Paniek!

De allerlaatste vakantiedag voor de kinderen. Ze beginnen wat zenuwachtig te worden voor school. Vanochtend konden we nog uitgebreid zwemmen. Op koffietijd kwam daar Saraa met de kinderen. Ze was zo lief geweest voor mij de resterende kleren voor school te kopen op school. Aangezien ik nog steeds geen auto heb ben ik afhankelijk van anderen. Dick was ondertussen naar de cargo-afdeling van het vliegveld in de hoop daadwerkelijk onze dozen door de douane te krijgen. Of liever gezegd onze kist, onze hele grote kist. De grootste die daar stond. Dick heeft enkel hoeven te vertellen wat erin zat en dat was genoeg. Als voorbeeld vertelde hij een broodbakmachine ingepakt te hebben. Dat vonden ze erg slim. Viel dat even mee want we hebben al wel andere verhalen gehoord.

Maar ja, ze stonden natuurlijk nog niet in ons huis. In afwachting van het verlossende telefoontje dat de dozen naar Refad gebracht konden worden hebben de kinderen lekker gezwommen. Onze buurjongen is ook al populair bij de oudste kinderen Roovers. De buren denken er zelfs al over om hem ook maar naar onze school te doen. Toch leuk dat ik die twee families met elkaar in contact heb gebracht. Aan het eind van de middag was daar het telefoontje. Of ik wilde wachten met ontvangst van de dozen of dat ze meteen langs konden komen. Nou mijn antwoord laat zich wel raden. Een half uur later stond hier een vrachtwagentje met die hele grote kist voor de deur. Op de kist stond in grote letters Dick z'n volledige naam te lezen. Toch wel bijzonder.

De kist werd opengebroken en het klimmen met de vele dozen naar onze suite was begonnen. Aangezien Dick net thuis kwam kon ik snel even boodschappen doen in de kleine maar o zo handige supermarkt naast de moskee hier in de buurt. Om de afvalberg te verkleinen heb ik meteen een grote boodschappentas meegenomen. Ze vonden dat maar vreemd bij de kassa. Ze hadden alle kleine plastictasjes met boodschappen maar in de grote tas gestopt. Thuis ben ik meteen wat gaan koken. Aansteken van de oven ging lastig. Een tweede poging gaf een behoorlijk knal maar de oven brandde niet wel een keukenkastje bleek later. Gelukkig raakte Dick niet in paniek en wist de vlammen te doven. Meteen maar maintenance gebeld. Ze boden excuses aan dat de oven gas lekt (?!). Na een korte inspectie komen ze morgen de boel beter bekijken. Nou zeker weten dat ze niet weggaan voordat ze zelf eens dat ding hebben aangestoken. Ik kon nu niet meer koken in de chaos van verhuisdozen, bibberende knieen en een brandlucht. Gelukkig is hier ook een roomservice. De kindern vonden het wel lekker om pizza te kunnen eten en leken eigenlijk helemaal niet geschrokken. Ze waren gelukkig ook niet in de buurt.
We zijn druk met uitpakken en het wordt steeds meer ons thuis. We lijken niets te missen we hebben zelfs een Gardena bezemsteel (?) extra die echt niet van ons is.
Dick heeft meteen de computer geïnstalleerd en ja wel de eerste Skype gesprekken zijn er al geweest. Echt heel leuk.