De week begon heel ontspannen met een ontbijt met Nederlandse dames in een leuk restaurantje. We zaten apart in een oude bankdkluis en gelukkig hebben ze de deur niet dicht gedaan ondanks ons gekwebbel in een vreemde taal. Een paar weken geleden was ik al eens met een geëmigreerde Nederlandse wezen ontbijten en we hadden zo het idee gekregen op dat met meerdere dames te doen. Buitenshuis ontbijten is hier heel normaal dus na een oproepje op mijn Facebook was het zo geregeld. We gaan dit vaker doen
Halverwege de week zat ik thuis. Vera was woensdag met koorts uit school thuisgekomen. Ze wilde niet eens naar schaatsles. Nou, dan is ze echt ziek. Vervolgens was ze donderdag en vrijdag ziek thuis. Gelukkig had ik nog wat naaiwerk te doen aan haar nieuwe schaatsjurkje. De grote vraag echter was: zou ze fit genoeg zijn voor haar eerste echte schaatswedstrijd op zaterdagochtend? Op vrijdagavond gaf ik haar nog weinig kans. Ze raakte zelf helemaal in paniek. Ik wil zo graag maar kan het niet. Ivo was gelukkig niet ziek en kon dus gaan naar zijn eerste wedstrijd van zijn eerste voetbaltoernooi. Of eigenlijk Ivo en Dick! Het werd een “K-wedstrijd”, volgens Ivo. De tegenstander was van een hoger niveau en ze werden ingemaakt met 16 –1. Dick had zelfs even de wedstrijd stilgelegd om te overleggen met de goalkeeper die in tranen stond. Hij bleef staan en ging door. Tegen de verwachting in was Ivo niet in tranen. Hij was alleen boos.
Zaterdagochtend was Vera koortsvrij dus het leek ons verantwoord om haar te laten gaan naar de wedstrijd. Zo gingen we met z’n allen op stap naar de sporthal in Zuid Edmonton voor “Ice Dreams”.
In de kleedkamer tussen allemaal nerveuze meisjes deed ik nog even de make-up. Het is duidelijk dat uiterlijk ook heel belangrijk is in deze sport. Een coach van haar club kwam haar begeleiden. Het wachten begon.
Het eerste meisje in haar flight was goed. Daarna kwam Vera. Haar naam werd afgeroepen en dapper ging ze voor die jury staan. Deze oefeningen waren zonder muziek dus de jury gaf het seintje: “you may start”. Haar start was minder goed dan geoefend. Jammer, want die is normaal heel leuk. Ze ging door. Jeetje, wat duren die paar minuten toch lang als je daar toekijkt en wacht. Een paar mooie acties waarbij ze goed “kante”. Oei, sit spin ging niet zo goed! Ze bleef overeind en maakte er nog iets moois van. Haar uitvoering zag er niet wild uit en dat is heel knap voor Vera. Ze kwam enigzins teleurgesteld van het ijs, ze had weleens beter haar solo gedaan. Ontkennen kon ik het niet. Het was wachten op de uitslag. Even nog gekeken naar haar clubgenootje, want deze collegialiteit zal ik bevorderen in deze harde, individuele, competitie sport.
Boven werden de meisjes gehuldigd. De eerste flights, van 7 meisjes, kregen op het podium hun medailles en plastic bloemen voor de foto. Verder konden we de tijd doden met het kopen van jurkjes. Dat doen we natuurlijk niet, ik loop alleen rond om inspiratie op te doen.
De uitslag van haar flight werd opgehangen. Eerst de foute en toen de juiste en ik zag Dick met een grote grijs op zijn gezicht Vera roepen. Even later sprong ze in mijn armen:”mam, ik heb zilver!”. Wouw, dat is natuurlijk heel leuk. Zeker als je bedenkt dat ze een dag daarvoor nog stilletjes op de bank lag.
Nu was het wachten op de prijsuitreiking. Even later stond ze daar dan ook op het podium.. Dit mocht van mij eeuwig duren!!!!!!!!
Haar bevriende clubgenootje werd zesde en viel niet in de prijzen. Ai, wat zeg je dan?
Thuisgekomen gingen we verder met Ivo’s project voor school: de Rube Goldberg machine. Vera werd rustig gehouden door haar vader in afwachting van de koorts die wel terug zou komen, maar die niet kwam. Ik heb uren met Ivo in de kelder gezeten om lego te bouwen, af te breken, opnieuw te bouwen, oplossingen te bedenken, uit te proberen enz.
Maar het is gelukt! Zijn (ons) knutselwerk voldoet aan de opdracht. Het begint met een vallende bal, Er vinden minimaal drie ander bewegingen plaats en het eindigt met een geluid. Het is ons gelukt om een ballon te laten knappen. Toen ik van de week op het consulaat mijn nieuwe paspoort ophaalde zag ik daar ballonnen liggen en het idee werd geboren. Ik kreeg meteen een hele zak mee. Eigenlijk mocht dat ook wel na hun klantonvriendelijke behandeling maar daar zal ik niet verder over zeuren.
Hier de uitleg over Ivo’s Rube Goldberg machine, of zoals Dick zegt: Ivo Legoberg machine (wat onze puber niet weet te waarderen).
We waren net op tijd klaar voor de volgende voetbalwedstrijd. Nu gingen we allemaal (ook Vera zonder koorts) op weg naar het Soccer centre East. Een bloedstollende wedstrijd die ze helaas verloren met 3 – 0.
Straks gaan ze naar de laatste wedstrijd van dit toernooi. Zullen ze winnen?
