Vandaag gingen we op zoek naar het kantoor van Foster Wheeler, Abbey Road in Reading. Daar waar het uiteindelijk allemaal om te doen is.
Het werd al snel duidelijk dat het rijden naar kantoor een slechte optie is. Je rijdt van rotonde van rotonde en dat schiet niet op. De auto hebben we geparkeerd bij het station want vanaf daar zal Dick voortaan de weg moeten vinden. Het is een wandeling van ongeveer 10 min.
Het kantoor ligt aan het begin van de winkelstraat dus het was wel duidelijk wat ik moest doen. lekker zonder man en kinderen winkelen. Echter een winkel voor een zwart balletpakje voor Vera was niet te vinden. Had ik niet verwacht in Engeland, een groot balletland.
Na een paar uur was het over. Ik was het beu om alleen maar te shoppen en eigenlijk wienig te kopen. Ik heb gewoon even niets nodig. Verleidelijk die winter uitverkoop maar wat doe ik met al die kleren in het warme Koeweit ? Ik vond toevallig voor Cathren een heel leuk peper en zout stel met de tekst there is always a reason… en tja zij is die vriendin van: it happens for a reason.
Maar toen ging de knop bij me om. Ik wil naar huis, ik wil naar de kinderen. De laatste dagen ging het erg goed met mij zonder de kinderen. Ik kon echt genieten van de momenten samen met Dick.
Het telefoontje van Dick dat hij klaar was en dat we weg konden kwam echt als een bevrijding.
Bij het auto verhuur bedrijf moesten we snel nog even wat in de koffer doen en oeps ik liet het leuke peper- en zoutvaatje uit mijn handen vallen. Kapot, scherven. What’s the reason ?
We besloten nog even de kinderen te bellen maar bij mij ging dat niet meer. Ik ben nu een emotioneel wrak dat aan het bier zit in de pub op het vliegveld. Als ik denk aan de kinderen zit ik in tranen.
Vera schijnt niet te weten dat we morgenochtend al aankomen. Ik kan niet wachten om haar gezichtje te zien. En als we zo zijn ingecheckt en door de douane ga ik nog maar op zoek naar een kadootje voor onze gweldige vrienden Cathryn en Pete. Overigens zaten zij lekker bij de Japanner te eten met onze kinderen.
Vrijdagmorgen: inmiddels zijn we weer thuis bij de kinderen. Wat heerlijk is dat toch weer ondanks dat ik me echt brak voel na een nachtvlucht.. De kinderen hebben een goede week gehad en Pete en Cathren ook.
Wat blijkt: Cathren heeft meer scherven gemaakt. Zij heeft onze koffiepot gebroken…
