Vera mocht weer het ijs op, maandag en woensdag. Na een maand pauze hebben ze nog een laatste maand training geplakt voor het einde van het schooljaar. Zo zit je daar dan ineens bij het ijs terwijl het buiten prachtig warm weer is. Toch wel raar. Ik snapte dan ook niet waarom niet iedereen een winterjas aanhad. Ik voelde pas later dat deze tribunes verwarmd zijn. Op het ijs kregen ze het vanzelf warm van het harde werken want wat viel het tegen om weer een beetje mooi te schaatsen. We hadden nog wel de week ervoor Vera’s schaatsen laten nakijken, uitdeuken en slijpen.
Dinsdag had Ivo eindelijk zijn fieldtrip naar Jasper met een overnachting. Het hele jaar door hadden ze geld ingezameld met fundraising om dit mogelijk te maken. De tassen werden ingepakt, uitgepakt en vervolgens weer ingepakt. Overtuigd dat hij alles had ingepakt moest hij ‘s ochtends al vroeg op de parkeerplaats van de shoppingmall staan om met de bus mee te gaan naar de Rockies. Maar niet voordat we de waiver hadden ondertekend dat hij geen drugs, alcohol of pornografisch materiaal in zijn tas had zitten. Ze hadden een strak tijdschema dus er werd op tijd vertrokken om 7.45. De kroelen en knuffels had ik de dag ervoor al gehad en natuurlijk niet bij de bus in bijzijn van zijn klasgenoten. Het was grappig om te zien dat alle kinderen en moeders hetzelfde gedrag hadden. De moeders wilden graag foto’s nemen en de kinderen doken weg om vooral niet vastgelegd te worden op de gevoelige plaat, of liever gezegd digitale plaat van de camera of telefoon.
Voor onderweg had ik ze nog maar eens verwend met eigengemaakte oatmeal muffins. Ivo had daar gemengde gevoelens over maar later bedankte enkele leerlingen mij voor de lekkere traktatie.
Met vertraging kwamen ze aan in Jasper. De bus had pech gekregen en ze moesten met een soort shuttle gebracht worden naar de Pine bungalows. Onderweg werden ze nog verrast door een zwarte beer langs de weg. Hij schreef dit allemaal in het kort per sms aan ons.
Verder zijn ze nog de tramway (cabine lift) in geweest om Jasper van een afstand te zien. Hadden wij nog nooit gedaan en we wisten dus ook niet dat het dorp in de vorm van een “J” is. Erg mooi vond Ivo dat, vertelde hij later thuis.
Wassen deden ze op de terugweg in de hotsprings en met een snel rijdende chauffeur kwamen ze iets te vroeg weer aangereden in een (andere) bus bij de shopping mall.
Na een goede nacht in zijn eigen bed kon hij de volgende dag weer gewoon naar school en ‘s avonds naar een football training.
Zaterdag hebben ze hun eerste vriendschappelijke wedstrijd gespeeld. Het blijft opmerkelijk dat hele families uitlopen om daar in een vouwstoeltje naar hun jongens te kijken en aan te moedigen. Ze doen er echt alles aan om ook rond dit Wolverine team een “familie” te bouwen zodat de jongens zich gesteund voelen. En het was niet warm om in een stoeltje langs de kant te zitten. Eigenlijk heb ik niet vaak zin in om daar niets te doen op zo’n stoeltje. Het is duidelijk dat ik bijna niemand ken dus veel aanspraak heb ik ook niet. Het was weer leuk te zien hoe onze nummer 14 (geen toeval) zich weer bewoog tussen de andere spelers, en hoe Dick samen met andere coaches zich volledig geven om er een mooi seizoen van te maken. Om deze gevoelens te versterken was er na afloop een barbeque voor de hele familie, gesponserd door Ford. Vera heb ik weinig gezien, zij was aan het spelen met andere kinderen.
Ik probeer verder nog om af en toe een balletje te slaan, lapjes te naaien en bevestigt te krijgen dat we op 5 Juli willen verhuizen wat erg moeilijk is want er komt geen respons van het verantwoordelijke bedrijf voor relocation?! Dick heeft zijn toren recht overeind. Ze (echt waar) heeft slechts de naam 49 en is 175 foot lang (= 53,3 meter).
