Al lang heb ik niet meer geschreven en dat heeft alles te maken met het feit dat ik het geheim moest houden dat ik al in Nederland was de laatste dagen. Vandaag is mijn moeder jarig en we wilden haar verrassen door onverwachts op de stoep te staan. Zij wist niet dat we de vlucht hadden veranderd van 18 dec. naar 11 dec., nadat de school besloot om al 4 dec. de deuren te sluiten voor vakantie i.p.v. 18 dec.
De eerst week waren we gewoon nog met zijn viertjes in Koeweit. Heerlijk weer en echt vakantie. Dick was ook vrij door Eid dus we konden echt genieten. Lekker op het strand gelegen, gewandeld over de boulevard, bioscoopje gepakt en ook, gek maar waar, geschaatst op de schaatsbaan. We doen Vera daar een groot plezier mee. En weinig thuis gegeten maar veel buiten de deur zodat het vakantiegevoel nog verder groeide.
Met Dick ging het steeds beter dus dat was ook fijn.
Even werd het spannend omdat ik moest vliegen over Athene en ze daar net gingen staken. Hier in Koeweit snapte niemand waar ik me druk over maakte want de staking zou precies afgelopen zijn als wij gingen vliegen. Gelukkig was dat ook zo, maar ik maakte me toch zorgen (aard van het beestje ?) Ik ben liever met de kinderen langer in Koeweit dan vast te zitten op een vliegveld in Athene.
De reis verliep dus volgens plan maar toch blijft het niet leuk om met twee kinderen te vliegen midden in de nacht. Gelukkig stond John ons weer op te wachten in Brussel.
De thuiskomst was koud maar toch ook weer lekker koel. Het viel me tegen wat je allemaal moet doen als je alleen thuis komt met de kinderen die toch behoorlijk last hadden van het tijdsverschil. Het blijft een grote verandering, elke keer weer. Ondanks de goede zorgen in en rondom het huis ! Ook de technische zaken die kwamen nu op mijn schouders. Ineens wordt je duidelijk dat we een goede taakverdeling in ons huwelijk kennen. Het lukt me allemaal wel, maar het kost wel tijd en moeite terwijl je ook andere zaken moet regelen en vooral ook mensen wilt bezoeken. Het is toch ook vakantie voor mij.
Natuurlijk wordt je dan ook overvallen door een migraine aanval, dus moet je wel rusten. Dat viel wel tegen na al die maanden dat het zo goed was gegaan. Ik had gehoopt mezelf niet meer een migrainepatiënt te moeten noemen.
Inmiddels zijn we ook al in Eindhoven geweest en hebben we de opa's bezocht. Heel vertrouwd en toch ook ongewoon. Ook hier heeft Vera geschaatst op de ijsbaan. Het viel haar op dat dat in Nederland toch beter gaat op betere schaatsen en beter ijs. Daarbij kreeg ze veel bekijks want ze was alleen en probeerde met veel flair te ijsdansen. Ze heeft gelukkig nog steeds haar twee nieuwe voortanden.
