Gisteren was dan de grote dag dat de musical “Charlie and the chocolate factory” werd opgevoerd voor de ouders. Tjonge wat waren we nerveus. Aangezien ik in de zaal mocht zitten moest ik alles loslaten achter de schermen en dat is dan toch wel moeilijk. Het verliep goed. Vera genoot duidelijk van het toneel spelen en Ivo deed het ook goed, maar hij zegt pas veel later genoten te hebben. Het blijft echter een schande dat school veel geld uitgeeft aan een lasershow maar het geluid niet op orde kan krijgen. Veel is daardoor verloren gegaan. Ik hoop dat de bestelde dvd wel beter is van kwaliteit.
Hier is Vera links te zien als “kinderen van de candyman”.
De directie van school was zo onder de indruk dat ze besloten vandaag nog een show in te lasten. Eigenlijk is het teveel, maar ja, wie A zegt moet ook B zeggen. Ik weet nog niet hoe ik dat in het Engels kan zeggen, ik zal maar gewoon gaan. Overigens is het meedoen aan zoiets wel erg goed voor je vocabulaire. Gisteren belde Nina op om te vragen of ik een duvet voor het bed op het toneel kon meenemen. Ik heb maar geantwoord eens te zullen kijken. Heb vervolgens snel een woordenboek gepakt om te begrijpen dat ik een dekbed mee moest nemen. Ze was er heel blij mee. Nu maar hopen dat alles weer goed thuis komt want ik ben echt geschrokken van de puinzooi die wordt achter gelaten back stage. Die “mooie” schorten en pruiken vind je overal terug tot in de wc. Even schoten mij de tranen in de ogen, maar als dan een Arabische moeder gaat vertellen aan onze Nederlandse Wilma, die ook kwam kijken, dat haar zoon toch wel echt de beste Oompa Loompa was en dat dat waarschijnlijk komt doordat zij wel 5 jaar piano heeft gespeeld, dan weet je weer waar je het voor doet. In de Arabische cultuur kennen ze niet zulke optredens, het zijn de Engelse die dit naar Koeweit hebben gebracht. Het verklaart veel.
