Nou die auto is goed gerepareerd. Er knippert nu ineens een extra lichtje. Toch is het niet leuk om weg te gaan met dat ding want het blijft maar sneeuwen en de wegen blijven glad. De één na de ander komt in een slip. Gelukkig beperkt ik me nog tot niet snel kunnen optrekken en soms “uitbreken” van de auto. Snelheid aanpassen is het advies.
Alles over hoe we ons aan kunnen passen aan de gewoontes van Canada hebben we besproken op de trainingsdag: cross culture training van Canadawise. Eerst stond ik er sceptisch tegenover om zoiets te moeten volgen na drie jaar expat ervaring in een moslim land en nu alweer bijna een half jaar in een Westers land. Toch heb ik het ervaren als positief. Vooral ook omdat ik erg serieus werd genomen. Voor het eerst in al die jaren was er iemand gestuurd door het bedrijf die heel geintresseerd vroeg hoe ik omga met die veranderingen en de rol die ik heb in dit proces. Vanuitgaande dat als ik het hier niet op de rails krijg dat Dick ook niet kan functioneren. De ervaringen en belevingen die we hebben en hadden kregen ineens een naam want de stappen van een aanpassings proces zijn bestudeerd en benoemd. Heel intressant en herkenbaar dus zinvol. Toevallig moest ik tussendoor even naar school voor een ontmoeting met Vera’s juf voor English Second Language. Wij hadden hier op aangestuurd omdat we totaal geen feedback hadden wat ze deed met Vera en waarom en hoe. Het hoofd van de support werd gestuurd, de bijlesjuf liet het afweten. Nu snap ik waarom. Conflicten willen de Canadezen (= generaliseren) niet hebben dus is het handiger om geen feedback te geven. Al het geleerde kon ik meteen in praktijk brengen. Nu maar hopen dat het vruchten heeft afgeworpen en dat we Vera goed verder kunnen helpen.
Over cultuurverschillen gesproken. Op school was het “pyamadag” en dat betekent dat iedereen van directie en leraren tot en met leerlingen in pyama naar school komen. Ivo kon dit niet waarderen en ging gewoon gekleed naar school, eigenlijk wilde hij ziek zijn. Vera weet zich dan wel aan te passen en doet vrolijk mee met de rest.
‘s Avonds hebben we lekker tomatensoep gegeten met onze Koeweitse- Canadese vrienden die de kinderen uit school hadden meegenomen en die alles wilde weten van onze trainingsdag. Ja, het Verheggen recept gaat de wereld rond. Overigens die Canadezen voldoen niet aan de typeringen die we hadden geleerd, misschien klikt het daarom wel zo tussen ons.
Zaterdag was het een bijzondere dag. Niet omdat het nog steeds sneeuwde maar omdat Dick en Ivo met hun team eindelijk een keer hebben gewonnen met de voetbal. En dat nog wel tegen de hoogst genoteerde. Wat waren ze blij. Op de tribune hebben we onze longen uit het lijf geschreeuwd met tot slot een staande ovatie. Ze hebben het zo verdiend.
Vandaag hebben we gezocht hoe we een andere sneeuwdag met lage temperaturen (-22) toch weer leuk konden maken.
We zijn naar Ice on White geweest nadat we eerst even ons terug mochten wanen in Koeweit; The Bottle Depot, om lege Cola blikjes in te leveren tegen geld.
Ice on White zijn ijssculpturen in een park in Edmonton in de buurt van White Avenue. Heel knap hoe ze dat maken. Er was ook een Nederlands bouwwerk naast vele Chinese.
Maar wat was het koud. Op dat moment was het fijn dat het niet zo groot was want we konden redelijk snel terug naar de auto.
Onderweg naar huis heeft Ivo ons getrakteerd op warm appelgebak van geld dat hij had gevonden. Zo deden we weer energie op voor de activiteiten thuis: snow shovelen en snow shoe-en.
