Hier het kunstwerk van Ivo en Sophia (een heel leuk klasgenootje van Ivo) dat hing op de Trade fair waar ik vorige week over vertelde:
Ik moest mijn boosheid bewaren voor de garage, wederom. Onze auto was terug geroepen (dit was de tweede keer) omdat er iets in het electrisch circuit fout zou zitten zodat de airbags spontaan zouden kunnen openen. Daar zit je natuurlijk niet op te wachten. Ik maakte meteen duidelijk dat ik om 9 uur de auto zou brengen maar dat ik om 1 uur de auto weer nodig zou hebben. Dat was geen probeleem. Mijn ervaring met deze dealer is dat als je om 3 uur de auto nodig hebt dat je daar vooral over moet liegen want ze nemen het niet zo nauw met afspraken. En inderdaad om 1 uur had ik nog niets gehoord. Ik ben toen maar gaan bellen. Ik kreeg mijn `service advisor`maar niet te spreken. Ik kreeg zelfs het gevoel dat hij de telefoon opnam en meteen weer op de haak gooide. Mijn adrenaline level voelde ik stijgen. Na een uur herhaaldelijk bellen heb ik tegen de telefoniste gezegd de manager te willen spreken. En inderdaad dat hielp. Ik kreeg nu mijn service advisor te spreken (zonder de manager gesproken te hebben) die me vertelde dat ze de auto sleutel kwijt waren!? Of ik kon komen met mijn tweede sleutel. Die sleutel die bij Dick aan de bos zit. Erg onhandig dus want Dick zat in Houston. Ik ben echt geflipt aan die telefoon. Gaat eigenlijk al best goed in het Engels. Hoe onproffesioneel kun je zijn. Ik ben toch maar opgehaald door de shuttlebus zodat ik een huurauto bij ze op kon halen. Gelukkig kon ik wachten in de zon. Bij de garage vond het meisje achter de receptie het heel vreemd en zij ging op zoek. Terwijl ik stond te wachten stond een man te klagen tegen de manager dat hij heel boos was dat hij meer dan een uur had gebeld en niet de juiste persoon te spreken kreeg. Ik ben bij hem gaan staan en gezegd dezelfde klacht te hebben. De reactie van de manager was: er zal iets fout zijn aan het telefoonsysteem want niet de telefoon opnemen zouden zijn werknemers nooit doen… Het receptie meisje kwam vrij snel terug met de juiste sleutel!? Ze zou het papierwerk nasturen zodat ik snel naar school kon rijden om Vera op te halen. Die papieren heb ik nog steeds niet dus ik weet niet eens of het probleem daadwerkelijk is verholpen. Nu doet de post er hier wel vaker traag. Ik kreeg ook nog verjaardagkaarten die drie weken in de post hadden gezeten.
De huisbezichting die ik daarna had, maakte me ook niet vrolijk. Hoe bestaat het dat mensen denken dat je een huis waar meer dan 20 jaar niets aan is gedaan dat je dat kunt verhuren. Vera vroeg heel wijs of ze plannen hadden om het huis nog te schilderen voordat er huurders in kwamen. Het expat kind in haar kwam naar boven.
Vera mocht bij schaatsen, van mij, niet rondlopen met haar gouden medaille, want ik blijf het pijnlijk vinden dat de meeste kinderen met lege handen staan. Bij het kijken en wachten naar en op de kinderen kwam dit ter discussie bij de moeders. Ik vond dat ik, als moeder van een winnares, het beste een brief kon schrijven naar de schaatsbond met het verzoek om juryrapporten of andere blijk van deelname mee te geven bij een volgend toernooi. Het is inmiddels onderweg. Ik heb ‘m geschreven en een andere moeder heeft ‘m gecorrigeerd waar nodig. Hier leer ik veel van en ben benieuwd wat de bond hiervan denkt. Het schaatsseizoen loopt af en Vera heeft geen testen of competitions meer. Dat betekent dus dat ze is geslaagd voor alle testen en medailles heeft gewonnen op alle wedstrijden. Dat kunnen er niet veel zeggen. Het doet Vera goed waardoor ze heel goed haar best doet om hogerop te kunnen komen. Zonder dat ze het wist maakte ze een dubbele flip in plaats van een enkele waarvoor ze aan het trainen was.
Dinsdagochtend kregen we ontbijt op school bij Vera. Het was een blijk van waardering voor hun vrijwilligers in de week van de vrijwilligers. Ze worden hier echt gezien als de mensen die iets willen doen voor de medemens. Ik zal dat niet ontkennen.
Daarna ben ik meegeweest na het schoolzwemmen om Vera uit het beginnersniveau te krijgen en het uur zwemmen voor haar zinvol te maken. Zonder heel open er over te zijn zagen mensen wel dat ik boos was dat ze Vera niet de kans hadden gegeven om even voor te zwemmen en te laten zien wat ze had geleerd in dat andere land met een ander systeem. Natascha die me aan de telefoon had gehad toen ik in onderhandeling was met de garage was bang dat ik ook daar ook zo zou flippen. Maar dat viel mee. Ik heb rustig uitgelegd, aan de juiste persoon, dat ik het waardeer dat ze aan de veilige kant met haar willen zitten (een Canadees correcte opening) maar dat ik graag wil uitleggen wat ze al had geleerd. Hij zou het eens bekijken en zag snel dat Vera vier (!) niveaus omhoog kon….Mijn waardering voor zijn inzet heb ik netjes uitgesproken. Zie ik kan het wel (alleen niet bij de garage).
De rest van de week heb ik me rustig gehouden en lekker aan mijn quilt gewerkt als de tijd het toe liet. Huizenjacht op internet neemt veel tijd in beslag.
Vrijdagavond kwam Dick weer thuis na een slopende zakenreis. Hij had nog wel het geluk gehad om gezellige avonden bij Cathy en Pete te hebben op zijn heen- en terugreis naar the Gulfcoast.
En hij had de juiste tools meegenomen voor mij, gekocht bij een quilt winkel waar hij (?) enthousiast over was.
De volgende dag kon hij meteen weer aan de slag als vader. Ivo moet voor school een tower of Hanoi
maken 
voor the math fair. Na een bezoek aan the Home Depot zijn vader en zoon gaan boren en plakken. Allemaal lekker in het zonnetje want het is hier prachtig weer. Ze verwachten hier 20 graden vandaag. Genieten dus. Morgen ga ik proberen de winterbanden om te ruilen voor zomerbanden, maar niet bij de garage.
