Vera werd steeds onrustiger met haar danstest aan het einde van de week in het vooruitzicht. Dus maandag en woensdag had ze gewoon haar trainingen met nog wat laatste op- en aanmerkingen. Woensdag had ik ook nog de leuke taak om muziek te draaien bij de figure skating club. Zowaar ga ik meisjes herkennen en wist ik op het juiste moment de juiste muziek voor het juiste meisje te draaien (de jongens die mee schaatsten hebben nog geen solo). Lang kon ik er niet bij stilstaan want we moesten meteen door naar een ouderavond op Ivo’s school. Dick was zojuist gearriveerd van zakenreis dus die kon gelukkig mee. Het blijft prettig te horen dat het goed gaat met Ivo.
De dag ervoor bleek bij de fysiotherapie dat zijn knie het ook beter doet, op dit moment. Als het minder gaat, door zijn harde groeien, heeft hij nu een fijn, simpel massage apparaat waar hij snel de pijn mee kan verlichten door het ontspannen van zijn bovenbeen spieren. 
Heel simpel en doeltreffend deze “deegroller”.
De volgende dag kon hij meteen ook heel goed scoren op de triathlon die zijn school had georganiseerd. Hij had zo hard gelopen dat hij bijna niet meer op zijn benen kon staan toen ik hem kwam halen maar was daarmee wel de snelste van de klas en de een na snelste van heel Junior High. Dat je dan thuiskomt en je tas met natte handdoek in de hoek gooit en er niet meer naar omkijkt mag ik dan zeker niet vertellen.
Of zijn bake sale op school, om geld te verdienen voor zijn adventure trips, goed is verlopen weet ik niet? We hadden, met ons allen thuis, ons best gedaan om koekjes te bakken en het een beetje leuk in te pakken. Nou was dat voor mij de eerste keer dat we aan zoiets meededen dus ik wist niet echt wat we moesten doen. De organisatoren vonden het heel geslaagd maar toen we ‘s avonds weggingen op school was nog niet de helft verkocht… Nu is het weer aan het sneeuwen dus hij kan vanmiddag meer geld verdienen met shovelen. Op zijn school ga ik me ook meer thuis voelen. Van de week heb ik zelfs supervising kunnen doen bij de kleuters en dat was toch weer heel leuk. In ieder geval heel anders dan bij de Junior High students. De andere moeders van school beginnen ook meer tegen met me te praten en belangstelling te tonen.
En zo gleed de week aan ons voorbij en was het testdag voordat we het wisten. Bij Vera lag dat natuurlijk iets anders want zij begon toch behoorlijk last te krijgen van de zenuwen. Later gaan slapen en vroeger op. Met haar haar strak in een knot ging ze vrijdag gewoon naar school om onder lunchtijd door mij opgehaald te worden. Hoe het precies zou verlopen wisten we natuurlijk niet bij die club. Ik wist wel dat we daar een uur van te voren moesten zijn en dat waren wij ook. Niemand, van de club, was daar dus aanwezig. De gebruikelijke kleedkamer mochten we niet gebruiken, daar zat de jury (dat is 1 vrouw). Na het betalen van het testgeld werden we met z’n allen in één kleedkamer gepropt. Vera wilde met iedereen kletsen. Ik heb van alles gedaan om haar rustig en warm te houden. Het kind glom van alle zalfjes die ik om haar heb gesmeerd om te masseren. Het hielp wel.
Toen kon ze ineens gaan warm rijden. Gelukkig had ik zelf al bedacht dat het even daarvoor tijd was om de schaatsen aan te doen. De coach had haar kleding goed gekeurd, op haar onderbroek na (die je niet kon zien) en ze kon het ijs op. Alle massages leken te helpen want vol zelfvertrouwen maakten ze mooie slagen. Het eerste kind barstte in tranen uit en de coach had haar handen vol aan haar. Zij had dus ook geen handen vrij om de deur te openen voor de koningin die binnen kwam. Snel schoten anderen te hulp om voor dit jurylid de weg vrij te maken.
Dick (die er tijd voor vrij kon maken) en ik moesten plaats nemen op de tribune en toekijken, wat ik bijna niet durfde. Ineens stond Vera daar klaar met de danspartner Al op het ijs. Dick stond klaar met de camera:
Muziek startte, Vera begon op tijd en vol overgave en goed geconcentreerd deed ze wat ze moest doen. Ooohh, wat voelde ik me trots. Onze kleine(?) meid stond daar op haar dunne ijzertjes en presteerde onder druk. Het duurde wel lang voordat de jury wuifde met haar hand dat de muziek moest stoppen en zij dus genoeg had gezien om Vera te beoordelen. Vol trots kwam ze van dat ijs. Ik kon het niet laten om naar haar toe te gaan en op te vangen.
De coach was er niet van overtuigd dat ze geslaagd zou zijn. Vera had niet overal haar been goed uitgestrekt en ze bleef niet overal even recht staan. Het lange wachten begon.
De verhalen van de kinderen die al drie en soms vijf keer waren gezakt wilde ik niet meer horen. Ineens gaf het jurylid papieren door en zag ik de coaches gaan lezen. Er gebeurde verder niets. Dick heeft Vera naar haar coach gestuurd en zij las voor aan Vera wat de opmerkingen van de jury waren. We snapten het, we weten waar ze aan kan werken. En o ja, ze was toch geslaagd!!!!!!!!!!! Geslaagd voor een internationale danstest die over de hele wereld hetzelfde wordt gedanst op die zelfde Dutch waltz.
Tjonge, wat was ze trots. Snel wilde ze even terug naar school om het haar klas te vertellen. Nou is die in dezelfde straat, dus dat was makkelijk. Ze werd langs alle kanten gefeliciteerd. Naar huis mocht ze niet want er moest nog een spellingstest gedaan worden.
‘s Avonds gingen we ook nog naar het bedrijfs kerstfeest voor kinderen. De entertainment hal was afgehuurd en de kinderen konden overal gratis in. Gewoon lol hebben dus (voor de mensen die ervan houden). Zelfs Ivo is in veel dingen geweest. De zweefmolen en botsautoootjes waren favoeriet voor onze kinderen.
Ivo mocht vandaag ook nog mee naar dezelfde plaats voor het kerstfeest van Shell. Zou hij weer lekker vliegen als een vogel zo vrij?
