Een vriendin van een vriendin had geregeld dat ik een heel nieuw appartementencomplex kon bezoeken. En Wil wilde wel mee. Het was daar echt mooi. Mooie, goede keuken, goed materiaal en veel speelmogelijkheid voor de kinderen. Het leek duidelijk. Zeker toen ik nog bij een arabier in de auto werd gezet op zoek naar een ander gemeubileerd appartement. Ongelooflijk wat een armoede ik toen zag. Eigenlijk belachelijk dat we daar tijd en energie in staken. Volgens mij was hij echt beledigd, want hij deed moeilijk om mij weer af te zetten bij mijn auto.
eigenlijk mocht ik hem al niet op de manier hoe hij naar Wil keek.
Thuisgekomen werd ik ineens gebeld door een makelaar die was gestuurd door de company. Eigenlijk moest hij mij een apaartementencomplex tonen maar hij zei voor dezelfde prijs een villa te kunnen tonen.
Tja, dit was toch wel echt leuk. Veel ruimte, goede ligging niet te groot maar wel een ommuurde buitenplaats met tuintje. In een straat met expats eachter het bewakershuisje van een paleisje van een sjeik. En niet te vergeten een drivers room en maidsroom (voor ons dus opslagruimte). Als dit doorgaat kunnen we met de hele familie kerst in Koeweit bij ons thuis vieren.
De meubels waren niet direct onze keuze maar in het Refad is het erger.
Toen Dick en de kinderen het 's avonds zagen waren ze verkocht.
Ik heb meteen de makelaar gebeld en zou proberen vandaag nog een accoord te krijgen van de company, want zij moeten betalen.
Vandaag heb ik nog niets gehoord maar Dick heeft geinformeerd bij personeelszaken en daar zouden ze bezig zijn met het nieuwe contract.
In gedachten ben ik al aan het inrichten en ben ik aan het informeren hoe het werkt met maids, parttime dan wel.
Nu lijkt het verhuizen ineens weer leuk te worden, maar laten we niet te vroeg juichen. Hier in het Refad komt het personeel één voor één vertellen dat ze het zo jammer vinden dat we weggaan. Verder willen ze met alles helpen. De eerste dozen staan eral. Nu nog vullen.
