Vanochtend weer vroeg opgestaan om zo’n 100 km te rijden naar de Columbia Icefields. Vandaag vertrokken we in de regen en was het zonnetje van gisteren ver te zoeken.
Het gaf een paar keer een mooie regenboog te zien.
Bij de Columbia Icefields kun je met een bus mee naar de Athabasca glacier. Aan de voet van de gletser stap je over in een speciale bus om de ijsvlakte daadwerkelijk op te kunnen rijden.
Dankzij het natte weer kon je heel goed zien dat het sneeuw en ijs uit meerdere kleuren blauw bestaat.
Op de foto’s is eigenlijk niet duidelijk te maken hoe zo’n bewegende ijsvlakte is. Van dat bewegen merk je niets maar wel van de kou, nattigheid en gladheid. We konden nauwelijks bewegen door de gladheid. De koude wind met regen zorgden er ook voor dat je niet ver weg van de bus wilde gaan. Dat was wel pech, maar toch bleef het heel bijzonder om daar te zijn. Om voor Ivo een souvenir te regelen ben ik iets verder gelopen om wat water uit een stroompje te tappen. Leuk naast al die woestijnzand flesjes die hij al heeft. Toen zakte ik even weg met mijn voet in een holte. Ai, nu had ik ook nog natte voeten.
Boven aan de hele steile helling (18%) stond de gewone bus ons weer op te wachten om ons af te zetten bij het visitor center.
Na een klein bezoek aan de tentoonstelling waren we blij de warme auto in te kunnen om op te drogen. Op de terugreis naar Jasper zijn we gestopt bij de twee mooiste watervallen: Sunwapta falls en de Athabasca falls. Je wilt toch zien waar dat licht groene water van de gletsjers naar beneden valt. Dat blijft mooi en nu is er nog maar weinig smeltwater in het najaar. Ook de toeristen zijn nog niet in hele grote getalen aanwezig. De parkeerplaatsen bij de watervallen waren al behoorlijk vol dus drukker hoeft het van ons niet te zijn. In de bus op de ijsvlakte zaten we met minder dan 10 personen in de bus en dat is niet erg. De andere bussen zaten vol met Japenners en Koreanen.
Omdat het weer opklaarde hebben we nog een ommetje gemaakt naar Edith Cavell mountain. Nu werd het echt klimmen met de auto om de berg op te komen. Aan het eind kwamen we weer onder aan een gletsjer terecht. Deze leek nog meer blauw te hebben. Het lijkt wel Styrofoam.
We besloten nog een stukje te lopen en zo waar werd dit beloond door een prachtig zicht op de lichtblauwe gletsjer met een licht groen meer vol ijsschotsen en grote brokken sneeuw. Prachtig was dat. Het leek wel buitenaards. Ivo was er dan ook niet weg te slaan.
Tijd om naar het huisje te gaan. De dvd van de kinderen was klaar dus zij wilden ook wel eens uit de auto ondanks de pauzes die we maakten bij verschillende hoogtepunten in dit park.
