Back to school

Na 3 maanden was het weer tijd om naar school te gaan. De kinderen hadden er zin in gekregen. Ze zagen al weken hun vriendjes in Nederland naar school gaan waardoor ze er toch niet meer echt bijhoorden.
We hadden een rustige start want door Ramadan begint de school een uur later en hoefden we pas om 9.00u op school te zijn. Papa ging ook nog mee dus het werd een echt familiegebeuren.
Bij de registratie van Vera leip het weer wat stroef doordat zij nog steeds onder haar tweede naam Anna staat vermeld ondanks dat ze haar blij begroetten met Vera. Toen ze haar niet direct konden vinden dachten ze nog even dat de betaling nog niet rond was maar gelukkig is de company goed met betalen. Dus ook hier geldt: eerst betalen dan zorg. Toch wel anders dan bij de Nederlandse scholen. De temperatuur waarin dit alles gebuert is ook anders. Ongelooflijk wat is het warm en vochtig. Het zweet stond flink op ieders voorhoofd en dat was niet door de spanning.
Ondanks de chaos verliep het allemaal erg ontspannen. Ivo zit in zijn oude, leuke klas met de juf waar hij op hoopte en Vera zit bij een nieuwe juf die erg vriendelijk lijkt. Toen Vera aan de hand van papa de trap opliep naar de klas zag ze haar Engelse vriendinnetje en het was goed. Papa hoefde enkel een keer te zwaaien. Voor ons was het ook weer een herkenning van oude bekenden, alsof we daar al jaren meedraaien. Grappig detail: de juf van Ivo komt uit Brazilië maar ziet er uit als een echte Engelse en de juf van Vera is Zuid Afrikaanse.
Bij het ophalen zag ik twee blije kinderen. Vera's eerste reactie was: deze juf heeft helemaal niet geschreeuwd (?!) en ik heb al mijn eerste ster verdiend. Ivo vertelde uitgebreid over het huiswerk dat hij wilde gaan maken. Kortom de eerste schooldag lijkt geslaagd en de kop is er af.
Bij Wil hebben we aan Nederlands gewerkt om niet de aansluiting met hun moerstaal te verliezen. Wil is geen lerares maar alles is beter dan een eigen moeder die les geeft want daar schijn je een strijd mee aan te moeten gaan.
O ja, de eerste arabier die me achtervolgde heb ik ook alweer gehad. Gelukkig kon ik een U-turn maken naar de security van het Hilton, maar die hebben niet hoeven helpen want toen was hij al gevlogen. Het stelt eigenlijk niets voor maar maakt me altijd toch wel boos.