Na wat zakelijke afhandeling, lees aanbetaling, konden we nog even meelopen naar zijn kamertje. Dick zei onderweg: het is hier echt Arabisch schoon. Hij bedoelde waarschijnlijk er is veel gepoetst maar niets is mooi afgewerkt wel flink gedecoreerd. Ik vond het er alleen maar stinken. Volgens mij was het gewoon een rioollucht. Toen vroegen ze ook nog waarvoor hij kwam waardoor mijn vertrouwen nog minder werd. GElukkig stond er wel een Dick op hun lijst. En tja, dan laat je hem daar achter. ..
De kinderen hadden zo hun eigen activiteiten en met wat hulp van anderen konden we dat gewoon afwerken.
Helaas kon ik niet meekijken op de open les bij ballet want daar had ik geen ontvangst met mijn mobiel en ik kon toch echt ieder moment gebeld worden door het ziekenhuis.
Na afloop moest Vera daar toch wel erg om huilen.
Toen ik tussen de middag nog niet was gebeld ben ik zelf eens gaan bellen. Ik had per slot van rekening toch een telefoonnummer gekregen dat ik mocht bellen. De portier had het nog voor me vertaald in westerse cijfers, voor de zekerheid. Maar wat ik ook probeerde ik kreeg telkens te horen dat het nummer incompleet was. Wat voor ziekenhuis is dat dat ze nog niet eens een goed telefoonnummer kunnen meegeven ??
De spanning begon toe te nemen want Dick had toch allang klaar moeten zijn van een ingreep van een half uurtje ?
Ivo heb ik snel afgezet op een feestje en Vera kon met een vriendin mee. Geen kinderen in de buurt dus daar kwamen de tranen. Gelukkig heb ik nog die grote zonnebril.
Toen belde ook nog Martine om te vragen hoe het ging met Dick. Wat een timing, ze kreeg alleen een bezorgde, snotterende Eveline aan de telefoon.
Gelukkig was ik pas om 13.30u bij Dick en niet om 13.00u zoals afgesproken, want hij kwam net terug van de ok. De operatie had veel langer geduurd doordat de speekselklier veel groter bleek te zijn. Vandaar dat ze ook niet gebeld hadden. Overigens is het ook heel ongebruikelijk om als familie weg te gaan. Het liefst gaan ze nog mee de ok op.
Dick lag daar met een hoge, strakke kraag maar was wakker en had niet te veel pijn. Goed communiceren over de ingreep is dan niet mogelijk want het personeel dat er loopt spreekt daarvoor te weinig Engels en ze geven tegengestelde informatie.
Wilma, onze vriendin en anesthesieassistente, is toen gekomen om haar professionele kijk op de zaak te geven. Helaas bleef het dossier voor ons gesloten maar wist zij wel de juiste antwoorden boven tafel te krijgen. Ze had er wel vertrouwen in. We ontdekten nog wel dat het geen toeval was dat er een koelkast op zijn kamer stond. Eten moet je zelf regelen. Dus wij op zoek naar wat vloeibaar voedsel. Maar bij al de junkfood kraampjes in het ziekenhuis kwamen we niet verder dan wat water en vanille schepijs. Ongelooflijk maar waar.
Wetende dat het daar zo werkt hebben Jan Willem en Wilma er voor gezorgd dat ik bij Dick kon blijven en dat zij de kinderen zijn gaan halen. Wat een lieve mensen heb ik toch om me heen.
Dick is weer gaan slapen en ik heb wat gelezen en berichtjes verstuurd om mensen op de hoogte te brengen. Om 1/2 5 kwamen de kinderen er ook nog bij. Ze schrokken toch wel even van papa aan een infuus en drain en dikke kraag. Gelukkig hadden ze nog genoeg te vertellen over die middag en konden ze hem een mooie kaart geven zodat de spanning er snel af.
Dick mocht nog niet mee naar huis met al die toestanden aan zijn lijf maar hij belde even later dat het al beter met hem ging. Had wat soep kunnen eten van the roomservice en was er even uit geweest. Hij is nu wel zijn stem kwijt door veel slijmproductie maar dat was normaal volgens de arts (?!)
Thuisgekomen waren er nog verrassingen. Een héle grote bos bloemen van zijn werk en een geweldige vruchtensap in een groene fles. Op de goede gezondheid !
Ik hoop Dick morgenochtend op te kunnen halen.
