Sport

 

Jagen is een sport maar een huizenjacht hier is niet leuk. Het is een overspannen huizenmarkt hier; weinig aanbod en veel liefhebbers. Het werd ons wel duidelijk dat wij zelf er flink bovenop moesten zitten en snel moesten zijn. Het eerste wat ik ‘s ochtends deed was internet afstruinen op “nieuwe” huizen, zodoende heb ik wat bezichtigingen kunnen doen. Het gearrangeerde relocation kantoor dat voor ons moest zoeken gebruikte ik alleen nog maar om voor mij deuren te laten openen die anders dicht zouden blijven. De tijdsdruk begint toe te nemen dus de spanning ook. Toch durfde ik van de week zomaar een huis af te slaan. Een donker hol met zeer kleine tuin en een landlord met dollartekens in de ogen beviel me niet. Gisterochtend waren we als eerste bezoeker in een licht  “open concept” huis, met ruime tuin, een actieve landlord  en op loopafstand van dit huis, dus hebben we meteen “ja” gezegd om meer teleurstellingen te voorkomen. Ik had wat huiswerk gedaan en mijn contacten gebruikt waardoor we een voorstel konden doen om op de slaapkamers het tapijt te laten verwijderen en parket of laminaat te laten leggen tegen een hogere huur bedrag. Hier wordt nog verder aan gewerkt dus we moeten nog even duimen. Onderhandelen over prijzen gaat me steeds beter af, heb ik gemerkt.

Vera begon deze week wel met echt sporten. Ze heeft samen met nog 900 leerlingen uit de omgeving geprobeerd een wereldrecord te breken met tennis. Ondanks dat het heel goed was georganiseerd weten we eigenlijk nog steeds niet wat de uitdaging was en of die gehaald is. Ik was mee als vrijwilliger maar was soms wel erg druk in de weer met de telefoon en landlords dus misschien heb ik wat gemist.

 

“ En o ja mam, tennis is makkelijk hoor”.

Zo zag het er niet uit. Het was wel heel opmerkelijk hoe makkelijk “onze” kinderen waren. Andere scholen hadden nog weleens kinderen die als een tennisbal overal en nergens naar toe stuiterden, onze kinderen volgden als makke lammetjes de instructies. Dat ze allemaal een oranje shirt droegen had niets met Koninginnedag te maken het was slechts toeval dat dit op 30 April viel. Dat was meteen ook het enige wat ik aan oranje heb gezien die dag

Woensdag konden we kijken naar sport. De FC Edmonton speler Ilja van Leerdam had kaartjes voor me geregeld. Zo zaten we ter hoogte van de middenlijn op de tribune in het grote football stadium Commonwealth te kijken naar de halve finale voor de beker tegen Vancouver.

Ilja is een Nederlandse speler afkomstig uit Eindhoven die is aangetrokken door FC Edmonton om hier het voetbal op een hoger niveau te krijgen. Mijn schoonvader stuurde een leuk kranteartikel van hem op met een email adres en zo is dit balletje gaan rollen.

Het moet een hele uitdaging zijn om die sport hier te promoten. Het stadion was nog niet half vol en de sfeer is toch wel minder dan bij een Nederlandse eredivisie wedstrijd. De wedstrijd verliep niet optimaal voor FC Edmonton toch hebben we ons uitstekend vermaakt. Het is erg leuk om de verschillen te zien met een Nederlandse wedstrijd.

   De line up, het zingen van het volksfeest met de rug naar het publiek en het gezicht naar de lege tribune, een actie foto van Ilja en onze kijk op de zaak vlak voor het tweede tegen doelpunt.

Na afloop van de wedstrijd hebben we Ilja eindelijke eens een keer persoonlijk kunnen spreken. Sta je daar ineens tussen al die Canadezen in het Nederlands met een Brabants accent te praten. Grappig toch.  We werden gevolgd door fans die graag zijn aandacht wilden dus het was van korte duur, helaas. Er zal nog een keer een Hollands kopje koffie tegenaan moeten om nader kennis te maken.

Vrijdagavond heeft Ivo meegedaan aan een marathon voor een goed doel. Hij heeft op school meegedaan aan een wake-athon. Hij is 24 uur op school gebleven zonder te slapen. Dat verliep wel goed. De volgende dag had hij het wel heel moeilijk. Hij hield zijn ogen niet meer open en weet zich nu niets meer te herinneren van die hele dag. Hij denkt te weten wat het is om dronken te zijn. Nu hoop je maar als ouders dat je zoon dat niet prettig vond.

Wij waren ondertussen met Vera naar de “end of year party” gegaan van de figure skating. We hebben aan een leuke tafel gezeten voor the potluck maaltijd (de iedereen- brengt- wat- mee- maaltijd).

Daarna was het de uitreiking van diploma’s en waardering voor de winnaars. Mocht je denken dat Vera daar ook bij zat met haar twee medailles en geslaagde danstesten dan heb je het mis. Alleen de oudere kunstrijders werden naar voren geroepen. Sowieso snap ik niet dat alleen weer die prijswinnaars geeerd moeten worden en een waardering voor alle schaatser wordt vergeten. Wat dat betreft is het bij football beter en leuker geregeld voor alle sporters. Ik zal niet in herhaling vallen. Vera kreeg (voor ons heel onverwachts) haar eerste diploma na het behalen van al haar danstesten dit jaar.

Vandaag kregen we voldoende lichaamsbeweging bij een andere fundraising van Ivo’s school. We hebben met een groep de berm van een stuk snelweg schoongemaakt. Net zoals gevangenen dat doen in een Amerikaanse film. We hoefden niet aan de ketting te lopen maar moesten wel oranje veiligheidsvestjes aan en kilometers maken met een oranje vuilniszak in de hand. Grappig wat je dan allemaal meemaakt. Dick is een mooi ‘t shirt rijker, ik ben bijna aangevallen door een moose en een automobilist stopte om een zak snoep aan ons te geven als waardering. De school is $1400,- rijker, de kinderen hebben eens vies werk gedaan in groepsverband en wij hebben weer meer mensen leren kennen. We hebben 8 km. gedaan in 3 uur tijd en daarbij best wel plezier gehad.