.
Zaterdag 21 maart 2009 : Van Koeweit naar Luxor
Een minuut voor middennacht zijn we gevlogen met Egypt airlines naar Luxor. Vriendelijk , niet vol maar wel goedkoop en het was natuurlijk een k…. tijd om te vliegen. Heel apart om als enige westerse vrouw te zitten tussen allemaal mannen die onderling over en weer wat schreeuwen en waarvan sommige totaal geen respect tonen voor de welbekende regels in een vliegtuig. Gelukkig kwam er op de valreep nog een vriendelijke moslima met twee dochters. Alles verliep vlot behalve dan dat Ivo weer flink ziek werd tijdens de landing. Het was dan ook een turbulente vlucht in letterlijke zin. Aankomst in Luxor (het vroegere Thebes) verliep ook soepel. Mooi, groot vliegveld waar de gids ons op stond te wachten. Het is hier helemaal ingesteld op toeristen. Even na 2 uur (’s nachts) kwamen we aan in het mooie hotel Sonesta aan de groene oevers van de Nijl. Het uitzicht is hier prachtig en we zien al veel Nijlcruise boten varen. Een van die boten ligt op ons te wachten en daar gaan we zo aan boord als de gids ons heeft opgehaald.
Zondag 22 maart 2009 : Luxor
's Ochtends werden we verrast met dit uitzicht vanaf de "meiden"- slaapkamer. Na het ontbijt was het tijd om naar ons cabine in het cruiseschip te gaan. We werden op tijd opgehaald en afgezet bij een rij boten. Eerst moesten we drie andere boten door voor dat we bij die van ons waren. Overigens lag de mooiste boot vooraan dus dat was wel verraderlijk. Maar onze boot deed wat marmer betreft niet onder aan de andere. Het is een wonder dat ze nog blijven drijven onder die hoeveelheid marmer. We werden ontvangen met de plaatselijk Hibiscus (Karkades) drank die we allemaal lekker vinden.
Toen onze cabines klaar waren konden we inchecken. Kleine kamers maar alles erop en eraan. Echter als je deze vijf sterren cruise vergelijkt met een vijf sterren hotel dan is het toch wel minnetjes. Maar het is in ieder geval schoon voor zover we kunnen zien. Na een uitgebreid lekker buffet als lunch, werden we opgehaald door onze vrouwelijke gids Hibbe. Een busje aan de kade stond voor ons klaar om ons naar de grootste tempel van Egypte te brengen. De Karnak tempel (Middle kingdom, 30e dynasty, 380 -342 v. C).
De eerste kennismaking met stenen zuilen, standbeelden, goden, hiëroglyfen en veel toeristen. Overigens valt de drukte nog mee. We proberen samen met de kinderen ons voor te stellen hoe ze dit allemaal hebben kunnen maken en waarom. Eigenlijk is en blijft het onvoorstelbaar. Toch is dit echt.
Heel luxe stond het busje weer klaar voor ons en bracht het ons naar een papyrus fabriek. Heel vriendelijk geven ze dan eerst uitleg in de hoop dat we daarna nog wat willen kopen. Gelukkig hadden we dat snel door. De kinderen hebben nu een (echt) papyrus vel met hun namen in een chartous met hiërogliefen. Hierdoor ging het hele Egyptische schrift meteen meer voor ze leven.
Later hoorden we dat de gids meedeelt in de winst als wij wat kopen. We zullen maar zeggen: lands eer lands wijs. Tijd voor een volgende tempel. De Luxor tempel: (19e dynasty gebouwd door Ramses de tweede, 1650 – 1291 v. C) Deze is uit een andere tijd en je ziet ook echt de verschillen. Natuurlijk heb je een gids bij je die je daar op wijst en als zij je even alleen laat heb je genoeg andere “vriendelijke” mensen die je willen helpen. Ze willen wel allemaal geld voor hebben, maar dat vertellen ze pas achteraf. Zelfs de Toeristenpolitie doet hieraan mee. En wat valt dat tegen. Niemand is dus hier te vertrouwen.
Toen de gids ons tot slot een sugar-cane drankje wilde aanbieden wordt je dus heel achterdochtig. En dat bleek nu weer onterecht. Zij wilde ons vrijblijvend laten kennismaken met een streekproduct. Vera mocht samen met Dick een dikke stengel in een machine duwen en deze kwam er onderaan als sap er weer uit. Heel zoet maar toch smaakvol. Terug op de boot was er nog tijd om te luieren. Uitvaren is er vandaag nog niet bij. Op het zonnedek blijkt het zwembad heel koud te zijn en dat valt toch wel tegen. In het Refad zijn we dat gewend maar op zo’n cruise verwacht je dat dus niet. Omdat we pas om 20.00u kunnen eten hebben we ons maar bezig gehouden met lezen, gamen en wat luieren. Na een vlug maar lekker buffet hebben we snel de kinderen naar bed gebracht om even daarna zelf op die keiharde matrassen te kruipen. Slapen doe je wel na zo’n korte nacht.
Maandag 23 maart 2009 : Luxor Westbank
Vroeg op om te profiteren van de koelte van de morgen. Met hetzelfde busje een stukje gereden om over de brug naar de andere kant te gaan. We lagen aan de oostkant van de tempels en moeten nu naar de kant van de zonsondergang want daar wilden de Egyptenaren begraven worden. Leuk om nog wat van het “gewone” Egypte te zien onderweg. Je kunt precies zien tot waar de Nijl soms overstroomde want daar is het groen met veel akkerbouw: suikerriet, graan en bloemen. In the Valley of the Kings met een treintje richting Thombes.
Eerst naar het graf van Ramses de 1e ( 19e dynasty, New kingdom, 1289 -1279 v. C) dat nog erg diep lag. Helaas was het niet echt rustig dus dit was aanschuiven. Wel bijzonder om al die oude hiëroglyfen eens van dichtbij te zien. Net zoals in de thombes van Ramses de 4e (20e dynasty, New Kingdom 1153-1146 v. C.) en de 9e ( 20e dynasty, 1126- 1108 v. C.). Die waren gelukkig makkelijker te bereiken maar ook hier was het druk. Overigens valt het mee met de beveiliging. Overal moet je wel je tas en lichaam laten scannen maar niemand van de beveiliging die oplet, dus eigenlijk kun je gewoon doorlopen. We denken dat het piepen van de poortjes is bedoeld voor het wakker houden van de bewaking.
Ondanks de wachtrijen was het de moeite waard om de graven te bewonderen.
Het personeel en de vele souvenir verkopers beginnen ons wel op de zenuwen te werken. Bij een nieuwe opgraving waren ze ouderwets met de hand stenen aan het transporteren als een soort levende lopende band. O.k. ze zijn dit zo gewend maar toen ze de hard werkende arbeiders gingen slaan met een stok zoals vroeger bij de slaven, toen kon ik even niet meer vriendelijk over dit land denken.
Zelfs voor een stukje wc papier moest je betalen. En de toegang tot de toeristische attracties zijn echt niet gratis. Verder gaan ze niets uit de weg om hun handeltje aan je te slijten. Gelukkig hebben ze nog een beetje respect voor de gids die met sommige van hun onder een hoedje speelt. Zo moesten we nog wel even langs bij een Albast fabriek waar ze de plaatselijke stenen bewerken. Iets dat wel typisch voor dit lang is en ook in de geschiedenis een belangrijke plek heeft. Het was dus een demonstratie zien en dan moet je iets kopen. Ze zeggen dat het niet verplicht is maar zo voel jij het wel. Waarschijnlijk zijn het vriendjes van de gids en deelt zij in de winst.
Hoe aardiger ze hier zijn hoe meer geld ze van je verwachten. Vooruit dan maar we willen niet de beroerdste zijn: voor de kinderen allebei een glow-in-the-dark (moon stone) beeldje en voor mij een paar kralen. Dick heeft ver kunnen afdingen (met mij wilde hij al geen zaken meer doen) maar waarschijnlijk nog veel te veel betaald want hij gaf achteraf nog allerlei kadootjes aan ons en de kinderen. Ik verbaas me echt over het gemak waarmee de kinderen hier omgaan met de soms toch oneerlijke behandeling. Nu vinden ze de hele geschiedenis ook wel heel boeiend. Ivo blijkt zich er echt al in verdiept te hebben en Vera wil er al veel van weten voordat ze volgend jaar op school de Ancient Egypt gaat behandelen. Vervolgens nog weer een tempel bezocht: officieel de Al Deir al Al Bahari Temple maar beter bekend als Hatsheput tempel (18e dynasty, 1497 -1458 v. C.) die dan grappig (?) hot chicken soep wordt genoemd. Een tempel die bestaat uit drie lagen en dat is dan toch weer bijzonder. Deze is net weer jonger dus de schilderingen e.d. zijn toch weer anders.
Nog even op de terugweg langs The Colossi of Memnon (zoon van Aurora uit de Griekse mythology, 300 v. C) . Twee grote beelden die een mooi verhaal met zich meedragen over een aardbeving die lang was te voelen in de beelden. In de bus kregen we het nieuws dat de boot niet vanmiddag uitvaart want we moeten nog even wachten op een grote groep. Vanavond zal de boot om 20.00u uitvaren naar Edfu, om daar vannacht aan te meren. We moeten daarvoor door de sluizen en ik had dat graag gezien maar ik denk er niet voor wakker te blijven. Wordt het wel slapen op een varende boot ??? De kinderen spelen, luieren en lezen wat. Ze gaan heel dapper ook af en toe zwemmen. Dick wilde nog wel even een goede verloopstekker voor me kopen om o.a. deze weblog te kunnen bijwerken. Een man die zich uit maakte als kok van deze boot zou hem wel helpen. Toen hij steeds verder van de boot in een steeds slechtere buurt terecht kwam is hij omgedraaid. Dat vond deze kok (?) helemaal niets. Hij gaf Dick zijn werkvergunning maar ook dat vertrouwde Dick niet meer. Zijn vriend bood Dick aan om in zijn auto verder te gaan. Dat werd Dick toch te eng. Hij zei dat die mannen de stekker mochten gaan kopen maar dat hij op de boulevard op een bankje bleef wachten. Laten ze nou na een tijdje terugkomen met de juiste stekker. O.k. deze was natuurlijk aan de prijs en niet de beste kwaliteit maar hij doet het en het is toch ook wel prettig te weten dat hier toch ook echt aardige, behulpzame mensen bestaan. En ik was toch wel weer blij Dick heelhuids en niet beroofd terug te zien na anderhalf uur. Even dacht ik aan die mop van die man die sigaretten ging kopen…hij kwam niet terug.
dinsdag 24 maart 2009 : Luxor – Aswan
Vannacht inderdaad weinig geslapen. We verlieten pas om middernacht Luxor. Door een zandstorm konden we niet eerder uitvaren. De boot ligt mooi stil op het water maar de herrie en trillingen zijn enorm. We hebben de pech dicht bij de motor te liggen. Aan de andere kant van de gang is de overlast veel minder. Ik was dus ook snel wakker. Ivo en Dick sliepen door maar Vera stond binnen een half uur na vertrek aan ons bed. Ze vond het allemaal toch wel eng. Dus Dick naar het bed van Vera en zij bij mij op de kamer. Zij sliepen toen wel allemaal door. Het hele sluisgebeuren hebben ze dan ook gemist. Ik heb uit het raam gekeken en gezien dat we snel door twee sluizen van Esna konden. ’s Ochtends om 10.00u legden we aan in Edfu (237 v. C. tijdens de regering van Ptolmy, Griekse periode).
Met een belletje werden we naar beneden geroepen en zo waar kwam een nieuwe privé-gids ons ophalen. Op de kade stonden paard met wagentjes klaar die ons naar de tempel brachten. Vera’s wens kwam daarmee uit. Zij vond het geweldig in dat hobbelige ding. Deze tempel is relatief jong ( Griekse tijd) en laat ontdekt. En dat is te zien. Het zijn wat veel tempels in deze week maar je ziet wel echt verschillen die het boeiend maken. Natuurlijk moesten(!) we de souvenir winkeltjes passeren om in het uit de tempel te komen. Ach, voor de kinderen is een leuk ’t shirt altijd welkom. Deze handelaar deed zijn uiterste best om voor Vera een mooi ’t shirt te vinden. Ik zag daar ook nog een leuk Egyptisch poppetje voor de collectie van oma. Echter deze man kwam, ondanks zijn charmes, met een belachelijk hoge prijs. Toch is het Dick gelukt om af te dingen naar een goede prijs. Maar liefst een 1/3 van de beginprijs. Zelfs de gids vond het een goede prijs. Alle gidsen trekken zicht op het eind even terug. Zou dat iets te maken hebben met die souvenirs ? Hij zei dat het een mooi, duur poppetje is. Dus oma Pannenkoek, maak maar een plaatsje vrij in de kast… Bij terugkomst kochten we zelfs de foto die zo’n typische slechte toeristen fotograaf van ons had gemaakt toen we in het wagentje zaten. We lijken wel echte toeristen. Bij terugkomst op de boot werden we verwelkomd met een drankje en warme handdoek om ons op te frissen. Dat zijn toch leuke dingen.
Even voor de , wederom, heerlijke lunch zijn we weer gaan varen richting Aswan, onze eindbestemming van de cruise. Tussendoor leggen we aan in Kom Ombo. Nu is het wat luieren, spelen en lezen op het zonnedek en ondertussen genieten van het mooie afwisselende landschap dat langzaam aan ons voorbij trekt. Overigens is de Nijl druk bevaren, maar dan wel alleen met cruiseschepen. Grappig detail is dat wij gisteren ontdekten dat we op een andere boot zitten dan we hebben geboekt (??).
Om vier uur werd er thee met cake geserveerd zodat we niet hongerig aan de volgende excursie hoefden te beginnen. Deze vond dus plaats in Kom Ombo (Griekse periode, Ptolmy de 6e, de tempel is opgedragen aan Sobek de krokodilgod en Haroeis de valkgod). De boot legde daar aan en dat was recht onder de grote tempel. Mooi gezicht was het om die te naderen. Inmiddels was het al aan het schemeren dus dat gaf weer een andere dimensie aan een tempelbezoek. Ook nu waren er weer duidelijke verschillen met andere tempels te zien. Hier is ook een ziekenhuis bij geweest en dat was te zien aan de hiëroglief van een stethoscoop. Zo’n gebruiksvoorwerp dat we tegenwoordig dus gebruiken maar eigenlijk al duizenden jaren oud is. Niet zelf ontdekt maar dit is aangewezen door onze gids. Niemand gaat hier op eigen houtje iets bezoeken. Iedereen heeft wel een gids. Soms met een grote groep, soms alleen. Druk was het wel want verder was er niets in het stadje behalve deze tempel en een toeristen bazaar. En veel schepen komen op dezelfde tijd aan en laten dan hun schaapjes los op het droge. Op de bazaar kon je dansende cobra’s zien. Op tekeningen en in steen zien we ze nu dagelijks als symbool van verdediging maar in het echt en van zo dichtbij is toch wel anders en bijzonder. We wilden na afloop nog even met de kinderen dit goed bekijken maar toen waren ze helaas weg.
De souvenirverkopers doen hier goede zaken want vanavond is er een Arabisch feestje in de lounge. Dus iedereen in van die jurkjes en met petten en sjaaltjes van die bazaar. Goed bedacht van zo’n cruise om zo’n avond te organiseren. Dan moet je naast kijken ook kopen op zo’n bazaar. Onze tafelgenoten Chuck en Beverley waren ook van mening dat dit niet echt leuk en heel geforceerd is. Chuck en Beverley zijn Amerikaanse expats uit Moskou en het klikt wel. Dus naast lekker eten is het ook nog gezellig.
woensdag 25 maart 2009 : Aswan – Cairo
Na een redelijke nacht waren we ineens in Aswan. Van het aanleggen hebben we allemaal niets gevoeld dus het is dan een verrassing wat je uitzicht is. In dit geval een ander patrijspoortje van een ander schip.
Na een ontbijt en inpakken stond de gids ons weer op te wachten om ons rond te leiden in Aswan. We begonnen bij de Philae tempel (3e eeuw v C., Griekse tijd). Deze ligt op een eilandje dus we moesten een stukje varen met een bootje over de Nijl. De bootjes verdringen zich om klanten te krijgen waardoor het net botsautootjes worden. Toch wel weer handig om dan een gids te hebben. De tempel deed me erg denken aan die van Edfu. Maar het verhaal erachter maakt hem bijzonder. Deze is namelijk verplaatst in verband met de dammen die ze hebben gelegd in de Nijl waardoor het water steeg en deze tempel zou onderlopen. Verder beginnen we genoeg te krijgen van tempels dus hebben we niet heel veel tijd hier doorgebracht.
Op naar de parfumfabriek. We hadden gehoopt dat Vera zou zien hoe ze parfum maken maar dat gebeurde niet. Eerst was er een glasblazer die demonstreerde hoe je een parfumflesje maakt en vervolgens werden we bloot gesteld aan allerlei luchtjes. Essences en parfums zijn erg belangrijk in de huidige Egyptische cultuur maar vroeger ook al. Ze offerden parfums en sommige luchten hebben medicinale werking.
Natuurlijk was het ook nu weer de bedoeling dat je wat zou kopen. We hebben ons beperkt tot een flesje essences van Nina Ricci, voor onze vriendin Nina die onze reis heeft geregeld. Nu maar hopen dat het niet kapot gaat in de koffer.
Daarna door naar de grote dam in Aswan die alle elektriciteit voor Egypte opwekt. Helaas was er niets spectaculairs te zien want het grote gebeuren zat allemaal binnenin en konden we niet zien. Dat was eigenlijk teleurstellend.
We werden daarna afgezet op het vliegveld. Natuurlijk wel na het betalen van de nodige tips (?) aan chauffeur en gids. We waren zo vroeg dat we zelfs nog mee konden met een vlucht eerder naar Cairo. Onze tafelmaatjes lukte dat net niet en zij hadden zelfs vertraging. In het vliegtuig bleek zelfs dat we meerdere stoelen tot onze beschikking hadden dus ik kon lekker even dutten, languit. We vlogen parallel aan de Nijl en konden zo goed zien dat de oevers van Nijl groen zijn maar daarna is er echt alleen maar woestijn. Na anderhalf uur stonden we in Cairo. Nu weer een taxi zien te vinden en dat is even wennen als je telkens bent getrakteerd op een gids.
De eerste chauffeur afgeslagen en eerst maar eens kennis ingewonnen bij de informatiebalie, een hal verderop. Voor 80 Egyptische ponden zouden we in 45 min. Bij het Sheraton Cairo moeten staan. Al snel was er een chauffeur die ons wel mee wilde nemen. Iets zei me dat ik hem niet vertrouwde. En dat was niet z’n oude autootje want daar rijden ze allemaal in. Nonchalant gooide hij het kleine koffertje op de achterbank. Waar wij moesten zitten leek hij zich niet af te vragen. Toen Dick vroeg of dat anders kon gooide het de koffer op het dak in een soort imperiaal. Vastbinden was niet mogelijk. Vooruit maar. Antwoorden op onze vraag wat het ging kosten waren niet duidelijk. Wat wij redelijk vonden en hij zou wel zien wat we zouden geven. Dick maakte hem duidelijk dat het nooit meer dan 100 pond zou zijn. Dat vond hij onredelijk het moest echt 150 zijn. Hoe nu verder ?
Hij reed ons door het gekke verkeer hier naar het hotel in 35 min. Ik ben wel wat gewend in Koeweit met het verkeer, maar dit leek toch nog gekker. De eerste indruk van Cairo is als een smerige voorstad van Parijs met armoedige grote, grijze, betonnen flatgebouwen. Misschien zijn ze iets te lang bevriend gebleven met de Russen. Het viel op dat er kerken zijn te zien en niet alleen moskeeën.
Aangekomen bij het hotel ging de discussie over het geld door. Eerst maar snel het koffertje van het dak (dat er toch nog lag ondanks de chaos) geplukt en de grote koffer veilig gesteld. De portier van het hotel maakte ook duidelijk dat 100 pond eigenlijk al te veel was maar de taxichauffeur bleef mopperen. Gelukkig reed hij weg en stonden wij daar weer met een vervelend gevoel over geld.
Dit super de luxe hotel maakt alles goed. We kregen zo waar een suite en de kinderen een andere mooie kamer. Zelfs Dick is zo’n mooie kamer niet gewend.
Ze zijn hier gewoon heel aardig zonder meteen geld te verwachten. Ze hebben hier zelfs een gratis adaptor voor de stekker van dit notebook gegeven want de stekker van Dick bleek hier niet te passen. Hij had er toch echt wel genoeg moeite voor gedaan. Hier bel je slechts een keer met maintenance en ze bezorgen het aan de deur.
Helaas is het zwembad ook hier heel koud maar de bedden voelen erg lekker zacht aan en dat is toch wel heel welkom. We hebben nog lekker gegeten bij de Libanees in dit restaurant. En voor het eerst met een echte Heineken. Je snapt dat we al vroeg op bed lagen.
donderdag 26 maart 2009 : Cairo
Na een uitgebreid ontbijt zouden we de gids treffen in de lobby. Maar wat er ook gebeurde, geen gids. Ineens liepen ze met een bordje Mr. Verhoven. Het bleek dat we beide in onze zoektocht rondjes om elkaar heel hadden gelopen.
Onze gids Nadia vertelde dat ze gistermiddag tevergeefs naar onze hadden gezocht op het vliegveld. Wij wisten niet beter dan dat we zelf transport moesten regelen vanaf het vliegveld. Jammer van dit misverstand want het had ons een vervelend taxiritje gescheeld. Niet achterom kijken maar voorwaarts. Met een grote, kleine bus reden we Cairo uit door het chaotische verkeer langs een heel vies riviertje dat een aftakking was van de Nijl. Beter gezegd: een riviertje dat als afvalberg diende waarin men nog waste. We sloegen af naar Memphis (gesticht door Aha 1e dynasty), hoofdstad van het oude koningrijk met het beeld van Ramses de 2e (19e dynasty 1297 - 1212 v. C.). De allure van een hoofdstad had het niet meer want er was nog maar weinig over behalve dan dat immens grote beeld van die Ramses. Het is dan toch ook wel heel oud. Het oudste wat ons werd getoond deze week.
We moesten snel door naar een pyramide want de kinderen wilde die nu weleens zien. We reden een stukje verder en stonden zomaar ineens in de woestijn. Naast een sobere, strakke, bijna modern ogende tempel stonden we voor de trapgevel pyramide Saquara, Necropolis (de tempel Djoser, 3e dynasty, 2630 -2611 v. C.)
Deze provincie staat heeft naast de pyramides ook veel vloerkleed ateliers. Dit zijn projecten waarbij kinderen leren knopen en daarnaast de mogelijkheid kennen om naar school te gaan. Klinkt goed. Een ervan hebben we bezocht en bewonderd. Ongelooflijk wat ze kunnen maken. Eigenlijk wilde we niets kopen omdat het meestal niet onze smaak is maar op eentje werd ik verliefd. Het verbeelde eigenlijk het verhaal van onze reis rond de Nijl. Niet goedkoop maar wel mooi voor aan de muur. Ik wil ook geloven dat ik door het kopen van dit wandkleed de kinderen daar help.
Inmiddels was het lunchtijd en wist Nadia nog wel een goed, schoon en goedkoop restaurant. Maar eerst weer in de file voordat we er waren. Bijzonder was het niet en zeker niet de wc. We moesten plaats nemen achter een vouwgordijntje.
Na de inwendige mens bediend te hebben gingen we dan eindelijk naar een van de zeven wereldwonderen: Giza platform. Deze bestaat uit:
* de grootste pyramide van Khufu (4e dynasty 2551 -2528 v. C.)
* De kleinere pyramide van Khafre (4e dynasty 2520-2494 v. C.)
* De kleinste de pyramide Menkaura (4e dynasty 2494 -2472 v. C.)
Toch wel erg indrukwekkend. Zeker als je bedenkt hoe ze dat allemaal hebben gemaakt en in welke tijd. We vonden het jammer dat het erom heen zo’n chaos is. Veel agressieve verkopers en veel stront van de kamelen en ezeltjes die je kunt berijden. Gelukkig was de gids ook zo aardig om nog wat flauwe foto’s te maken van ons met de pyramides. Hierna was het nog een klein stukje rijden naar het dal met de Sphinx, het beeld van een koning met menselijke en dierlijke kenmerken.
Van daaruit wilde ze ons nog laten kennismaken met het heel bekende (zachte) katoen uit Egypte. Het was een winkel van niks maar ze hadden nog wel een leuk ’t shirt voor Ivo. Misschien moest ze nog even promotie maken voor een vriend of familie. Als je dan even later door een woonwijk rijdt met dat echt heel armoedig en primitief oogt, kun je eigenlijk wel begrip opbrengen dat ze allemaal een slaatje proberen te slaan uit die rijke toeristen. We konden weer door naar het heerlijke luxe Sheraton waar we een snel diner hebben gegeten.
Vrijdag 27 maart 2009 : Cairo
De kinderen hebben maar liefst 11 uur kunnen slapen in dat zachte bed. En wij hadden nog wel langer kunnen slapen. Weer uitgebreid ontbijt en om 9.30u werden we opgewacht door Nada. Op naar het National Egypt museum. Het bekende oude museum die een must is om te zien. Het was een verzamelplaats van veel standbeelden en kisten in alle soorten en maten en uit alle tijden met oude bordjes. Gelukkig stond alles wel in chronologische volgorde waardoor de geschiedenis nog maar gaat spreken. Het is wel duidelijk dat hier de gave exemplaren liggen. Gelukkig wist onze gids goed de weg waardoor we de kopstukken konden bekijken want het is immens groot. Met tot slot het hoogtepunt: het masker van Tutankhamon. In wezen een onbelangrijk figuur in de geschiedenis maar door alle rijkdom en de perfecte staat van zijn graf een wereld beroemde koning. Ongelooflijk wat een rijkdom van mooie juwelen en kisten e.d. het was er wel erg druk waardoor het soms aanschuiven was om wat te zien. Dit schijnt de tijd te zijn dat de dagjes mensen in Cairo het museum bezoeken om vervolgens door te gaan naar de pyramides. Wij zijn nu terug in het hotel. Er werd ons nog aangeboden om door te gaan naar een markt met winkeltjes en cafeetjes maar dat aanbod hebben we afgeslagen. Nog even genieten van dit hotel dan inpakken en dan naar het vliegveld. Gelukkig kan dat allemaal met hetzelfde busje dus afdingen bij een taxi is niet meer nodig.
Zaterdag 28 maart 2009 : Koeweit
We zijn terug. We konden ons huis nog in, mijn favoriete parkeerplaats bij de deur mogen we niet meer gebruiken. Enfin, eerst maar terugkomen in het gareel. Ik zet even snel dit verhaal op mijn weblog voordat ik naar ballet ga met Vera. Later werk ik het nog wel netjes bij met foto’s en plaatjes. Maar nu dus al wel ons verhaal voor het thuisfront. De vlucht verliep goed, de bagage liet erg lang op zich wachten en dat liep toch ook goed af. Iemands koelbox met eten was open gegaan op de band n dat geeft troep. Op het vliegveld Cairo was het heel druk en het vliegveldpersoneel was niet vriendelijk en sprak amper een woord over de grens, maar vroegen weer wel geld voor de meest rare dingen. Nee, gecharmeerd van Egypte zijn we niet. Wel van onze reisorganisatie die er altijd voor ons was. Ja, de reis was mooi. Dat vonden ook de kinderen.
