Van de week ben ik benaderd door een journaliste van een Arabische krant of ik eens wilde praten over het leven als Nederlandse (moeder) in Koeweit.
Het was wel de bedoeling om vrienden mee te nemen. Hier en daar gevraagd wie er mee wilde. Het leek erop dat ik een leuk gemêleerd groepje bij elkaar had gevonden, maar toen het puntje bij het beroemde paaltje kwam bleven alleen Yolanda en ik over. De rest lag liever op deze mooie dag op het strand. Nu was het ook wel heel mooi helder, warm weer nadat we de dagen ervoor veel zand in de lucht hebben gehad.
Dus zijn Yolanda en ik op stap gegaan om deze journaliste te ontmoeten. Toch wel weer spannend. Hoe conservatief zal ze zijn en wat wil ze allemaal weten? Gisteren stond toevallig in de krant, op de voorpagina, een stukje over Fitna 2 en Wilders, dus we waren bang dat het interview alleen maar daar over zou gaan. Gelukkig liep het allemaal anders. Het was een vlotte, jonge journaliste die echt geïnteresseerd leek te zijn in ons en niet alleen maar in die rare Wilders. We hebben het idee dat we zowel Nederland als Koeweit positief hebben besproken met hier en daar een kritische noot om het geloofwaardig te maken. En ja, we hebben toch weer moeten uitleggen dat Nederland meer is dan Amsterdam met the red light zone en de coffee shops. En we lopen niet op klompen.
Het verhaal lijkt dus positief en nu maar hopen dat de foto ook leuk gaat zijn. Een kwartier lang heeft de fotograaf foto’s genomen. De eerste minuten lukt het nog wel om je onderkin te verbergen maar dan moet je je toch weer concentreren op het gesprek.
Vermoedelijk wordt dit over een week gepubliceerd, in het Arabisch. Ze zou dit vertalen. Dus dan kunnen we het artikel lezen met onze Nederlandse gedachten, in het Engels geformuleerd en in het Arabisch gepubliceerd.
Vervolgens ben ik met het gezin nog naar de tailor geweest om de maatpakken van Dick door te passen. En ik kon het niet laten om een mooie lap rood zijde te kopen. Binnenkort ga ik ook maar weer eens naar mijn tailor.
