Na Frankfurt verliep de reis eveneens voorspoedig. Het vleigtuig was niet vol dus we konden ruim zitten. En Ivo is niet ziek geworden. Dus deze medicijnen lijken te helpen, hoera. Mijn golftas kwam ook netjes van de band dus konden de schuifdeuren open om snel papa te omhelsen.
Ik zag de vertederde blikken van de mensen die stonden te wachten toen onze kinderen hun vader in de armen sprongen. Tja, ik kon het toch ook niet laten om even fysiek contact te hebben met mijn man, Ramadan of niet.
Buiten was het maar 37 graden Celsius, maar wat is dat toch warm. Ik was even vergeten hoe warm dat voelt.
Thuis gekomen stond er een bord: Welkom Ivo, Vera en Eveline en was er ook nog een slinger opgehangen. Lang genieten konden we niet want de kinderen moesten snel naar bed om weer naar school te gaan.
Dick had deze dag vrij genomen om bij ons te zijn en dat was heerlijk. Ik heb over niets na hoeven denken en heb als een mak lammetje hem gevolgd. Zo ook naar school. Het ontvangst was vreemd maar dat hadden we al verwacht. Directie staat met mondkapjes op om iedereen te dirigeren langs de koortscheck i.v.m. de varkensgriep. Men zegt dat de Koeweiti’s niet bang zijn voor de griep (wat ik al betwijfel) maar dat de gedachten dat het komt van een varken, hun in paniek brengt.
Enfin, wij langs de temperatuurcamera en de kinderen werden door de nurse getest met een oorthermometer.
Eenmaal op het schoolplein was het weer als vertrouwd. Dick had ze al geregistreerd dus ze konden zo in de rij bij hun klas. Ivo zit in dezelfde leuke klas en bij Vera was het afwachten.
Dick had geregeld dat wij eindelijk eens met zijn tweetjes zouden gaan golfen. Bij deze temperatuur is er geen mens op de baan dus dat was heel relaxed en leuk. Na iedere 3 holes had Dick koud drinken geregeld. Maar het hoogtepunt lag op de tweede hole. Daar had Dick in de hole zo’n klein juweliersdoosje verstopt… Wouw.
Na de negen holes hebben we nog wat gedronken in het clubhuis. Eigenlijk best vreemd dat dat zo kan tijdens Ramadan. Nog vreemder was dat je alcoholvrij bier uit onze woonplaats kunt drinken.
Nog nooit eerder gezien maar het was wel lekker.
Na een warme douche (er komt geen koud water meer uit de kraan) snel naar school.
Ivo’s dag was als vanouds behalve dan die mondkap. Vera was minder tevreden.
Wat bleek. Haar klas was in samenstelling niet veranderd ondanks ons dringende verzoek bij de directie om haar uit die “jungleklas” te plaatsen. Nu valt het nog niet zo op omdat de meeste Arabische kinderen nog niet op school zijn maar we weten wel beter. Onze bevriende lerares gaf het advies direkt naar de vice chairman te stappen om verhaal te halen. Ik was zo woest dat dat wel lukte. Volgens hem was dit een grote vergissing want Vera was ingedeeld bij haar oude vertrouwde fijne juf in een andere, kleinere, rustiger klas. Toch klopt er iets niet in het verhaal maar goed, Vera en de juf zijn elkaar in de armen gevallen en dat is het belangrijkste.
