uiteindelijk vond zij het makkelijker om afscheid te nemen dan ik (maar dat heb ik niet laten blijken). Hoe zou ze het maken? Deze week duurt heel lang.

Gelukkig heb ik nog genoeg andere dingen te doen. Vandaag kwamen de mannen van maintenance hier om het lijstje af te werken dat was opgesteld bij de inspectie. Een paar chineze mannen die nauwelijks Engels spraken namen beslag van mijn huis. Prima als ze goed werk zouden leveren maar tot nu toe zijn ze meer bezig geweest met het repareren van eigen gemaakte lekkages dan met iets anders. O ja, ze hebben het slot van de achterdeur vervangen. Er zit nu een badkamerslot in. Altijd handig als je het van buiten wilt open maken. Het is wel vervelend dat ik niet kan wassen. Ze schijnen morgen of zo terug te komen. Ik heb ze dus maar meteen verteld niets te doen aan de muur van Ivo’s kamer waar ze van de landlord  moesten overschilderen maar de muurschildering moesten laten staan . We verzinnen wel iets anders om die muur leuk te maken. De jungletekening is niet aan een 12 jarige jongen besteed.

 

Gelukkig moest ik thuis blijven en heb ik de nieuwe “den” naast de woonkamer gebruikt. Het is niet de mooiste maar absoluut wel heel fijn. Ik heb tussen de bedrijven door mijn eerste lapje van de Utrechtse lapjesmarkt gebruikt om nieuwe kussentjes te maken. Heerlijk.

De den en het resultaat:

Nadat de mannen weg waren ben ik weer wat dozen gaan legen. Er is licht aan het eind van de verhuisdozen tunnel.

Ik heb de huiseigenaar nog wel duidelijk verteld in een email dat ik niet onder de indruk was van het resultaat van zijn werkers.

‘s Avonds stond zijn vrouw op de stoep met een bosje bloemen: welcome in your new house. Zou ze dat werkelijk bij alle nieuwe huurders doen? De bedoeling is goed. Het is bijna komisch hoe de chinezen hier proberen om het ons naar de zin te maken.