De opwinding bij Vera over haar paardenkamp bleef groot de hele week. Voor de donderdagavond waren we uitgenodigd voor een pot luck bbq (alweer) en capture the flag te spelen met de kinderen. Dat was erg leuk. Vera bleef daar om ook nog een nachtje te slapen.
Ook zij kwam na een geslaagd zomerkamp heel moe en vuil terug.
Even leek het erop dat we ik niet naar de bbq. kon komen doordat onze auto weer in de garage staat. Nog steeds hebben we electriciteits problemen en kunnen ze niet vinden wat er aan de hand is. Wij hebben ook nog steeds niet het gevoel dat ze bij deze dealer efficient kunnen werken en dat laten wij ze ook steeds duidelijker weten. Het resultaat tot nu toe is dat we gratis in een “huur”-auto rijden, in de hoop op een oplossing. Dat wordt morgen flink bellen en pushen.
Maar morgen moet ik ook bij het consulaat zijn om de paspoorten van de kinderen te verlengen en daarna door met het tweetal naar de orthodontist voor een laatste foto en beslissing. Ik hoop dat ik alle juiste papieren en copieen bij me heb want anders mag ik nog eens terugkomen. Ik wil natuurlijk alles afgerond hebben voordat woensdag de scholen beginnen. Bovendien met dit mooie weer doen we liever andere dingen.
Vrijdagochtend heb ik nog met mijn mannen gegolfd en dat is gewoon heel lekker. Kon ook wel wat onstspanning gebruiken nadat ik van de week weer een mammogram heb laten maken. Het blijft spannend met de cystes in mijn borsten en een familie geschiedenis. Het was wel heel handig dat ik de vorige uit Terneuzen mee had gekregen op CD rom. Wat dat betreft liep het gesmeerd en ondanks een extra foto die gemaakt mocht worden hoef ik na dit zweetmoment pas weer volgend jaar terug te komen.
Je snapt dat ik de opwinding rond de eerste football game erg wist te relativeren. Dit werd natuurlijk niet door mijn mannen gewaardeerd. Zij werden flink opgefokt om te presteren. Het was in het sportpark bij ons achter het huis dus dat was makkelijk. Voor Vera had ik nog pompeonen kunnen scoren en ik zat daar als echet football mom in het oefenshirt van mijn zoon te schreeuwen, of moet ik zeggen aan te moedigen. Eigenlijk word je heel makkelijk in de sfeer meegenomen. Ze doen dan ook wel heel veel om er iets bijzonders van te maken. Er is een omroeper die de spelers het veld oproept en de respect en discipline die je al merkt bij de training voel je ook bij de wedstrijd. Nu weet ik ook waarom want het kan er heel hard aan toe gaan. Het lijkt erop dat een jongen van de tegenpartij zelfs even buiten westen is geweest. Ter geruststelling Ivo’s positie is het minst gevaarlijk.
Hier blokt Ivo goed af.
De wedstrijd was een droomwedstrijd. In de eerste minuut scoorde “wij” al met een touchdown. Nu is onze nummer 29 een hele goede renner en eigenlijk te goed voor alles en iedereen. Na deze touchdown volgde er nog twee en met een trap door de goal werd het 32 voor de Sabrecats en 0 voor de tegenstanders (en dat vond ik toch wel heel zielig voor hun). Met veel applaus kwamen alle spelers, scheidsrechters en coaches het veld af.
Die strijd was gewonnen. Mijn strijd met de figure skating club is ook gewonnen. Ik weigerde bij de inschrijving om een cheque af te geven die zij innen op het moment dat ik te weinig zou doen aan fundraising. Tja, dan heb je dus duidelijk weer te maken met een cultuur verschil. In Nederland zijn we sowieso al niet gewend aan fundraising, wij betalen daarom ook meer belasting, en een betaalcheque kennen wij al niet meer. Een conflict zoeken is eigenlijk al helemaal not done. Ik vrees nu te boek te lopen als die bitch uit het buitenland maar ik kan toch niet al mijn principes overboord gooien?
Gisteravond hebben we wat aandacht besteed aan Dick die deze week gaat verjaren. Samen met onze Canadese vrienden hebben we hier een etentje in de tuin gehad. Dit keer geen hotdogs op de bbq maar eigengemaakte kebabs. Natasha was zo lief om voor Dick een appeltaart te bakken met Happy Birthday erop geschreven.
Het was ook weer fijn te zien dat Zoe en Vera verder gaan met hun vriendschap want er had een kleine scheiding opgetreden op het pony kamp.
Na dit lekkere toetje met z’n allen op de fiets naar Movie in the park. Op een filmscherm werd de film Rio geprojecteerd. Zo met z’n allen hangen op een picknickkleed onder de heldere sterrenhemel maakt het toch weer bijzonder. Ivo en ik hebben maar dicht tegen elkaar aangelegen om warm te blijven.
Het is trouwens vreemd om te fietsen zonder licht op de fiets maar slechts met wat reflectoren. Het kan dan ineens heel donker worden op het fietspad.
