Gisteren hadden we alles voorbereid voor een eerste nacht in ons nieuwe huis. Cathren and Pete hebben ons enorm geholpen. Zodoende lukte het ook om hier te blijven. Eerst hebben we hier nog wel lekker gegeten met Herman en Wil aan onze hele grote eettafel.
Tjonge wat is dit huis toch groot. Je legt heel wat kilometers af. Het huis oppervlak is 25 meter lang bij 8 meter breed.Maar de nieuwsgierige onder ons die al een kijkje kwamen nemen moesten toegeven dat dit huis het waard was om voor te vechten.
Zo’n eerste nacht in zo’n nieuwe omgeving is toch weer even vreemd. Alle geluiden zijn anders waardoor je dan toch niet de volle acht uur pakt. Ook Ivo en Vera hadden moeite om de slaap te vatten. Vera had nog wel een leuk kinderfeestje tussendoor gehad. Ivo mocht mee met Fenna en Karin om daar te zwemmen maar hij koos ervoor om hier te blijven helpen. En ik moet zeggen dat heeft hij ook heel goed gedaan. Hij wordt al handig met meubels in en uit elkaar te halen.
Na wat misverstanden hebben we dan kunnen afspreken dat vanochtend om 10 uur de vrachtwagen van het Refad met hulp ons echt zou over verhuizen.
Vanochtend dus meteen door naar het Refad want daar moest toch nog meer gebeuren dan ons lief was. Van Vera moest ik nog even blijven liggen want zij had een gedecoreerd ontbijt op bed voor mij, omdat we morgen geen tijd zullen hebben voor moederdag. Het is een schat maar haar timing is nog niet echt goed.
Ivo ging vanochtend gewoon naar golf en ondertussen zijn Vera en ik de keukenspullen verder gaan inpakken. Het leek niet zoveel maar het viel tegen. Snel door naar ballet want Vera had haar eerste repetitie op het toneel. Nog even wilde ik haar kleren weer bij Karin afzetten want zij wilde haar weer ophalen zodat ik kon helpen bij de verhuizing. Dick had net gebeld dat de mannen in het Refad al druk bezig waren en dat er geen einde aan leek te komen.
En o jee, ik zag die zwarte mercedes over het hoofd die afremde voor de verkeersdrempel die ik ook niet had gezien. Boem !
Gelukkig geen gewonden en mijn Prado leek me goed beschermd te hebben. Niemand sprak daar Engels behalve dan de politie die ik meteen belde. Dick kon niet weg van de verhuizing en wederom Karin zou me proberen te vinden want het was toch bij haar in de buurt. Gelukkig belde de politie dat we naar het bureau mochten komen rijden en daar werd ik vriendelijk te woord gestaan door de politie die goed Engels sprak. Ik mocht gaan wachten in de dames wachtkamer met Arabische lectuur over vnm. het geloof. Toen Karin kwam hadden we bedacht dat we misschien toch maar het noodnummer van de company moesten bellen. Allervriendelijkst zei deze Mohammad dat hij naar me toe kwam. En wat een schat is dat. Zo’n vaderlijk type in traditionele kleding die heel rustig bij je komt zitten (in die dames wachtkamer) en regelt wat hij moet regelen. Redelijk snel mochten wij al bij de investigator komen voor verhoor.
Eerst legde de tegenpartij heel rustig uit wat er was gebeurd en vervolgens moest ik nog wat vragen beantwoorden. Overigens had ik geluk dat ook die tegenpartij alleraardigst was. Een oudere Egyptenaar die hier al 10 jaar woont en tot op vandaag geen aanrijding had gehad. Met de hand werden allerlei formulieren ingevuld. Computers lijken ze niet te kennen. Zelfs het oude carbonpapiertje kwam tevoorschijn.
Ik mocht even naar de wc en daarna kwam ik terug en moest ik tekenen. Binnen 2 uur stond ik buiten en dat is toch wel snel als ik zo die andere verhalen hoor. Volgens mijn Mohammad hielp het enorm dat ik in de company car reed die duidelijk goed verzekerd is.
Toen ik aan kwam bij het Refad bleek de truck tot aan de nok gevuld te zijn met onze spullen. Ongelooflijk, ik vond het eigenlijk beschamend zoveel spullen. Dick vertelde dat hij ondertussen nog een ruzie had beslecht wie het zwaard mocht hebben dat bij ons aan de muur hing. Wij wilden die vergeten omdat we hem gewoon aardslelijk vonden maar toevallig een keer door de kinderen daar was opgehangen.
In het niewe huis hebben zeven mannen weer geholpen om die truck uit te laden. Wat een klus maar mijn systeem van nummers op de doos die moesten matchen met de nummers in de kamers werkten best wel.
Na de nodige tip en drankjes vertrokken ze weer en lieten ons achter tussen de vele dozen.
’s Middags kwam dan nog een vrouw die voorheen in het Refad had gewerkt in de housekeeping. Ze wilde graag bij mij komen werken als part time maid. Maar al snel bleek dit een onhaalbare kaart te zijn gezien de lange reisafstand die zij moet afleggen. Toch wel jammer. Nu ze dan toch moest wachten op de taxi wilde ze me graag helpen. Alle dozen in de keuken waren zo uitgepakt en de was ophangen deed ze ook nog graag. En ik mag haar volgende weekend zo weer bellen.
Morgen ga ik eens praten met een andere maid die ook op school werkt. Ze staat nogal goed aangeschreven.
O ja, internet doet het hier nog niet. Dat loopt allemaal via Dick en het werk.
