Oh, wat is zoiets toch spannend.
Gewapend met al hun schoolspullen, dus extra tassen, een lunchtas en extra schoenen alleen indoor te gebruiken, stapten we in de auto. Het verkeer is dan dus wel ineens druk maar absoluut niet chaotisch. In een zijstraatje bij school vonden we een plekje en liepen in de regen naar school. We waren één van de eersten. Vera werd meteen met een knuffel welkom geheten en haar tafeltje met naam stond al klaar. Vera werd er verlegen van. Help wat gebeurt hier ? Vera zat uiteindelijk in een klas van 20 leerlingen die tot haar verbazing gewoon rustig kunnen werken.
In Ivo’s klas (een deur verder) was nog niemand, zelfs de juf niet. Hij ging alvast maar zitten en niet veel later kwamen er meerdere leerlingen, waarvan er eentje zelfs naast hem ging zitten. Even later kwam de jonge, pittige, vriendelijke juf ook binnen.
Tijd om afscheid te nemen. De kinderen waren daar dapperder in dan ik.
Boodschappen doen viel niet mee, ik kon me slecht concentreren. Ik wilde zo graag eens in de klas kijken maar heb het niet gedaan. In plaats daarvan heb ik aan het begin van de middag golfballen geslagen op de driving range van de plaatselijke club. Lekker was dat weer. Ik ben daar geintroduceerd door een andere Nederlandse die we dus toevallig bij the Staples hadden ontmoet bij het schoolspullen kopen. We moeten snel maar eens gaan “lopen” daar.
Na een kop koffie op weg naar school. Hoe zou het zijn. Nou, goed dus. Beide kinderen kwamen opgelucht naar buiten. Ivo had al een beetje leuk huiswerk waarmee hij nepdollars kan winnen. Nou, hij is gemotiveerd en uitgedaagd. Vera vertelt over de vriendjes die ze heeft gemaakt.
Nou nog wijs worden uit alle formulieren die mee naar huis zijn gekomen.
