Vandaag had ik dus op het vliegtuig moetn zitten naar familie en vrienden in Nederland. Pijnlijk dat we daar niet inzitten, is het gevoel. Rationeel gezien is het beter. Vanochtend was het op het nieuws dat dit de drukste dag van het jaar is op het vliegveld dua het geeft de nodige rust. Daarbij kijk ik uit naar ons Canadese kerstdiner met gevulde kalkoen. Heel Canadees zal het niet zijn want er komen meer Nederlandse vrienden en we eindigen met een Noors toetje. Zo hebben wij moeders dat besproken tijdens een lunch. Eigenlijk is dit best een spannend diner want er schuiven mensen aan de tafel die elkaar helemaal niet kennen. Dit past natuurlijk wel helemaal bij de kerstgedachten.
Ivo was ook bij deze lunch maar hij had geen inspraak. Nu had hij ook niet die behoefte want hij zat daar heel witjes met veel pijn aan zijn wang. De dag ervoor had hij een nieuw draad op zijn beugel gekregen omdat de vorige gebroken was. De nieuwe draad was dikker en langer op verzoek van de orthodontist. Maar het was dus te lang en boorde een gat in Ivo’s wang…Voor de vierde achtereenvolgende week kon ik dus weer naar die orthodontie praktijk. We zijn vragentekens gaan zetten bij deze praktijk. Helemaal toen ze ons de schuld wilde geven voor het ongebruikelijke feit dat de draad was gebroken. Arme Ivo hij neemt de tandverzorging heel serieus en houdt veel rekening met het eten. Bovendien flos ik dagelijks zijn tanden wat een moeilijk klusje is met een beugel in. Gelukkig kwam de orthodontist erbij en die zag dat de oorspronkelijke draad niet strak genoeg op te tanden zat en dus teveel speling kreeg. Gelukkig dat het werd recht getrokken. Nou was de sfeer niet echt vervelend want ze blijven hier superbeleefd en vriendelijk zelfs de dokter die duidelijk maakte dat zijn assistente dus eigenlijk een fout had gemaakt. Als de hoofd assistente deze keer niet had gecontroleerd zou er weer een fout zijn gemaakt. Ik zal haar naam onthouden en telkens heel vriendelijk om haar hulp vragen en vooral niet weggaan bij de stoel zoals ze zijn gewend. Een typisch probleem hier. Een drukke zaak die niet goed personeel kan vinden. De concurrentie is moordend want je hebt keus uit veel tandartsen en orthodontisten zoals je dat hier ook hebt met winkels. Dat maakt de spoeling voor goed personeel dus dun. Misschien iets om mee te nemen in de gezondsheids plannen van Nederland waarbij ze concurrentie willen bevorderen.
Zonder pijn kon Ivo dus het weekend in. Voor Vera en mij startte deze heel leuk met een toneelvoorstelling in de plaatselijke schouwburg. Het was de Wizard of Oz gespeeld door amateurs onder begeleiding van professionals. Wouw, wat krijg je dan iets moois te zien. Naast de goede begeleiding was er geld noch moeite gespaard waardoor er mooie verassende te zien waren. Vera genoot zichtbaar van dit verjaardag’s kadootje.
Vera zou best ook weleens mee willen doen voor zo’n musical maar dan zullen we kunstschaatsen toch even stil moeten leggen voor een paar maanden. Net nu de coaches Vera willen introduceren in de competitie. Ik kan zo de aanmeldingsformuleren voor haar op de bus doen. Ze lijkt het te willen en het wordt voorzichting aangepakt dus steun ik het idee. Bovendien is de eerste keer vlakbij en dat is lang niet altijd het geval.
Zondag heeft onze meid de plaats van haar broer ingenomen bij het soccerteam. Niet om te spelen maar om te helpen in een bejaardenhuis. Een bedrijf wilt de toernooien voor “ons`team sponsoren maar als tegenprestatie moesten de jongens wel een paar uur helpen in een bejaardenhuis. Ivo kon niet vanwege het einde jaarsfeest van het football team dus leek het ons aardig om dan maar zijn zusje te sturen. Vera vond het prachtig en de bejaarden vonden haar prachtig. Toen ik haar kwam halen zei één van de coaches dat we trots op haar konden zijn. En dat dan op zijn vlaams wat het nog bijzonderder maakte. Nou zijn we dat zeker.
Ivo was dus ondertussen met de Sabrecats in het grote zwembad. Dick was er ook weer als coach bij en ze hebben plezier gehad. Na afloop werden alle ouders uitgenodigd voor een pizza maaltijd en presentaties. De gymzaal(!) van de Luthern church deed weer dienst als zaal. Ongelooflijk wat voor grote gebouwen die kerk kent en de hele gemeenschap lijkt er gebruik van te maken. En ook kerken vind je hier overal. Het was heel leuk om iedereen weer te zien en stl te staan bij het afgelopen fantastische seizoen. Ook hier was geld noch moeite gespaard om de spelers, coaches en andere helpers in het zonnetje te zetten.
Het was moeilijk afscheid nemen, maar er zijn al plannen om volgende jaar een nieuw team op te richten waar Ivo voor is uitgenodigd. Er waren andere ouders die hopen dat Ivo ja zegt zodat ook Dick en ik weer van de partij zijn. Ik hoop dus inmiddels ook dat hij het doet ondanks dat het drie maanden heel intensief zal zijn, zoals we nu weten. Ivo heeft hierin natuurlijk het laatste oordeel, want hij moet het doen!
Komende week, de laatste schoolweek, staat in het teken van school kerstconcerten en presentjes voor de leraren en coaches. Ze liggen ingepakt klaar op tafel. Maar o jee, Ivo en Vera hebben op dezelfde dag en tijd de concerten…
Zo en nu naar een Japanse lunch met drie Nederlandse vrouwen.
