Na het ontbijt werden we om 9.00u opgehaald door de chauffeur. Tot onze verrassing kwam er nog een gids bij voor de rondleiding door het oude Cochin. Een verzamelplaats van toeristische attracties die door de verschillende nationaliteiten zijn achtergelaten die hier ooit zijn geland op zoek naar specerijen. Zo kwamen we langs een Nederlandse begraafplaats uit de 18e eeuw. Helaas konden we er niet over heen lopen om Nederlandse namen te zoeken. We konden wel in een anglicaanse kerk naar binnen met weer Nederlandse graven zo ook bij de katholieke kerk. Een hele aparte ervaring om zo ver van huis zo iets te kunnen lezen in je moederstaal. Aan de andere kant van de kerk lagen de Portugezen begraven maar daar hadden wij natuurlijk niet zo’n belangstelling voor. Bij het naar buiten gaan heb ik voor oma Pannenkoek (mijn moeder) een pop gekocht om haar collectie te kunnen aanvullen. Mam, het wordt een soort kleine kopie van de Karela dansers van gisteravond.
Bij de haven konden we de Chinese vissersnetten bewonderen. Er was een visser die ons de werking van die gammele, maar goed en snel werkende, netten wilde demonstreren. Ze waren ook erg enthousiast met foto’s maken toen we zelf de netten bedienden. Toch wel interessant maar we moesten natuurlijk nog wel betalen na afloop. Bij het zien van de portemonnee kregen we nog een zielig verhaal te horen over de slechte gevolgen van de Tsunami. Later zei de gids dat dit grote onzin was. Op die plek werden we ook niet goed van de agressieve, opdringerige verkopers. Eigenlijk maken ze het zo alleen maar onaantrekkelijk voor toeristen. Op de vismarkt mochten de kinderen op de foto met een haai. Vera is gebeten door die haai. Ongelooflijk want deze was al dood maar zijn tanden waren nog wel scherp. Vera een bloedende vinger en Ivo gezwollen en jeukende handen door ???? de touwen van de netten? Vera wilde nog even spelen bij een speeltuin, overgebleven van de Engelsen. Dat kon je ook zien door de bomen die er om heen stonden en de huizen erachter. Daarna gingen we naar een soort markt. Dit was het oude Joodse straatje met op het eind een synagoge (die helaas dicht was). Ondanks dat we weer niet goed werden van al de verkopers was het leuk om al die verschillende geloofshuizen vlak bij elkaar te zien. De kinderen wilden alleen nog maar naar het hotel om af te koelen in het zwembad. Ze hebben dan ook anderhalf uur gezwommen op dat dak. Ik kon ondertussen de tassen pakken. Daarna was het nog uitgebreid lunchen om vervolgens uit te checken. Na een uurtje rijden door de drukte moesten we afscheid nemen van onze Kannan, onze chauffeur. We kregen zijn adres om foto’s te kunnen toe sturen. Speciaal die van Vera. De kinderen gaven spontaan hun viltstiften en andere Engels schoolmateriaal af voor zijn dochter die op een Engelse school zit, en daar was hij heel trots op. Hij wist onze attenties en tip erg te waarderen. Met een goed gevoel gingen we uit elkaar. Bij de luchthaven stond een volgende begeleider om langs de eerste zwaar bewakte beveiliging te komen en te helpen bij inchecken. Daarna kregen we pas echt strenge security checks, ook de kinderen. En nu moeten we nog zo’n twee uur wachten voordat we kunnen boarden… We hebben hier al twee powerdips gehad en we zitten te luieren op grote, houten zitkamerstoelen. De terugreis zelf is rustig verlopen ondanks dat mijn maag erg protesteerde. We waren om 11:30 sávonds terug in ons huis in Koeweit.
Bij de haven konden we de Chinese vissersnetten bewonderen. Er was een visser die ons de werking van die gammele, maar goed en snel werkende, netten wilde demonstreren. Ze waren ook erg enthousiast met foto’s maken toen we zelf de netten bedienden. Toch wel interessant maar we moesten natuurlijk nog wel betalen na afloop. Bij het zien van de portemonnee kregen we nog een zielig verhaal te horen over de slechte gevolgen van de Tsunami. Later zei de gids dat dit grote onzin was. Op die plek werden we ook niet goed van de agressieve, opdringerige verkopers. Eigenlijk maken ze het zo alleen maar onaantrekkelijk voor toeristen. Op de vismarkt mochten de kinderen op de foto met een haai. Vera is gebeten door die haai. Ongelooflijk want deze was al dood maar zijn tanden waren nog wel scherp. Vera een bloedende vinger en Ivo gezwollen en jeukende handen door ???? de touwen van de netten? Vera wilde nog even spelen bij een speeltuin, overgebleven van de Engelsen. Dat kon je ook zien door de bomen die er om heen stonden en de huizen erachter. Daarna gingen we naar een soort markt. Dit was het oude Joodse straatje met op het eind een synagoge (die helaas dicht was). Ondanks dat we weer niet goed werden van al de verkopers was het leuk om al die verschillende geloofshuizen vlak bij elkaar te zien. De kinderen wilden alleen nog maar naar het hotel om af te koelen in het zwembad. Ze hebben dan ook anderhalf uur gezwommen op dat dak. Ik kon ondertussen de tassen pakken. Daarna was het nog uitgebreid lunchen om vervolgens uit te checken. Na een uurtje rijden door de drukte moesten we afscheid nemen van onze Kannan, onze chauffeur. We kregen zijn adres om foto’s te kunnen toe sturen. Speciaal die van Vera. De kinderen gaven spontaan hun viltstiften en andere Engels schoolmateriaal af voor zijn dochter die op een Engelse school zit, en daar was hij heel trots op. Hij wist onze attenties en tip erg te waarderen. Met een goed gevoel gingen we uit elkaar. Bij de luchthaven stond een volgende begeleider om langs de eerste zwaar bewakte beveiliging te komen en te helpen bij inchecken. Daarna kregen we pas echt strenge security checks, ook de kinderen. En nu moeten we nog zo’n twee uur wachten voordat we kunnen boarden… We hebben hier al twee powerdips gehad en we zitten te luieren op grote, houten zitkamerstoelen. De terugreis zelf is rustig verlopen ondanks dat mijn maag erg protesteerde. We waren om 11:30 sávonds terug in ons huis in Koeweit.
