De kinderen zijn nog steeds druk met de examens. Het lijkt goed te gaan. Alles wat Vera kan leren gaat haar makkelijk af. Schrijven en lezen geeft soms wat problemen, maar we mogen niet mopperen. Ivo studeert veel en lijkt ook goed te gaan, maar die is wat minder mede deelzaam. We zullen het wel zien na de vakantie als we het rapport krijgen. Ja, vakantie. Volgenden week om deze tijd zijn we in Nederland. Dat klinkt nog erg ver weg maar de eerste spulletjes om in te pakken liggen al klaar.
Eerst moesten we ook nog even naar de tandarts voor controle. Ik mocht nog fijn even terugkomen. Het zou een vervanging van een vulling worden maar het werd (voorlopig dan toch) een paradontologische behandeling. Niet prettig maar het viel nog mee. De dag ervoor had een man staan bedelen bij mijn stilstaande auto en hij had geen tanden meer dus ik had me voorgenomen daar aan te denken als het pijnlijk zou worden. Dat hielp echt.
Bedelen maken we hier niet vaak mee maar als het gebeurt valt het niet mee. Wat te doen ? Geld geven of vooral denken dat ze je bedonderen en snel wegrijden. En als je geld geeft, hoeveel ?
Dick maakt ook deze situaties mee op het werk. Mensen die hun terugreis naar huis in Azië niet kunnen betalen terwijl hun vrouw net bevallen is of zelfs stervende is. Een vangnet is hier echt niet, zelfs niet bij werkgevers. Gelukkig zijn er dan collega’s die met de pet rond gaan en natuurlijk geef je dan royaal. Ik schijn nog steeds te wonen in het vierde rijkste land van de wereld… Het is lekker geen balasting te hoeven betalen maar dit is de averechtse kant ervan. Sinds ik hier woon ervaar ik pas goed wat “charity” betekent. Mijn charity is voornamelijk de maid goed te behandelen.
Als je dan ook nog eens hoort van andere Nederlanders die hun baan zijn verloren (dit is al de zesde in onze omgeving sinds de recessie van start is gegaan) dan tel ik mijn zegeningen.
Dit is er één: 
Mijn man en dochter dansend op een kerstfeest bij Engelse vrienden die een erg goede band hadden inghuurd. Had ik nog niet meegemaakt in Koeweit.
En zij van die vrienden is dan weer de oude juf van Ivo waar ik eens mee ging praten omdat ze Ivo maar niet in de support klas plaatste. Eigenlijk zijn we nooit meer gestopt met praten. En wat blijkt: ze komen beide uit Reading. Daar waar onze toekomst schijnt te liggen. We zijn er nog mee bezig. Het wordt langzamer duidelijker waar we het best kunnen gaan wonen.
Dick is ondertussen van het weekend weer opgestart met de fabriek. Eigenlijk geheel onverwachts werd er weer een poging gedaan. Ook deze is weer mislukt en weer schijnt de rafinaarderij de oorzaak te zijn. Toch hoop ik dat het opstarten nog eens gaat lukken voordat we hier weggaan. Dick denkt dat dat niet gaat lukken. Ik probeer nog steeds mijn zegeningen te tellen.
