Morgen zitten we op het vliegtuig naar Nederland. dat betekent uren niets doen. Dat zal heel raar zijn want stilzitten ben ik wel verleerd de laatste dagen.
Op een rijtje:
Woensdag kwam de man van Shaw internet, telefoon en tv aansluiten. Dat was zo gepiept. Bij thuiskomst kreeg ik een telefoontje dat ze de volgende ochtend al met een truck zouden komen om alles erin te zetten. Ik heb eerst vriendelijk uitgelegd dat ze een dag te vroeg was en dat we volgens afspraak in ons eigen bed wilden blijven slapen. Een hotel krijgen we niet vergoed en ik heb al veel meer geld uitgegeven dat niet wordt vergoed dus hou ik liever wat geld over voor een hotelovernachting in een vakantie. Ik heb haar dat niet verteld maar ze was duidelijk wel geirriteerd. Het werd zo’n telefoongesprek van zij bleef herhalen dat ze de volgende dag zouden komen en ik bleef herhalen dat ze verkeerd was. Ze volgden, volgens mij, de regels van haar cursus: hoe om te gaan met lastige klanten. Even later werd ik teruggebeld dat de bedden zouden blijven staan. Toch was er enigzins paniek in ons huis en tussen het koken door zijn Vera en ik druk bezig geweest met een noodpakket aan te maken voor een nacht en dag overleven.
’s Avonds hadden we de “move in inspectie” met de vrouwelijke helft van de landlord die erg verrast was door onze punctualiteit. Normaal liep ze even door het huis en dan was het goed. Wij deden er twee uur over en kregen hulp van het bureau dat ons helpt bij de huisvesting. Haar reputatie is namelijk dat we bij het verlaten van het huis ineens veel moeten betalen voor iedere kleine lullige beschadiging terwijl zij het niet zo nauw nemen met het onderhoud van het huis. En ook dat zullen we dan ook eigen zak moeten betalen. Opmerkelijk dat ze maar bleef zeggen dat ze zo blij is met ons als huurders. Misschien ook niet vreemd omdat we duidelijk hebben kunnen uitleggen waarom dingen goed of fout waren. Vooral Dick liet zich van de beste kant zien. Zou alle uitleg van zijn operators op het werk helpen of is hij toch handiger dan ik dacht. Tijd om erover na te denken was er niet. Het was al voorbij bedtijd.
Donderdag kwam er geen truck maar wel een busje met drie dames die maar één missie hadden: zo snel mogelijk alles inpakken wat voor je handen komt. Kortom ze namen bezit van mijn huis en daar sta je dan. Gelukkig had ik nog wat boodschappen te doen. Ik kon het niet aanzien. Hoe kun je toch uitgesorteerde kratten weer leeghalen en alles één voor één apart inpakken met kilo`s papier voor een verhuizing van een paar straten verder.
Donderdagcohtend stond onze straat ineens vol met twee (!) grote trucks en vijf sterke mannen. Deze hadden een missie zo snel mogelijk alles uit het huis in die truck.
Ik ben maar met Vera de keuken gaan poetsen want ook een eindschoonmaak wordt niet vergoed. Ik was later erg blij dat ik niet te lang had gewacht want het was meer poetswerk dan verwacht. Ik dacht dat we schoner waren.
Na een Subway lunch gingen we allemaal naar het nieuwe huis. Toen vond het omgekeerde proces plaats. Zo snel mogelijk alles uit de truck in het huis krijgen. Het verhuisbedrijf belde of ik misschien unpackers kon gebruiken. Nou, dat klinkt wel verleidelijk. Vera en haar vriendinnetje hielpen al goed met de keuken maar er was nog genoeg te doen. Wat vielen die dames tegen. Al kauwgon kauwend hebben ze snel vele dozen leeggemaakt maar ze mogen niets in kasten plaatsen oftewel de puinhoop in je huis wordt enorm daar waar wij een systeem probeerden te maken. Toen ik even later, ondanks mijn gegeven instructies, zag dat ze alle kleren maar op het bed en voor de douche hadden gesmeten schoten de tranen in mijn ogen. Toen ik me omdraaide en zag dat ze de closet volgepropt hadden met alles wat ze aan kleren tegenkwamen was de maat vol. Gelukkig kon Dick nog wel wat moed bij elkaar rapen door snel even het bed op te maken en wat eten te gaan halen.
Het leuke van alles is dat we ineens alle belangstelling van de “oude” buren kregen. Ze kwamen binnenlopen, wenste ons sterkte en nodigden ons uit. Zo hebben we gisteravond tot heel laat rond het kampvuur gezeten bij de overburen. Het was wel pijnlijk om dan ons mooie oude huis te zien waar volop in gelopen werd. De move out inspectie verliep daar gelukkig heel soepel. De property manager was onder de indruk van mijn (ons) poetswerk (heb ik dan toch weer overdreven?) en het speet haar dat ze ons niet een huis had kunnen aanbieden want iedereen wilt wel zo’n huurder. Leuk, maar het deed me niets meer. Ik voelde alleen maar tranen opkomen voor het afscheid van ons thuis.
Ik ga nu maar weer verder met onze slaapkamer in te delen en de koffers te pakken…
