Dinsdagavond hebben we bij een open vergadering gezeten van de Parent Advisory Council op school, zeg maar de ouderraad maar dan anders. Er zijn grote verschillen, onder andere al de manier van geld werven voor school. Het zogenaamde “fund raising”. Voor mij is het hetzelfde als bedelen bij bedrijven voor geld, maar dat is vast te negatief uitgelegd. Dick vindt het allemaal wel interessant en is daarom al bij de volgende vergadering welkom. Volgens mij is hij al gebombardeerd tot vice chaiman. Ik ben meer van het practische werk. Zo heb ik geholpen met het helpen van de formulieren tellen voor de hot lunches. Wat een klus. Iedere 3 weken komt er een hot lunch en deze wordt dan verzorgd door een restuarant in de buurt en de kinderen mogen daarvoor een keuze maken van de menukaart. Veel te veel opties natuurlijk, waardoor je snel in de fout gaat en het heel veel werk is om het rond te krijgen. Als dan nog eens de helft van de “tellers” niet komen opdagen wordt het helemaal moeilijk. Ik geloof dat de directeur ons wel drie keer heeft bedankt voor de hulp.
Ondanks “the hell of a job” is het ondenkbaar dat je kinderen niet deze keuze zou geven want ze zijn erg verwend (in mijn ogen). Jantje lust dit niet en dat niet dus hoeft hij dat ook niet te eten. Grappige verhalen kun je zo horen aan tafel.Wat heb ik het getroffen met die twee van mij.
Gisteren was het een vrije dag en hadden wij een golfafspraak in het National Park tussen de prachtige bomen in herfst kleuren en bij prachtig warm weer. Ivo kon mee doen en Vera bleef thuis bij de oppas. Ideale aanwinst die 14 jarige Emma met de papieren van een baby sit training.
Zelfs bij een internationale sport als golf zijn de verschillen toch heel groot. Hier spelen mensen dus echt in jeans en een ‘t shirt. Het grote verschil met Koeweit is natuurlijk dat je na afloop bier en bisonburger kunt bestellen en dat buiten op kunt eten met een scharrelende eekhoorn om je heen.
Vandaag had ik dan ook mijn rijles. Gelukkig had ik het getroffen met mijn instructeur en heeft hij zich voornamelijk geconcentreerd op het halen van een road test hier. Enkel de verschillen met Nederlandse regels en gewoontes hebben we verhelderd en geoefend. Hij heeft er alle vertrouwen in dat ik kan slagen voor die roadtest. Er is echter een lange wachtlijst en het kan wel tot eind November duren voordat ik aan de beurt ben…
Ik zit helemaal stuk, want de gedachten dat ik zolang nog opgesloten zit in huis kan me niet blij maken. Nu kan ik nog wel fietsen maar eind oktober komt de eerste sneeuw…
Misschien maandag toch eens vragen of ik nu al op die wachtlijst kan voordat ik een permit heb.
