Donderdagavond is Dick weer teruggekomen van zakenreis en zoals iedere reiziger kreeg hij een papiertje met stempel mee dat hij binnen drie dagen moet inleveren bij een staatsziekenhuis in verband met de pandemie varkensgriep. Welk ziekenhuis mag je lekker zelf uitzoeken. Gelukkig kennen wij iemand die al met dit bijltje heeft moeten hakken dus het was niet zo heel moeilijk te vinden. Overigens hadden zij het weer ontdekt door bij het Hilton te vragen waar alle mensen naar toe moeten met datzelfde briefje. Zij schijnen iedere dag met een busje vol gasten naar dat ziekenhuis te rijden.
Je verwacht toch wel enige vragen te krijgen over je gezondheid maar het enige dat ze willen weten is je telefoonnummer. En dat wist Dick even niet. Wanneer bel je nou jezelf. Nou ik bel hem genoeg dus ik wist dat wel. Dat telefoonnummer wordt in een groot boek geschreven en dat is het dan.
Over het algemeen wordt er erg paniekerig gedaan over alles wat met lijf en leden heeft te maken. Een druppeltje bloed bij een gevallen kind wordt behandeld door de schoolnurse. Een pleister en een kus van de juf kennen ze hier niet. Dus toen de eerste verschijnselen van varkensgriep er kwamen werden er meteen allerlei acties op het vliegveld ontwikkeld. Zo kennen we iemand die een zweetdruppel op zijn hoofd had nadat hij het vliegtuig verliet. Bij hem werd meteen de temperatuur gemeten. Natuurlijk niet oraal of anaal maar met een pleister op het voorhoofd. Ook hij mocht doorlopen voor zijn papiertje.
We vragen ons af wat voor nut dit papiertjes - systeem heeft als je niet eens even vraagt hoe iemand zich voelt. Hou je hier nou jezelf mee voor de gek als land of een ander ?
Koeweit is nog steeds varkensgriep vrij dus misschien doet zo’n systeem toch meer dan we denken.
Even was er een Amerikaanse militair in het land met de griep maar die zat midden in de woestijn in quarantaine en is na een dag weer teruggevlogen. De media heeft er alles aangedaan om toch maar vooral duidelijk te maken dat Koeweit geen varkensgriep kent en dit land veilig is.
Ons ritje naar het ziekenhuis heeft nog wel zin gehad. Ik zag bij het vuilnis twee prachtige golftassen met trolleys staan. Er blijkt niets mis mee te zijn. Bij thuiskomst ontdekte we nog een halve golfbal in de tas. En niet zomaar een halve maar één met het logo van het bedrijf waar Dick voor werkt. Allemaal heel toevallig.
Misschien heeft het gele papiertje toch echte magie.
