Gisteren was dan de dag dat we onze niewue e-pin konden ophalen om weer bij ons geld te kunnen.
Dick kon niet weg en moest ik wel alleen gaan. We hadden weining hoop dat ik als vrouw dit zou kunnen regelen. Ik ben dan wel geauthoriseerd om dit te doen maar dat kunnen of willen ze niet snappen. En als het dat niet is dan zal de e-pin toch nog net niet gearriveerd zijn.
Eerst kon ik nog wat papieren ophalen bij Dick aan de poort. Voor hem dagelijks werk om die poort door te gaan naar “zijn” fabriek maar ik vind het toch altijd weer spannend. De man bij de slagboom zwaaide vriendelijk. Dus ik ook. Maar toen ik geparkeerd stond werd de security toch erg nerveus.
Na vijf minuten was ik al weg op weg naar dat bankgebouw ver weg.
Natuurlijk werd ik eerst de verkeerde kant opgewezen en waren er twee zwarte kraaien die voordrongen, maar toen had ik een ingeving om binnen te stappen bij het kantoortje waar we destijds ook waren begonnen, alweer meer dan twee jaar geleden.
En jawel die man bekeek mijn pasje en keek wat in zijn computer en hij zei: Oh, I know mister Dick…???!!!!
Ineens was alles mogelijk. Ik kreeg de e-pin en kon met gemak ons krediet verhogen. Ik stond op 10 minuten buiten. Dick kon het niet geloven. Maar het werkt echt !
Wederom het bewijs dat dit een land is waar het soepel verloopt als je maar de juiste relaties hebt.
Nu dit geregeld is zou het fijn zijn als Dick zijn salaris van vorige maand ook krijgt gestort. Hij en verschillende collegae hebben die niet ontvangen. Het excuus: het salaris systeem om uit te betalen zijn ze aan het veranderen.
En dat is een bedrijf dat verlangt dat zijn personeel een chemische fabriek vol continu in orde houdt met het liefst zo min mogelijke stops.
Overigens verloopt het opstarten van de nieuwe fabriek niet soepel. Dat hadden we ook niet gedacht maar als je er dan zo midden zit is het toch weer lastig. Nu zit het materieel tegen.
De kinderen gaan weer wel soepel naar school. Huiswerk maken is een ander verhaal, maar komt misschien ook nog.
Ivo neemt zijn taak als monitor (en niet mentor zoals we eerder zeiden) erg serieus. Zo sprong hij gisteren tussen twee vecdhtende kinderen op het schoolplein. Ik zag het gebeuren en schrok toch wel even. De vechtersbazen waren echt twee koppen groter. Maar direct kreeg hij hulp van zijn collegae monitoren en de kemphanen waten uit elkaar getrokken voordat de leraren konden ingrijpen. Gelukkig maar. Ik ben nog aan het overdenken wat ik van zo’n systeem vindt; monitoren als pleinwacht.
Zo en nu snel naar het overleg voor een Nederlandse Sinterklaasviering.
