Dinsdag mocht bij Ivo de expander uit zijn mond. Ineens had hij meer ruimte om eten te proppen in zijn mond en moet hij weer oefenen op het correct uitspreken van de S en C klanken. Het is een stap in de goede richting. Daar stond dan weer wel tegenover dat er veren op zijn beugel zijn gezet die meer ruimte moeten maken voor de volwassen kiezen. Heel pijnlijk allemaal. Twee dagen leefden hij op pijnstillers en ging het eten (proppen) moeilijk.
Dat waren de dagen dat we wel konden genieten van voorjaars weer, de zingende vogels en de voorzichtig in bloei schietende bomen. Heerlijk. Vera en ik fietsten naar school en we zaten meer en meer buiten.
Het nieuws van de geboorte van een gezonde tweeling in de familie pasten daar helemaal bij.
Vrijdag is het gaan regenen wat eigenlijk heel uitzonderlijk is. Die regen ging echter over in sneeuw! Ik ben nu op het punt dat ik dat witte spul echt begin te haten. Foto’s en verhalen uit Nederland van de mooie natuur en fijne temperaturen zijn even niet meer welkom.
Zojuist las ik op Facebook dat Dick flinke vertraging heeft opgelopen omdat de motoren van het vliegtuig bevroren zijn. Arme man, hij was om 4 uur opgestaan om dat vliegtuig te halen. Uiteindelijk zal hij wel landen in Houston waar het zo’n 20 graden is. Dat zal veel goed maken. Plus dat hij op bezoek gaat ook nog bij vrienden. Dat hij verder hard moet werken en ver weg van zijn gezin is, zullen we dan maar even vergeten.
Toen we gisteren vroeg op moesten om Vera naar St. Albert te rijden voor een schaatscompetitie waren we blij dat we maar drie kwartier door de sneeuw hoefden te rijden. Veel deelnemers komen van veel verder en een paar uur rijden is dan heel normaal. Een paar uur rijden voor een solo van hoogstens een paar minuten.
Vera had de week ervoor hard geoefend met de coaches. Het blijft een genot om te zien hoe onze “chatterbox” zo ontzettend geconcentreerd met haar sport bezig is. En niet te vergeten alle vooruitgangen die je dan ziet. Het maakt veel goed van de uren die ik langs de kant zit niets te doen. Gelukkig heb ik wat meer aanspraak met andere moeders en ben ik altijd nog blij met de Libelles die ik krijg toegestuurd. En op de woensdagavond maak ik me deze maand zinvol door het draaien van de muziek. Donderdag had ik nog even wat boodschappen te doen en was dus even afwezig. Raad wat? Toen is Vera heel hard gevallen en heeft huilend aan de kant gezeten. Gelukkig zijn er wat moeders geweest die haar hebben kunnen helpen, nadat ze merkten dat ik weg was.
Ik weet niet of de vele oefening haar zo relaxed maakte want dat was ze op weg naar de competitie. Ze had zich nog bijna verslapen. Bij aankomst bleek dat we niet de goede schoenen bij ons hadden voor de warming up. Eigenlijk had ze nog nooit een warming up gedaan. Gelukkig heb ik nog wat kennis daarover. Tussendoor konden we nog wat optredens zien van clubgenootjes. Vera bleef heel relaxed.
Schaatsen aan, make-up op en wachten maar.
De coach kwam vertellen dat wij naar de tribune konden en Vera met haar verder zou gaan. Ineens zag je Vera meer in zichzelf keren en langzaam maar zeker concentreren en daarmee meer gespannen worden. Wij hingen wat rond in de foyer. Ik ontmoette een paar schaatsers van de club. De één had brons de ander werd laatste. Het ging niet slecht maar ze was gevallen op het eind. Dan ga je dus weg met lege handen en veel tranen.
De warming up op het ijs was daar.
Die ging erg goed. Dick raakte onder de indruk wat onze dochter allemaal al kan.Wat voelden we ons trots. Van het ijs af en toen maar wachten op haar beurt. Ze was één na laatste. Ik keek toe met knikkende knieen vanaf de tribune. Af en toe had ik oogcontact met Vera die duidelijk meer gespannen was bij het kijken naar haar concurrentie.
Ze werd afgeroepen. De coach sprak haar nog wat toe en daar ging ze. Als in een slowmotion zag ik iedere beweging voorbij gaan. Ik hoorde gevloek. Dick had de verkeerde knop van de camera ingedrukt dus het filmpje is maar half gelukt. Oei, Vera maakte een foutje en viel bijna (en toen stond de camera dus wel open). Een gespannen kopje zag ik voorbij komen maar ze lachte naar de jury. Het was absoluut niet slecht. Ze kreeg een mager applaus want wij staan daar maar alleen zonder familie. Beide coaches (lekkere rekening gaat dat worden) vonden het goed en zeiden dat ze zeker concurrentie achter zich had gelaten, het was afwachten hoeveel. Haar hoofdcoach zei dapper dat de ervaring en het gevoel daarbij belangrijk was, niet de beoordeling van de jury.
Terug naar de foyer en wachten op dat lijstje met de uitslag. Tijd voor een drankje en wat shoppen, een praatje met de coaches, kijken bij medaille uitreikingen en niets doen. Ik heb weer meegedaan met the raffle maar statistisch is het natuurlijk onmogelijk om weer de hoofdprijs te winnen.
Na een half uurtje werd het drukker bij de uitslagen. Vera dringt zich naar voren en even later roept ze: “mam, ik heb goud!"
Even later kon ze op de hoogste trede gaan staan.De coach gaf nog even instructies hoe ze het beste kon staan om het mooie plaatje compleet te maken. De andere medaille winnaars kwamen erbij, de nepbloemen werden uitgedeeld en toen de klikkende camera’s.
Is ze niet mooi?! De moeder van het meisje in de oranje jurk merkte nog op dat Vera zo’n mooie jurk aan heeft. Ik kon het niet laten om te zeggen dat ik het zelf had gemaakt, we waren immers in de winning mood. De coach zag dat en moest lachen.
Ook zij is erg trots op haar pupil. Ze hoopt nog een lange weg te kunnen gaan met Vera.
Wat ben ik blij met deze uitslag. Deze ervaring neemt niemand haar meer af. Het lijkt me zo pijnlijk om te zien dat je kind zijn best doet en niets krijgt. Maandag moeten we weer naar de club. Wat zeg je dan tegen moeders die buiten de prijzen zijn gevallen? Dat zijn de meeste. Vera heeft tot nu toe iedere test gehaald en is in de medailles gevallen op haar competities en dat schijnt uitzonderlijk te zijn.
Thuisgekomen heeft ze weer gewoon haar kamer moeten opruimen en heeft ze moeten oefenen met Lexia reading. We zijn Hollands genoeg om haar weer met beiden benen op de grond te krijgen.
Dick ging vervolgens weer met Ivo naar een football training.
Vanmiddag gaan we kijken bij een Trade fair waar Ivo’s school reclame voor zichzelf maakt en daar zou iets hangen van Ivo. Wat? Dat houdt hij nog als een verrassing.
Note: het filmpje van Vera’s solo kan ik nog niet publiceren. Als Dick terugkomt staat het vast binnenkort op Youtube bij ”lordoviful”.
