Jawel , de eerste tranen zijn er geweest ondanks dat ik roep: ik neem geen afscheid ik ga alleen wat verder weg wonen. Maar als je dan een foto ziet van je dochtertje dat getroost wordt door haar geweldige kleuterjuf dan voelt het toch wel als heel gemeen wat wij gaan doen.
Het blijft een feit dat ik over een week gedag zeg tegen ons vertrouwde leventje, kennissen, vrienden, buren en familie. Maar het is zo gezellig als ze die nog even langskomen met leuke cadeautjes. En horen dat je gemist gaat worden heeft iets ego strelends. Soms denk ik dat het voor de achterblijvers moeilijker is.
Echt afscheid nemen deed ik, nog geen 3 maanden geleden, van mijn schoonmoeder die toen is gestorven. En daar word ik regelmatig aan herinnerd nu we spulletjes inpakken die op één of andere manier met haar verbonden zijn.
Maar ik realiseer me goed dat er nog wel meer tranen kunnen komen als ik en de kinderen gesetteld zijn in Koeweit en ik daar alleen zit. En ach, een huilbui lucht enorm op. Zo nu snel verder met inpakken want ze hebben net weer nieuwe dozen gebracht. Maar ik moet gaan uitkijken want de 6 kuub begint vol te lopen.
