Vanochtend was de discussie tijdens het eten van een warme wafel aan de kleine ontbijttafel van het motel: hoeveel treinen zijn er vannacht langsgekomen? De kinderen hebben er slechts een gehoord, ik drie en Dick twee. Fijn zo’n motel aan het spoor. Dat vermelden ze niet op de website. De jachthonden die mee mochten op de kamers van de jagers waren gelukkig stil.
Om 8.30 vertrokken we richting grens. Ik heb heel wat schietgebedjes gemaakt dat ze niet de nummers op de work permission zouden vergelijken met die van de paspoorten. De nieuwe paspoorten van de kinderen hebben namelijk een ander nummer, een verkeerde ook nog. Hoe lang zou het duren om Canada in te komen? Een uur, langer of misschien toch iets korter. Het duurde maar liefst….5 min. Misschien helpt het dat we met de Canadese vlag voorop de auto rijden.
Na deze meevaller was het alleen nog maar gas geven en af en toe een plas- en eetpauze. Het was opmerkelijk druk op de weg. Het leek of iedereen zich verplaatste over de weg om op Thanksgiving bij elkaar kalkoen te gaan eten. Wij deden andere dingen in die auto. Dvd’s kijken, lezen (Ivo!), spelen met de Ipod, muziek luisteren en natuurlijk iemand moest opletten op de weg, die wat landschap betreft steeds saaier begon te worden.
Eigenlijk ging het weer verrassend goed en snel. De kinderen snapten heel goed dat het gewoon lang zou duren en dat je niet moet zeuren. Dit zouden we vaker moeten doen. We weten al waar we naar toe zouden willen.
Om vier uur waren we thuis. We hebben zelfs al wat kunnen opruimen, want morgen is het een gewone school- werkdag.
