Samen met onze dame van de relocation agent zijn we op zoek gegaan naar de “oude” Shellschool die inmiddels is veranderd van naam. Tot voor kort de Prins Willem van Oranje school en nu de Internationale school of London. Het is alsof je op een basisschool in Nederland binnenstapt met hier en daar een gesproken en geschreven Engels woord. Leuke school, goede school die bereid is om Ivo een aangepast programma te bieden want eigenlijk past hij nog niet helemaal in het nieuwe systeem. Dick zal dan echter wel iedere dag 3 uur in totaal moeten reizen voor zijn werk.
Eerst even geluncht met “onze” Susan Morris die duidelijk ook een expat leven in het Midden oosten heeft gekend. Bij de eerste de beste pub gestopt voor een lunch. Erg Engels en erg leuk en lekker. Vraag me niet waar, want ik gooi alle plaatsjes nog door elkaar. Doordat de wegen hier allemaal smal en omringt door bomen zijn valt het tegen om de weg te vinden. Zelfs deze ervaren Susan gebruikt de Tom Tom.
Net op tijd kwamen we aan bij het park waar de ACS Egham is gelegen. Security door, bezoekerspasjes gekregen en de oprijlaan afgereden naar het hoofdgebouw. Een statig oud gebouw midden in een park. Dit is toch wel andere koek.
Maar verder absoluut niet stijf.
Ook hier hebben we een heel goed gevoel over. Maar de kinderen moeten op een wachtlijst.
De eerste huizen kondigde zich aan. Huis 1 zou niet slecht zijn volgens de kenners maar het was heel hokkerig en met zeer lichte vloerbedekking op de vloer. Niet ideaal dus met twee kinderen waarvan er ook nog eentje allergisch is voor stof. Huis 2 viel meteen af na een eerste blik.
‘s Avonds zijn we gaan eten bij de Tapjes in hun hele mooie huis. Even konden we alles op een rijtje zetten.
Het rijden van en naar hun toe valt ons tegen want die smalle weggetjes lijken nog smaller in het donker.
Vannacht trok die hele film telkens voorbij, zowel bij Dick als bij mij.
Nu moeten we haasten om de andere 13 ! huizen te gaan bezichtigen.
Wordt vervolgd.
