Jawel, het mag in de krant: ik heb mijn eerste officiële par geslagen bij een echte grote golfbaan. Een par 3. Dat voelt toch wel even goed. Het was volgens de boekjes: De eerste slag op de green en toen met twee puts in de hole. Misschien kwam het door de koude Diet Coke die ik even ervoor van de marchall had gekregen die hij speciaal voor ons in de winkel was gaan halen omdat hun voorraad op was. En dat met Ramadan.
Het was wel de korste hole in afstand maar dat verpestte toch niet de vreugde.
De rest was echt waardeloos wat ik deed maar dat hoef je dan natuurlijk niet te vermelden. Om in termen van Karin (mijn vriendin) te praten: Ik heb veel oefenswings kunnen maken.
Het is duidelijk dat ik nog steeds een haat-liefde relatie heb met dit spelletje, want zo zie ik het.
Voor Ivo zijn we nog steeds bezig om bij de golfbaan vervolg op zijn lessen te regelen. Gisteren sprak ik zijn (onze) leraar en hij leek er echt weer zin in te hebben om de jongens (Jay en Ivo) les te geven. Vandaag zal ik een voorstel van hem krijgen.
Tijdens het schrijven van deze blog werd ik gebeld door school. Ivo is ziek. Zij denken natuurlijk meteen aan dé flu. Of ik hem direkt wilde komen halen ondanks dat hij nog geen koorts heeft. Natuurlijk doe je dat als moeder. Vera moest ik ook meenemen. Ik heb heel kortaf verteld dat het voor Ivo belangrijk is om op tijd te kunnen eten. Iets dat er nogal eens bij inschiet op school en zeker tijdens Ramadan. Soms staat je al die paniek rond de varkernsgriep en Ramadan je echt tegen. Zeker als je dan ziet dat de kinderen afgezonderd moesten wachten tussen mensen met mondkapjes op. Hij heeft net een boterham gegeten en begint zich te vervelen.
Dit is mijn derde Ramadan hier en ik snap het nog steeds niet. Overdag ligt dit land bijna stil. Je snapt dat Dick en zijn andere westerse collega’s overuren moeten maken op het werk om het allemaal rond te krijgen. Overdag liggen de moslims vaak te slapen en lijken zij zich erg zielig te voelen. Als ze zich al op de weg bevinden doen ze nog gekkere dingen dan dat we van ze gewend zijn. Slaapgebrek en een laag glucosegehalte werkt niet bevorderlijk. Als het dan donker is gaan ze veel eten. Ok, ze schijnen ook veel te bidden.
Zou het niet veel gezonder zijn om een maand lang niet te snoepen maar wel gezond te eten en drinken en vooral niet constant te bellen met je gsm. Dus oraal minder binnen te laten komen en er ook minder uit te laten gaan. Zo kun je volgens mij echt makkelijker, gezonder beter tot je zelf en Allah komen. Dan zullen ze ineens ook veel meer tijd krijgen voor bidden.
En om Wilders tevreden te stellen (wat ik eigenlijk helemaal niet wil) boetes opleggen bij iedereen die wel wilt telefoneren. Zoiets als wat hij wilde, gisteren, met zijn voorstel over hoofddoekjes in Nederland. Hij kent vast niet het verhaal dat ik ooit ben aangesproken door een gesluierde vrouw die vroeg of ik het niet heel erg vond om zo naakt zonder hoofddoek over straat te moeten…
Om terug te komen op mijn verhaal. Gisteren is Vera ook begonnen met tapdansen. Iets dat ze al een tijdje heel graag wilt. Ondanks dat ik dan nog een keer de weg op moet om naar hetzelfde gebouw te gaan als waar ik haar ook al op zaterdag afzet voor klassiek ballet wilde we Vera niet deze kans/ uitdaging ontnemen.
Ze vond het prachtig ondanks dat het niet makkeliijk is. Dat verbaasde ons niet want de dagen ervoor was ze iedere dag in de weer met haar nieuwe tapschoenen. Naast dat het leuk is voor haar is het natuurlijk ook erg goed voor haar senso-motorische ontwikkeling. En als oefentherapeut weet ik maar al te goed hoe belangrijk dat is voor een kind.
